Δένδιας: Το άλλοθι του Κ. Μητσοτάκη στα εθνικά

Λίγο αργά για δάκρυα κύριε Δένδια. Χάρις στην πολιτική των «ήρεμων νερών» στα ελληνο-τουρκικά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η Τουρκία, ως «ομοϊδεάτης» της ΕΕ στο ΝΑΤΟ, μπαίνει στα προγράμματα του επανεξοπλισμού της Ευρώπης (ReArm). Οι, δε, Βρυξέλλες γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την Ελλάδα.

Τουλάχιστον ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος διεκδικεί το χρίσμα του «Ελληνα Τραμπ», δημόσια επικρίνει την κυβέρνηση για τις πρακτικές της στα ελληνοτουρκικά, επιδιώκοντας έτσι να συντηρήσει το προφίλ του «υπερπατριώτη». Και ποιος ξέρει; Ισως, όπως φημολογείται, ακόμα και να φτιάξει κόμμα. Ιδωμεν εάν θα΄ χει τα κότσια να ξαναφτιάξει μια νέα – τραμπική, αυτή τη φορά – Πολιτική Ανοιξη. Κάτι που, εάν συμβεί, δημιουργεί συνθήκες πτώσης του Κ. Μητσοτάκη.

Από τη μεριά του, ο υπουργός Αμυνας, Νίκος Δένδιας, ο οποίος καλλιεργεί μάλιστα προφίλ «δελφίνου», ουδεμία κίνηση κάνει μπροστά στις συνεχείς εθνικές ήττες. Τουναντίον, με τις δηλώσεις – ευχολόγια, όπου γενικώς και αορίστως εκφράζει την ανησυχία του για τις εξελίξεις στην ΕΕ για τις ολοένα στενότερες σχέσεις Βρυξελλών – Αγκυρας, το μόνο που κάνει, είναι να εμφανίζεται ως άλλοθι του «μητσοτακισμού» στα εθνικά θέματα. Οσα αποφεύγει να πει δημόσια ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ή τα εκφράζει … όσο πατάει η γάτα, τα λέει ο Ν. Δένδιας.

Ετσι, επικοινωνιακά, είναι και οι δύο ωφελημένοι. Και ο Δένδιας, ο οποίος συντηρεί το προφίλ του «Κολοκοτρωναίου» έναντι της Τουρκίας, και ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος θέλει να κάνει τον «καλό» στον Ταγίπ Ερντογάν. Μόνο που, τελικώς, χαμένη είναι η χώρα και τα εθνικά συμφέροντα.

Το «άλλοθι» Δένδια

Η στάση τόσο του μεγάρου Μαξίμου όσο και το Ν. Δένδια δημιουργούν την αίσθηση … λες και οι δυό τους τα’ χουν βρει. Και απλά παίζουν στο δημόσιο θέατρο διαφορετικούς ρόλους. Οπως, εξάλλου, συχνά παρατηρεί ο – κατευθυνόμενος από την Αγκυρα – τουρκικός Τύπος, στα ελληνο-τουρκικά, ο Κ. Μητσοτάκης είναι η «περιστερά» και ο Ν. Δένδιας ο «τουρκοφάγος». Παραμύθια της … τούρκισας Χαλιμάς.

Στο συνολικό πάζλ, να προστεθούν και κάποιες επιπλέον ψηφίδες. Ο Νίκος Δένδιας ουδόλως αντέδρασε όταν, στα εξοπλιστικά προγράμματα – μαμούθ, το μέγαρο Μαξίμου του «φόρεσε καπέλο» τον «σύμβουλο εθνικής ασφαλείας» του πρωθυπουργού, πρώην διευθυντή του πολλάκις επικριθέντος Ιδρύματος, ΕΛΙΑΜΕΠ, ως «κατευναστικό» έναντι της Τουρκίας, Θάνο Ντόκο.

Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι κατάπιε αμάσητη την προσβολή – κυρίως έναντι της Δημοκρατίας, αλλά και προσωπικά – των υποκλοπών συνομιλιών του πρώην υπουργύ Εξωτερικών και νυν Αμυνας. Ούτε και σε αυτή την περίπτωση είπε κουβέντα ο Ν. Δένδιας, όπως άλλωστε και τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και οι βουλευτές που έβαλαν την ουρά στα σκέλια. Να σημειωθεί πως έως τώρα ουδείς γνωρίζει τι περιλαμβάνουν αυτά τα προϊόντα υποκλοπών και – ακόμα χειρότερα – πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν.

Οι συμπεριφορές Δένδια, παρά τις ελαφρές «διαφοροποιήσεις» του σε ορισμένα πολιτικά ζητήματα, ενισχύει την εντύπωση ότι λειτουργεί σαν να έχει συμφωνήσει με το μέγαρο Μαξίμου για μια «συγκατοίκηση» και για «βελούδινη» αλλαγή, εν πλω, στην ηγεσία της ΝΔ, αν και όποτε αυτή γίνει. Πόσο μάλλον, που η αντιπολίτευση είναι δραματικά κατώτερη των περιστάσεων και δεν αποτελεί απειλή. Ολα αυτά, βέβαια, μπορεί να αποδειχθούν ευσεβείς πόθοι, διότι το μέγαρο Μαξίμου πολλάκις του έχει βάλει τρικλοποδιές και «πουσάρει» τον Κωστή Χατζηδάκη ως «δελφίνο».

Εθνική ήττα

Το Neostrategy.gr, επισήμανε πρόσφατα ότι στις Βρυξέλλες προσανατολίζονται στην κατάργηση της ομοφωνίας (του «βέτο», όπως συνηθίζεται να το λένε), προκειμένου να βάλουν την Τουρκία στα προγράμματα των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων – το πιθανότερο τρις. – για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης (ReArm Europe).

Το κακό φαίνεται ότι ήδη συντελείται. Οπως επισημαίνει η εφημερίδα, Καθημερινή, «παρά τις ενστάσεις της Αθήνας – και της Λευκωσίας – «κλειδώνει» η συμμετοχή της Τουρκίας στα νέα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα, καθώς οι τελικές αποφάσεις θα ληφθούν από την Ε.Ε. με ειδική πλειοψηφία (qualified majority) και όχι ομοφωνία. Η συμμετοχή της Τουρκίας στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα αποτελεί μια εξέλιξη η οποία δεν πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία».

Πράγματι, οι μεθοδεύσεις αυτές δεν έπεσαν ως κεραυνός εν αιθρία. Εδώ και πολλούς μήνες η προσέγγιση Βρυξελλών – Αγκυρας, με μπροστάρη τη «φίλη» του Κυριάκου Μητσοτάκη, επικεφαλής της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν, έβγαζαν μάτι. Οι επικεφαλής των κυβερνήσεων μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών «ομοϊδεάτη» ανέβαζαν την Τουρκία «ομονοούσα» την κατέβαζαν.

Τα εξοπλιστικά ντηλ της Τουρκίας με την Ιταλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία (εκτός ΕΕ), την Ισπανία, ακόμα και με τη Γαλλία (λιγότερο), έδιναν και έπαιρναν. Το Ουκρανικό και η ενίσχυση της θέσης της Τουρκίας στη Συρία, καθώς άλλα ζητήματα, όπως η Λιβύη, το Μεταναστευτικό, και άλλα, τους ένωναν. Στο μεταξύ, οι Ευρωπαίοι είχαν ξεφορτωθεί – έστω προσωρινά – το «αγκάθι» των ελληνο-τουρκικών, αφού η πολιτική Μητσοτάκη των «ήρεμων νερών» τους έδινε άλλοθι να ανοίξουν τις πόρτες τους στην Τουρκία.

Τι άλλο ήθελε, δηλαδή, η κυβέρνηση Μητσοτάκη για να αντιληφθεί τι … τρέχει; Ακόμα και εσχάτως, στα ταξίδια – Βατερλώ που έκανε στην Ιταλία και τη Γερμανία, οι επικεφαλής τους αγνόησαν προκλητικά τις ελληνικές ανησυχίες. Προφανώς, όλες οι παραπάνω μεθοδεύσεις ήταν εις γνώσιν της, αλλά επέλεξε να τις υποβαθμίζει, έχοντας τη συνδρομή της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Πόσο μάλλον, που ήταν στριμωγμένη από τις λαϊκές αντιδράσεις για το «μπάζωμα» των Τεμπών. Καθίσταται, πλέον, ηλίου φαεινότερο ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν κούνησε ούτε το δακτυλάκι του για να αλλάξει αυτή την κατάσταση που διαμορφωνόταν σε βάρος της Ελλάδας, ούτε και σήμανε διπλωματικό συναγερμό, προκειμένου να σωθεί ό,τι σώζεται. Ολα δείχνουν ότι μέγαρο Μαξίμου και ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών αδιαφόρησαν.

Λίγο αργά «ξύπνησαν»

Τώρα, λοιπόν, ο Ν. Δένδιας, ο οποίος έμεινε σιωπηλός όλο αυτό το διάστημα, ή άρθρωνε κάποιες θεωρητικούρες, αίφνης ξύπνησε και «καταγγέλλει» τους Ευρωπαίους. Λίγο αργά «αφυπνίστηκε» και κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα.

Την Τρίτη, 20 Μαΐου 2025, λοιπόν, στο περιθώριο της συνεδρίασης του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, σε σύνθεση υπουργών Άμυνας, αναφερόμενος στον «Κανονισμό SAFE και το ReaArm Europe, δηλαδή την προσπάθεια να επανεξοπλιστεί η Ευρώπη ώστε να έχει τη δυνατότητα να υπερασπίσει τον εαυτό της, ένα χώρο Δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προστασίας του ανθρώπου», επεσήμανε:

«Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί. Και η Ελλάδα έχει επανειλημμένως τονίσει ότι είναι απαραίτητο σε αυτό το εγχείρημα να συμμετέχουν χώρες οι οποίες σέβονται και ασπάζονται το αξιακό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν νοείται να μετέχουν αδιάκριτα στο ευρωπαϊκό εγχείρημα χώρες που απειλούν άλλες χώρες, και μάλιστα μέλη της ΕΕ, που δεν αναγνωρίζουν άλλες χώρες, και μάλιστα μέλη της ΕΕ, που δεν ασπάζονται τους ίδιους κανόνες Δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν μπορούμε να υπερασπίσουμε την Ευρώπη εάν ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών».

Σε εξαιρετικά δυσχερή θέση

Τα μηνύματα, τόσο από την Ουάσιγκτον όσο και τις Βρυξέλλες, είναι άκρως ανησυχικά για τη θέση της Ελλάδας και πολύ ευοίωνα για την Τουρκία. Τουλάχιστον, στην παρούσα. Εκτός από τις παρόλες Τραμπ και Ερντογάν, οι οποίοι χαρακτηρίζουν ο ένας τον άλλο «φίλο», οι ερωτοτροπίες μεγάλων χωρών της ΕΕ και της πρωτεύουσας του Brexit (ο σύμμαχος της Αγκυρας, Λονδίνο, ήδη έκλεισε ντηλ με την ΕΕ για μερίδα από την πίτα των ευρω-εξοπλισμών) με την Τουρκία είναι οφθαλμοφανείς. Κάτι που φαίνεται τώρα και τις μεθοδεύσεις για να εντάξουν την «ομοϊδεάτη» Τουρκία στο ευρω-εξοπλιστικό πάρτι.

Το τελικό κείμενο γι’ αυτό, κατά πληροφορίες, φέρεται να έχει καταρτιστεί, αν και όπως αναφέρει η εφημερίδα, Καθημερινή, η διαπραγμάτευση αναμένεται να κρατήσει λίγες ακόμη ημέρες, μέχρι το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων (ΣΓΥ) της 27ης Μαΐου, όπου αναμένεται να επικυρωθεί.

Ακόμα και η φιλοκυβερνητική Καθημερινή, επισημάνει ότι τα πρώτα σήματα συναγερμού είχαν φτάσει στην Αθήνα στις 27 Δεκεμβρίου 2024, εντός εορταστικής ραστώνης, όταν η ιταλική κυβέρνηση ενέκρινε την εξαγορά της Piaggio Aerospace (που τελούσε υπό κρατική διοίκηση από το 2018) από την τουρκική εταιρεία Baykar, η οποία ανήκει στον Σελτσούκ Μπαϊρακτάρ, γαμπρό του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Παρά ταύτα, συνεχίζει η εφημερίδα, με αρκετή καθυστέρηση, η Ελλάδα ζήτησε εξηγήσεις από την Ιταλία σε επίπεδο ευρωπαϊκού μηχανισμού ελέγχου των άμεσων ξένων επενδύσεων (με βάση τον κανονισμό 2019/452). Πριν από λίγες εβδομάδες οι εξηγήσεις αυτές δόθηκαν, δίχως, πάντως, να διαφωτίσουν ιδιαίτερα την κατάσταση.

Επίσης, εκτός από την ιταλική αμυντική βιομηχανία, συνεχίζει, η Τουρκία αποτελεί ιδανικό εταίρο και για τη Γερμανία, η οποία επενδύει πολλά στη σχέση της με την Aγκυρα. Στο Βερολίνο είναι απολύτως σαφές ότι ο στόχος επανεξοπλισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης ευρύτερα και της Γερμανίας ειδικότερα χρειάζεται τη συνδρομή τρίτων εταίρων, ειδικά από τη στιγμή που οι ΗΠΑ –με τον Ντόναλντ Τραμπ ή χωρίς αυτόν στο μέλλον– εμφανίζονται να μειώνουν περαιτέρω το στρατιωτικό αποτύπωμα αλλά και τη γενικότερη εμπλοκή τους στην Ευρώπη.

neostrategy.gr