Αξιωματική αντι… τι;

Υπάρχει μια θεωρία προερχόμενη μέσα από ένα (σχετικά νέο) επιστημονικό κλάδο. Τις χαοτικές επιστήμες. Αυτή λοιπόν η θεωρία λέει πάνω-κάτω ότι στο χάος υπάρχει τάξη.

Έχοντας ως εφαλτήριο αυτή τη θεωρία, ας ασχοληθούμε με το «χάος» που ονομάζεται αξιωματική αντιπολίτευση, ευρύτερα γνωστή ως ΣΥΡΙΖΑ.

Η σημερινή κυβέρνηση «παίζει μόνη της» στην κυριολεξία, με την αξιωματική αντιπολίτευση να παρακολουθεί βγάζοντας κάποιες άναρθρες κραυγές που για την κοινή γνώμη μοιάζουν αλαμπουρνέζικα. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει -μαζί με το στενό επιτελείο του- να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφενός από τα βαρίδια που κουβαλάει από την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός, αφετέρου γιατί δεν έχει τον έλεγχο του κόμματος. Το αποτέλεσμα είναι ολοφάνερο και φυσικά δεν χρειάζονται οι δημοσκοπήσεις για να δείξουν αυτά που περιγράφουμε.
Τι φταίει όμως;

Πρώτα από όλα η εσωκομματική του αντιπολίτευση η οποία είναι πανίσχυρη και έχει τον έλεγχο του κόμματος στα συλλογικά όργανα. Και για ένα αριστερό κόμμα ή πρώην αριστερό, πείτε το όπως θέλετε, πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Δηλαδή, οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται συλλογικά και κάθε πικραμένος έχει άποψη με αποτέλεσμα το απόλυτο χάος. Δεν υπάρχει η πυραμοειδής ιεραρχία του ενός στην κορυφή, του προέδρου δηλαδή που αποφασίζει και των υπολοίπων που εκτελούν χωρίς γκρίνια.

ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ;

Την ισχύ λοιπόν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν την έχει το 3,2% του πρώην Συνασπισμού αλλά το 22% του ΠΑΣΟΚ! Σε πολύ μεγάλο βαθμό την ευθύνη για αυτό την φέρει ο-πρώην-προσωπικός φίλος και συνεργάτης του Α. Τσίπρα, Νίκος Παππάς. Μπορεί κανείς να του προσάψει πολλά. Όμως σε μεγάλο βαθμό το έργο για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία την φέρει αυτός με τον αγώνα που έκανε πριν από τις εκλογές του 2015 ώστε να «ξεκοκκαλίσει» το ΠΑΣΟΚ και τους δυσαρεστημένους από αυτό. Όπως και το να κλείσει μυστικά τη συμφωνία με τον Π. Καμμένο, για να την οριστικοποιήσει αμέσως μετά ο Α. Τσίπρας. Παράλληλα όμως, αυτός φέρει και την ευθύνη της καθόδου από την εξουσία του εν λόγω κόμματος (αυτό είναι όμως από μόνο του ως θέμα, είναι μια σειρά άρθρα που θα γραφούν εν ευθέτω χρόνω).

Έτσι και η απόφαση διαγραφής του Κουρουμπλή από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν τυχαία. Αναλογικά ο Παύλος Πολάκης θα έπρεπε να είχε διαγραφεί καμιά εικοσαριά φορές και βάλε. Ήθελε όμως να δράσει με τρόπο που αρμόζει στο ίνδαλμά του (τον Ανδρέα Παπανδρέου) και παράλληλα να στείλει μήνυμα προς τους «άτακτους» πασοκογενείς και ιδιαίτερα στην εσωκομματική ομάδα Παππά για το ποιος είναι το αφεντικό.

Ο Αλέξης Τσίπρας ακολουθεί και αντιγράφει τον Ανδρέα Παπανδρέου θέλοντας να δείξει πυγμή, ισχύ και ηγετικές ικανότητες. Κάτι όμως που νομοτελειακά είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Μπορεί ένας πρώην ηγέτης ή μια σωρεία συμπεριφορών ηγετών να σου δίνει παραδείγματα διακυβέρνησης, ελέγχου και τακτικών, αλλά ποτέ δεν μπορείς να γίνεις πιστό του αντίγραφο γιατί πολύ απλά όπως κάθε άνθρωπος έτσι και κάθε ηγέτης είναι μοναδικός.

Το «άκαπνο» επιτελείο

Ερχόμαστε τώρα στο επιτελείο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει συγκεντρώσει δίπλα του μια ομάδα ανθρώπων που χαρακτηρίζονται από ανομοιογένεια, μη ακριβή πολιτική τοποθέτηση και κυρίως από έλλειψη εμπειρίας. Ειδικά το τελευταίο είναι ολοφάνερο και ιδιαίτερα στο επικοινωνιακό του επιτελείο. Με τόσα απανωτά λάθη της σημερινής κυβέρνησης ένα ικανό επιτελείο θα είχε σχεδιάσει και υλοποιήσει βασικό στρατηγικό πλάνο για την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τον ορισμό εκλογών.

Αντί αυτού, ο καθένας βουλευτής, το κάθε στέλεχος βγαίνει και μιλάει δημιουργώντας πραγματική Βαβέλ στην κοινή γνώμη, που βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργεί όχι ως αξιωματική αντιπολίτευση του 32% αλλά σαν τον Συνασπισμό του 3,2% Η απογοήτευση είναι πλήρης για τους πρώην και νυν ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι, μη έχοντας εναλλακτικές λύσεις οι Έλληνες πολίτες που είναι δυσαρεστημένοι από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη-και είναι η πλειοψηφία- θα έπρεπε λογικά μεγάλο μέρος τους να είχε αυξήσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, αυξάνεται η δεξαμενή των αναποφάσιστων και αυτών που δεν θα ψηφίσουν, δίνοντας την ευκαιρία εισόδου σε αυτή τη δεξαμενή προς άγρα ψήφων από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά.

Ένας τομέας που τα πήγαινε αρχικά καλά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο τομέας Εξωτερικών και Άμυνας. Όμως, στην πορεία του χρόνου φάνηκε η αδυναμία του Γιώργου Κατρούγκαλου και του Θοδωρή Δρίτσα να διαχειριστούν κρίσιμα θέματα και κυρίως να επικοινωνήσουν με την κοινή γνώμη. Και εδώ φαίνεται το κενό που έχει αφήσει η αποπομπή ή αν θέλετε ο διωγμός του Νίκου Κοτζιά από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως φυσικά και το «ναυάγιο» του ναυάρχου και πρώην ΥΕΘΑ Ευάγγελου Αποστολάκη.

Οι δύο άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για το όλο σύστημα λειτουργίας του επιτελείου Τσίπρα, Δ. Τζανακόπουλος-Μ. Καλογήρου, πέρα από το θυμικό και το νεαρό της ηλικίας τους δεν έχουν την απαραίτητη πείρα και γνώση ώστε να προωθήσουν επικοινωνιακά τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τον Αλέξη Τσίπρα. Ο τελευταίος μάλιστα υιοθετώντας τις απόψεις τους μοιάζει πια σαν ένα κακοκουρδισμένο γραμμόφωνο που παίζει το ίδιο τραγούδι σε εναλλασσόμενες στροφές. Σε λίγο η ακαμψία των ιδεών και της γλώσσας του, θα θυμίζουν τον ξύλινο λόγο του ΚΚΕ (τουλάχιστον εκεί είναι πειθαρχημένοι και όλοι λένε τα ίδια).

Δικαίως κανείς μπορεί να φτάσει στο συμπέρασμα ότι δεν φταίνε μόνο τα μμε για την στασιμότητα της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία. Ευθύνες έχουν το (ακατάλληλο) επιτελείο, η εσωκομματική σύγκρουση, αλλά και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας για αυτό.

Το αποτέλεσμα είναι, πως πολιτικά δεν υπάρχει αντίπαλο δέος για τον πρωθυπουργό, παρά τη λάθος διαχείριση της πανδημίας, της ενεργειακής κρίσης, τις σπατάλες, τις πρωτοφανείς αυξήσεις στα τιμολόγια ρεύματος και φυσικού αερίου, καθώς και τα απανωτά κύματα ακρίβειας στα καταναλωτικά προϊόντα.

Και όσο περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την τακτική του: «και εμείς να είμαστε τα ίδια θα κάναμε» θα συνεχίσει να βγαίνει αλώβητος από τα απανωτά λάθη του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν θέλει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας να προχωρήσει θα πρέπει να τα αλλάξει όλα και να εμπιστευτεί το πολιτικό και αρχηγικό ένστικτό του. Διαφορετικά, στις επόμενες εκλογές τόσο ο ίδιος, όσο και το κόμμα του, θα υποστούν το τίμημα της αδράνειας και της κομποστοποίησης των ιδεών τους…

Του Ζαφείρη Χατζηδήμου

antinews.gr