Χωρίς «ελληνικά χέρια» οι εξοπλισμοί θα είναι πάντα δυσβάσταχτο βάρος για την Ελλάδα

Η βαθιά μελέτη της ιστορίας, μας έχει διδάξει ένα πολύτιμο συμπέρασμα: Ισχυρότερη του πλούτου είναι η άμυνα. Οσο πλούσιος κι αν είσαι, αν δεν έχεις ισχυρές ένοπλες δυνάμεις να προασπίσουν την εθνική σου κυριαρχία, ένα λιγότερο πλούσιο κράτος αλλά με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, θα καταστρέψει το κράτος σου και όλα θα χαθούν για πάντα.
Μια από τις βασικότερες υποχρεώσεις της λειτουργίας ενός κράτους, είναι η εξασφάλιση της εξωτερικής ασφάλειας. Και όχι μόνο γιατί πρέπει να αποθαρρύνεις όλους όσους επιβουλεύονται την εθνική σου κυριαρχία, αλλά γιατί (και) μέσω των ενόπλων δυνάμεων μπορείς να ασκήσεις ικανή πολιτική στα διεθνή φόρα προς το συμφέρον του λαού σου.

Και είναι υποχρέωση κάθε ηγέτη να εξασφαλίζει την ευημερία του λαού του, συμμαχώντας ακόμη και με τον διάβολο. Αυτή είναι μια δύσπεπτη, αλλά αληθινή αρχή που κάθε σοβαρή ηγεσία δεν μπορεί να την αψηφήσει ή να την υποτιμήσει. Και είναι μια αρχή για την οποία χύθηκε πολύ αίμα ώστε να γίνει κατανοητή από «σχολές» των διεθνών σχέσεων αλλά και στρατηγιστές.
Όπως έγραψε ο αείμνηστος-και εξαίρετος-έλληνας στρατηγιστής Παναγιώτης Κονδύλης, «δεν είναι δυνατόν να σου ρίχνουν με τουφέκι κι εσύ να απαντάς με πέτρες. Αν δεν έχεις κι εσύ τουφέκι απλά έχεις χάσει από τη πρώτη στιγμή».

Και επειδή κάποιοι ίσως στρέψουν τα βέλη τους μιλώντας για αριστερά της ειρήνης, της αγάπης και της συμφιλίωσης με όλους, κανείς δεν είπε ότι δεν θέλει την ειρήνη. Εθελοτυφλεί όμως όποιος νομίζει πως η ειρήνη μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Και δεν εξαρτάται αυτό μόνο από εμάς, που θέλουμε την ειρήνη. Ειδικά εμείς οι Ελληνες που θεωρούμαστε στη σύγχρονη εποχή, ένας από τους πλέον ειρηνικούς λαούς παγκοσμίως. «Χρειάζονται δύο για να χορέψεις ταγκό» και στην περιοχή μας προς το παρόν δεν υπάρχει παρτενέρ.

Και το διεθνές δίκαιο- για όποιους το επικαλούνται ως μέτρο ασφάλειας-είναι το όπιο των αδυνάτων. Αν η Ελλάδα υποστεί μια επίθεση, κανείς δεν θα προστρέξει να μας βοηθήσει στρατιωτικά. Θα υπάρξουν ανακοινώσεις συμπαράστασης, καταδίκης, καμιά εικοσαριά αποφάσεις καταδίκης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και έως εκεί. Η ζημιά όμως θα έχει γίνει και ίσως να είναι ανεπανόρθωτη.

Παράλληλα, οι ανανήψαντες ειδικοί, συλλογιστές και γνώστες «περί πάντων» νεοδιανοούμενοι, πρέπει να γνωρίζουν πως ο Μαρξ και ο Ενγκελς ήταν (και) στρατιωτικοί μελετητές, και έδιναν ιδιαίτερο βάρος στον τομέα της άμυνας, αρκεί κάποιος να μελετήσει τα δημοσιογραφικά κείμενά τους και την μεταξύ τους αλληλογραφία. Ο Ενγκελς μάλιστα ήταν αναλυτής (με ψευδώνυμο) στην αμερικανική εφημερίδα “New York Tribune” όπου οι αναλύσεις του για τον Κριμαϊκό πόλεμο ήταν εντυπωσιακές. Όπως και η συνέχεια στη σοβιετική σχολή στρατηγικής με τον Μιχαήλ Τουχασέφτσκι, Μπορίς Σαπόσνικοφ, Ανατόλι Σβέτσιν, Βασίλι Τριανταφίλοφ και πολλούς ακόμη.

Ουσιαστικά το βάρος που είχε η άμυνα για την Δύση είχε και για την Ανατολή. Η μόνη διαφορά ήταν στο τρόπο. Αλλά οι τακτικές και ο στόχος ήταν ένας: Η αποτροπή μέσω της ισχυρής άμυνας.

Είναι μόνο η προμήθεια;

Είναι λαμπρότερο του ήλιου, πως την Ελλάδα με το ζήτημα της άμυνας έχουν σημειωθεί «σημεία και τέρατα». Όμως και εδώ θα πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό. Το μεγάλο πρόβλημα δεν ήταν τόσο τα συστήματα που επιλέχθηκαν, αλλά κυρίως η πολιτική εμπλοκή και το «πάρτι» των δισεκατομμυρίων ευρώ. Η υπερκοστολόγηση, τα «δωράκια» και οι «μίζες». Εκεί είναι η εστία του κακού.
Και το κακό αυτό δεν είναι σημερινό. Εχει περίπου μια προϊστορία 50 ετών. Η Ελλάδα, είχε την αποκλειστικότητα στο δυτικό κόσμο, να μην προμηθεύεται οπλικά συστήματα από την χώρα κατασκευής τους με απευθείας συζητήσεις μεταξύ των αρμοδίων κυβερνητικών οργάνων, αλλά να τα παραγγέλνει από «χονδρέμπορο» (αντιπρόσωπο της εταιρίας κατασκευής) όπου φυσικά θα έχει το κέρδος του και θα μπορεί «ανενόχλητα» να μοιράζει τα δωράκια του.

Παράλληλα, δεν υπήρχε συζήτηση και έγκριση από ειδικό όργανο του κοινοβουλίου όπου θα μπορούσαν να ελέγχουν βουλευτές μαζί με ειδικούς επιστήμονες και στρατιωτικούς την καταλληλότητα των οπλικών συστημάτων και κυρίως το ποσό που θα έπρεπε να καταβληθεί.
Οι γνωστές δικαιολογίες στο να μην περνάει τίποτα προς έγκριση από την Βουλή των Ελλήνων ήταν το «άκρως απόρρητο» και η «έλλειψη χρόνου»… Αυτό ίσως να ήταν και πρακτικά και το πρώτο μνημόνιο που πέρασε «χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι» στην μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Υπάρχουν παραδείγματα πολλά όλα αυτά τα χρόνια, όπου η Ελλάδα πλήρωσε δυσανάλογα περισσότερα χρήματα για οπλικά συστήματα τα οποία άλλες χώρες είχαν δώσει τα μισά ή λιγότερα χρήματα. Φυσικά όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται στα γραφεία των δικαστικών που ερευνούν τις υποθέσεις και σύντομα όπως φαίνεται νέες εξελίξεις θα δουν το φως της δημοσιότητας. Και αυτό που είναι βέβαιο είναι πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να γίνει ούτε δικαστής, ούτε εκτελεστής ποινών (εντός και εκτός εισαγωγικών) πλην της συντεταγμένης πολιτείας.

Η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία

Και ερχόμαστε στο δεύτερο «καρκίνωμα». Αυτό της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Το οποίο μακροπρόθεσμα και αναλογικά, να είναι κατά μεγαλύτερο από ότι η προμήθεια οπλικών συστημάτων από το εξωτερικό.
Η ελληνική εγχώρια αμυντική βιομηχανία, διαθέτει και τα μέσα και τους επιστήμονες και τα υλικά στο να παράγει σπουδαίο έργο. Από την δεκαετία του ’90, οι ελληνικές αυτές βιομηχανίες έχουν επιλεχθεί ως προμηθεύτριες σε ξένες χώρες και έχουν βραβευτεί για τα προϊόντα τους, πλην της Ελλάδος.

Εκατοντάδες υλοποιήσιμα σχέδια εδώ και τριάντα χρόνια από το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και άλλα ελληνικά Πανεπιστήμια-καθώς και ιδιώτες-έμειναν στα ράφια με την αιτιολογία πως οι ανάγκες ήταν άμεσες και δεν υπήρχε χρόνος…
Αν από τότε είχε ξεκινήσει η έρευνα και τεχνολογία που θα οδηγούσε στην κατασκευή από ελληνικά χέρια, από τυφέκια εφόδου, έως φρεγάτες, θα είχαν διατηρηθεί χιλιάδες θέσεις εργασίας και δημιουργηθεί άλλες τόσες και το κόστος των εξοπλισμών θα είχε πέσει κατά 40 με 50% σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές προβλέψεις.

Προτιμήθηκαν όμως λύσεις που ικανοποιούσαν βραχυπρόθεσμα τις ανάγκες άλλες χωρών και μακροπρόθεσμα έσπειραν και τη δική τους ήρα που θα κατέστρεφε το στάρι. Όπως και τελικά έγινε.
Το τραγικό στην όλη υπόθεση, ακόμη και σε ότι έχει να κάνει με την προμήθεια οπλικών συστημάτων η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση δεν χρησιμοποίησε το «ατού» της προμήθειας για να ασκήσει την περίφημη «στρατιωτική διπλωματία». Δώσαμε αλλά δεν πήραμε τίποτα. Ούτε κάποια υποστήριξη σε ένα εθνικό μας θέμα. Τίποτα. Μόνο δώσαμε. Αραγε πόσο περήφανοι μπορεί να είναι οι ηγέτες και οι υπουργοί που πέρασαν αυτές τις δεκαετίες για αυτή τους την επιτυχία; Μάλλον καθόλου…

Το ΚΥΣΕΑ μπορεί να ενέκρινε εξοπλισμούς που ήταν υπερκοστολογημένοι εν αγνοία του, αλλά δεν μπορεί να μην ήξερε ή να μην ρώτησε ο πρωθυπουργός που προέδρευε ή ο υπουργός Εξωτερικών, «τι θα πάρουμε ως αντάλλαγμα;».

Οι αναγκαίες προμήθειες για τον εξοπλισμό των ενόπλων δυνάμεων και την ικανότητα της ελληνικής άμυνας να μπορεί να αποτελεί ασπίδα απέναντι σε κάθε απειλή δεν πρέπει να χαθεί.

Τόσο οι στρατιωτικοί, όσο και τα οπλικά συστήματα πρέπει να διατηρηθούν σε υψηλό βαθμό επιχειρησιακής ικανότητας. Η ενίσχυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, η ανάπτυξη της έρευνας και τεχνολογίας από ελληνικούς κρατικούς φορείς, πανεπιστήμια και ιδιώτες, η αναζήτηση νέων πηγών προμηθειών (συμβατών με τις ανάγκες και τις προϋποθέσεις της ελληνικής άμυνας ), η απαίτηση στρατηγικών και πολιτικών ανταλλαγμάτων από τις προμηθεύτριες χώρες, η μεταφορά τεχνογνωσίας, είναι μόνο μερικά από όλα αυτά που πρέπει να γίνουν.

Δύσκολο μεν, αλλά όχι ακατόρθωτο. Χρειάζεται επιμονή, υπομονή και κυρίως αποφασιστικότητα να συγκρουστείς με τα «θηρία». Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει πως όταν αυτό γίνεται αποτελεσματικά και με σχέδιο, ο προμηθευόμενος βγαίνει μακροπρόθεσμα κερδισμένος (όπως οι περιπτώσεις της Ινδίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Κίνας, της Τουρκίας, της Σουηδίας, της Φιλανδίας κ.ά.).

Πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουμε πως άμυνα δεν σημαίνει επίθεση. Όμως κράτος που δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του, αργά ή γρήγορα είναι καταδικασμένο. Και ιδιαίτερα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, επαναλήφθηκε μια μεγάλη αλήθεια από την ιστορία που δεν λέμε να την κατανοήσουμε, πως: «Η αποτροπή είναι η καλύτερη άμυνα».