Cosco: Οι ζωές των εργατών-τριών μετράνε

Ο τραγικός θάνατος του 46χρονου λιμενεργάτη Δημήτρη Δαγκλή σε εργατικό δυστύχημα στην προβλήτα 2 του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΕ) στο λιμάνι του Πειραιά, προκάλεσε το ξέσπασμα των συναδέλφων του. Οι εργαζόμενοι-ες της Cosco συνεχίζουν για πέμπτη μέρα μια απεργία που φαίνεται να είναι η πιο μαζική εργατική κινητοποίηση στο λιμάνι τα τελευταία χρόνια.

Τα αιτήματα

Αξίζει να δούμε τα βασικά αιτήματα των εργαζομένων, όπως αυτά αναδεικνύονται στις ανακοινώσεις τους:

-Εξαμελείς “πόστες”, δηλαδή οι ομάδες εργασίας των βαρδιών να αποτελούνται από έξι και όχι τέσσερις εργαζόμενους όπως σήμερα. Οι εργαζόμενοι υποστηρίζουν ότι η έλλειψη του “κουμανταδόρου”, δηλαδή του εργαζομένου που συντονίζει τους χειριστές της γερανογέφυρας με το προσωπικό εδάφους, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Ο παραλογισμός είναι ότι στις βάρδιες της Προβλήτας 1 (όπου έχει διατηρηθεί το παλιό καθεστώς του ΟΛΠ) υπάρχει κανονικά κουμανταδόρος.

-Κατάργηση των “κόντρα βαρδιών”. Επισημαίνεται ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου εργαζόμενοι δουλεύουν 16 ώρες συνεχόμενες, ή κάνουν δύο βάρδιες με διάλειμμα οχτώ ωρών για ξεκούραση. Ο Δημήτρης Δαγκλής φέρεται να έχασε τη ζωή του σε μια τέτοια “κόντρα βάρδια”.

-Βελτίωση των συνθηκών ασφάλειας και θεσμοθέτηση Επιτροπών Υγιεινής και Ασφάλειας. Καταγγέλλεται ότι η γερανογέφυρα στην οποία έγινε το δυστύχημα δεν είχε ένα απαραίτητο προστατευτικό πλαίσιο από λαμαρίνα. Να σημειώσουμε ότι η δουλειά στο λιμάνι είναι έτσι κι αλλιώς πολύ επίπονη κι ενέχει κινδύνους, λόγω των συνθηκών του εξωτερικού περιβάλλοντος και του μεγάλου φόρτου εργασίας.

-Συμβάσεις πλήρους απασχόλησης για όλο το προσωπικό. Η μεγάλη πλειονότητα των 2.200 εργαζομένων της Cosco εργάζονται σε 6 εργολαβικές εταιρίες. Δεδομένου ότι δουλεύουν μεροκάματα περίπου τις μισές μέρες του μήνα, συνήθως κερδίζουν ένα εισόδημα λίγο πάνω από το επίπεδο του βασικού μισθού, το οποίο όμως δεν είναι διασφαλισμένο.

Όπως είναι προφανές, τα αιτήματα της απεργίας ούτε ακραία ούτε παράλογα είναι. Και μοιάζουν ακόμα πιο λογικά αν λάβουμε υπόψη ότι η Cosco αποτελεί μια εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση. Το 2019 (πριν την κάμψη που έφερε η πανδημία) είχε καταγράψει κέρδη 26 εκατομμύρια ευρώ με τον τζίρο να φτάνει τα 233,2 εκατομμύρια ευρώ, αυξημένος κατά 11,1% σε σχέση με το 2018.

Η “πιο πετυχημένη ιδιωτικοποίηση”

Η μεγάλη κερδοφορία της Cosco αναδεικνύει ένα ζήτημα πιο ευρύ από αυτές καθαυτές τις συνθήκες ασφάλειας στο λιμάνι. Έχουμε ένα θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα και τη συνεπακόλουθη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση σε εκείνη που θεωρείται η “πιο πετυχημένη ιδιωτικοποίηση” των τελευταίων ετών. Τα στοιχεία είναι ενδεικτικά: Το 2010 διακινούνταν κάθε χρόνο στον Πειραιά περίπου 500.000 εμπορευματοκιβώτια. Το αντίστοιχο νούμερο το 2021 άγγιξε τα 5.000.000. Πριν 10 χρόνια έπιαναν στο λιμάνι 900 πλοία και σήμερα πιάνουν 3.000 κάθε χρόνο. Σε ό,τι αφορά τις θέσεις εργασίας, στην Cosco εργάζονται 2.200 άτομα, αν και πρέπει να υπολογίσουμε τις περίπου 1.000 αποχωρήσεις/συνταξιοδοτήσεις παλιών εργαζομένων στον ΟΛΠ.

Έχουμε δηλαδή μια πετυχημένη κερδοφόρα επένδυση, η οποία όμως δεν δημιουργεί ποιοτικές θέσεις απασχόλησης και δεν διαμορφώνει το απαιτούμενο πλαίσιο ασφάλειας των εργαζομένων. Επιπλέον, όπως υπογραμμίζουν τοπικοί φορείς, η τοπική κοινωνία δεν έχει ιδιαίτερες ωφέλειες από τη συνεχή άνοδο του λιμανιού, εκτός βέβαια από τις καινούργιες θέσεις εργασίας.

Η Cosco θέτει επιτακτικά το ερώτημα τι είδους ανάπτυξη θέλουμε. Θέλουμε μια ανάπτυξη από τον οποία ωφελούνται οι λίγοι και οι πολλοί μένουν παγιδευμένοι στη φτώχεια και την ανασφάλεια; Θέλουμε μια οικονομία στην οποία η κερδοφορία των επιχειρήσεων δεν συνεπάγεται οφέλη για τους εργαζόμενους; Εν τέλει, θέλουμε η διαφαινόμενη ανάκαμψη να κλείσει ή να ανοίξει την ψαλίδα της ανισότητας;

Οι απεργοί στο λιμάνι φωνάζουν ότι #οι_ζωες_των_εργατων_μετρανε. Η φωνή τους πρέπει να εισακουστεί.

Γιάννης Αλμπάνης

news247.gr

EUROKINISSI