Δημήτρης Λιγνάδης: Φαντάσματα

Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το δημόσιο βίο και προστατεύει την «υπόθεση Λιγνάδη» από το αυτονόητο: την παρέμβαση της Δικαιοσύνης.

Όλα άρχισαν όταν η σημερινή υπουργός Πολιτισμού -αποσυνάγωγη στην επικράτεια του χαρτοφυλακίου της, αλλά αυγοτάραχο μαζί του- ακύρωσε προκήρυξη της προκατόχου της για τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.

Δεν έκανε νέα προκήρυξη -ως όφειλε, αν έβρισκε ελλείψεις- αλλά προχώρησε σε απευθείας διορισμό. Ο εκλεκτός της ήταν ο σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης.

Εκ των υστέρων προκύπτει -δεν διαψεύδεται τουλάχιστον- ότι δεν ήταν ακριβώς δικός της εκλεκτός.

Πρόκειται για προσωπικό φίλο του Κυριάκου Μητσοτάκη και με υπόδειξή του πήρε τη θέση στον κρατικό θεατρικό οργανισμό…

Παρότι, όπως αποκαλύπτεται τώρα, είχε απομακρυνθεί από δραματική σχολή για υβριδική συμπεριφορά όσων θα επακολουθούσαν.

Η πρωθυπουργική εύνοια σηματοδοτήθηκε μπροστά στα μάτια μας – αλλά δεν έδωσε κανείς σημασία.

Το ζεύγος Μητσοτάκη πήρε το ρίσκο να ζητήσει στρατιωτικό ελικόπτερο για να προλάβει την παράσταση Λιγνάδη στην Επίδαυρο.

Τα σχέδια πτήσης μένουν. Πριν την εποχή της ανεμελιάς, υπήρξε η εποχή της απροσεξίας.

Αιφνιδίως-στη θαλπωρή που βρήκαν τα θύματα μιας συγκεκριμένης αποτρόπαια μεταχείρισης, μετά την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου – αρχίζει στις παρέες της Αθήνας αρχίζει ένα καινούργιο σούσουρο.

Η Έλενα Ακρίτα βγάζει το θέμα στον αφρό, θέτοντας στην αγαπημένη της Μενδώνη και την κομπανία της το ερώτημα της παραίτησης Λιγνάδη. Η υπουργός δεν είπε ακριβώς ότι δεν έχει ιδέα. Δήλωσε κουτοπόνηρα ότι «δεν υπάρχει επίσημη, επώνυμη καταγγελία – Αν υπάρξει, θα ερευνηθεί».

Οι μυημένοι κατάλαβαν. Στην πολιτική, όταν ο υπουργός δεν πετάει τη χειροβομβίδα που τον απειλεί, απλώς δεν είναι στο χέρι του. Δεν μπορείς να διώξεις από το χώρο που εποπτεύεις κάποιον που σου φύτεψε άλλος.

Αλλά το τζίνι είχε βγει από το μπουκάλι. Ο Λιγνάδης έκανε μια κίνηση που δεν ήταν ακριβώς άλμα στο κενό: η παραίτησή του «για προσωπικούς λόγους»-που λέει και ο Ταραντίλης – ήταν προϋπόθεση για την προστασία του από τα χειρότερα.

Η Μενδώνη το χαβά της. Πάλι δεν είχε «επώνυμες καταγγελίες». Αλλά είχε στοργή: «ο καθένας έχει τα όριά του στις φήμες και μπορεί να επιλέξει με ποιον τρόπο θα υπερασπιστεί τον εαυτό του».

Μέχρι στιγμής, ο «τρόπος» δουλεύει. Βοά το πανελλήνιο, αλλά ένας εισαγγελέας δεν βρέθηκε να ενδιαφερθεί. Παρότι ο Λιγνάδης πλέον κατονομάζεται στο δημόσιο χώρο, για συγκεκριμένες πράξεις.

Διερευνητέες και ανατριχιαστικές. Δεν χρειάζεται καν αυτεπάγγελτη παρέμβαση, αφού υπάρχουν ήδη σε εισαγγελικά γραφεία καταθέσεις και επώνυμες καταγγελίες.

Κάποιοι έχουν άγιο. Ο πρώην διευθυντής του Εθνικού έχει φάντασμα- ζώντας άλλωστε ο ίδιος μέσα σε φαντάσματα, αν έχουν βάση όσα του προσάπτουν.

Η κοινωνία εξανίσταται, η αντιπολίτευση ζητάει παραιτήσεις, η Μενδώνη παρακολουθεί με αφασία μια υπόθεση που την τελειώνει ως υπουργό.

Η κυβέρνηση κρέμεται από την αμηχανία του, άπειρου, πορτ-παρόλ της κάθε φορά που ακούγεται το όνομα του Λιγνάδη. Όταν δεν βρίσκει ότι η χυδαιότητα σ αυτή την υπόθεση προέρχεται από τον… Τσίπρα.

Η εισαγγελική αρχή παραφυλάει να τυλίξει σε μια κόλα χαρτί όποιον γιατρό πει για τα εμβόλια κάτι που δεν υπηρετεί το πρωθυπουργικό αφήγημα.

Αλλά το φάντασμα δημιουργεί πάνω από τον Λιγνάδη έναν αλεξίσφαιρο κλωβό.

Αναμενόμενο. Από χαρακτήρα τα φαντάσματα έχουν έφεση στην κατάχρηση εξουσίας.

Γιώργος Λακόπουλος 

ieidiseis.gr

Eurokinissi