Τους μεγαλοϊδεατισμούς της Άγκυρας σε στρατιωτικό επίπεδο, και ιδιαίτερα στον τομέα του Πολεμικού Ναυτικού, αλλά και τις συνήθεις θέσεις της ηγεσίας της γειτονικής χώρας, σύμφωνα με τις οποίες Ελλάδα και Κύπρος(!) απειλούν την Τουρκία, παραθέτει σε συνέντευξή του ο εκ των εμπνευστών του σχεδίου «Γαλάζια πατρίδα», Τζιχάτ Γιαϊτζί.
Ο ίδιος, στη συνέντευξή του στο ρωσικό περιοδικό, «Εξαγωγές Όπλων», μιλάει για όλο το πλέγμα των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, μεταξύ των οποίων την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, και κοινοποιεί, για μια ακόμη φορά, τους στόχους που έχει θέσει η Τουρκία για να μετατραπεί, όχι απλά σε περιφερειακή στρατιωτική δύναμη, αλλά σε διεθνή.
Οι θέσεις Γιαϊτζί, εάν πράγματι εκφράζουν στην ολότητά τους την τουρκική ηγεσία, κάτι που μέχρι τώρα φαίνεται να ισχύει, δείχνουν ότι τόσο στις περιφερειακές υποθέσεις, και ειδικότερα το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, όσο και στις διεθνείς, άβυσσος χωρίζει την Αθήνα από την Αγκυρα.
Υπό αυτό το πρίσμα, και μάλιστα τη στιγμή που οι «ιδεολογικοί εκπρόσωποι» της Άγκυρας εμφανίζονται με θέσεις πλήρους αδιαλλαξίας, είναι απορίας άξιον κατά πόσο μπορεί να βρεθεί κοινή συνισταμένη ανάμεσα στην ΕΕ και την Τουρκία, και πολύ περισσότερο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Είτε για να διευθετηθούν οι ελληνο-τουρκικές σχέσεις, μέσω του διαλόγου που ήδη «τρέχει», είτε για να παραπεμφθεί το πρόβλημα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Πόσο μάλλον, όταν η Τουρκία διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι επιδιώκει τη στρατιωτική ενδυνάμωσή της και τη μετατροπή της σε παγκόσμια δύναμη.
Ο «εμπνευστής»
Να σημειωθεί ότι ο πρώην αντιναύαρχος, Τζιχάτ Γιαϊτζί, δεν είναι απλά ο εκ των εμπνευστών της «Γαλάζιας πατρίδας», αλλά και ιδεολογικό και πολιτικό στήριγμα της Αγκυρας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι είναι ένας από εκείνους που συνέβαλε στην απομάκρυνση χιλιάδων Τούρκων στρατιωτικών από τις θέσεις τους μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, το 2016.
Από τις 20 Αυγούστου 2017 έως τις 18 Μαΐου 2020 κατείχε τη θέση του επικεφαλής του Επιτελείου των Τουρκικών Ναυτικών Δυνάμεων.
Επαιξε σημαντικό ρόλο στη διαδικασία οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης το 2019, καθώς και στην απομάκρυνση 4.000 στρατιωτικών από τις τάξεις του ΠΝ της Τουρκίας με την κατηγορία ότι πρόσκειντο στο κίνημα του Γκιουλέν.
Από τις 24 Ιουλίου 2020 είναι διευθυντής του Κέντρου Θαλάσσιας και Παγκόσμιας Στρατηγικής του Πανεπιστημίου του Μπαχτσεσεχίρ, το οποίο ίδρυσε ο ίδιος, και παράλληλα κάνει διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας.
Ο Τζιχάτ Γιαϊτζί, στη συνέντευξή του:
– Κάνει λόγο για «ρεβιζιονιστικές θέσεις της Ελλάδος».
– Μιλάει για «μαξιμαλιστική στάση της Ελλάδος και της Νότιας Κύπρου (σ.σ. Κυπριακής Δημοκρατίας) στην Ανατολική Μεσόγειο, φτάνει στο σημείο να λέγει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει αξιώσεις διότι «δεν είναι νησιωτικό κράτος», ενώ, κατά τη συνήθη προπαγανδιστική τακτική της Αγκυρας, ισχυρίζεται ότι «η Τουρκία αντιμετωπίζει θαλάσσιες απειλές στο Αιγαίο Πέλαγος»
– Υποστηρίζει ότι «είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ».
– Λέει ότι «τη Ρωσία τη συμφέρει να έχει έναν φίλο, όπως η Τουρκία που είναι στο ΝΑΤΟ».
– Αναφέρει ότι στόχος της Τουρκίας είναι «η απόκτηση στόλου «μεγάλης ακτίνας δράσης». Κάτι που θα είναι το επιστέγασμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας, για την οποία η Τουρκία είναι έτοιμη να καταβάλει κάθε προσπάθεια».
– Δηλώνει ότι «το αεροπλανοφόρο δεν είναι μόνο επιθυμητό, αλλά και απαιτούμενο» για μια Τουρκία που θέλει να έχει παρουσία, εκτός της περιφερειακής ενότητάς της, σε «περιοχές του «Παγκόσμιου Ωκεανού».
Νησιά, βραχονησίδες, αποστρατιωτικοποίηση
Αναλυτικά, για το Αιγαίο και τα ελληνοτουρκικά, ο Γιαϊτζί ισχυρίζεται:
«Η Τουρκία αντιμετώπισε απειλές για τη θαλάσσια ασφάλειά της από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Αν και πολλά ζητήματα, που αφορούν στο Αιγαίο πέλαγος, επιλύθηκαν με τη Συνθήκη της Λωζάννης από το 1923, η Ελλάδα, αρχίζοντας από το 1936, απέφυγε να τηρήσει τους όρους αυτής της Συνθήκης.
Από τότε, η Ελλάδα συνεχίζει να έχει παράνομες αξιώσεις έναντι της Τουρκίας, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο.
Επομένως, η Ελλάδα προχώρησε σε παράνομα βήματα, εγείροντας αξιώσεις που αφορούν στα νησιά και στις βραχονησίδες -η κυριότητα των οποίων, βάσει των Συνθηκών, δεν πέρασε στην Ελλάδα- στην επέκταση των χωρικών υδάτων της πέρα από τα όρια που είχε καθορίσει η Συνθήκη της Λωζάννης και στην στρατικοποίηση των νησιών που – σύμφωνα με τις αποφάσεις της Διάσκεψης του Λονδίνου 1912-1913, της Συνθήκης της Λωζάννης, από το 1923, καθώς και της Συνθήκης του Παρισιού, από το 1947, θα έπρεπε να είναι αποστρατικοποιημένα.
Εκτός τούτου, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα σε όλο τον κόσμο, όπου ο εναέριος χώρος της εκτείνεται πέρα από τα σύνορα των χωρικών υδάτων της».
Ο Χάρτης της Σεβίλλης
«Η Ελλάδα και ο εταίρος της, η Ελληνοκυπριακή Διοίκηση της Νότιας Κύπρου (σ.σ. Κυπριακή Δημοκρατία), προσπάθησαν να επιβάλλουν στην Τουρκία τον Χάρτη της Σεβίλλης.
Ο Χάρτης της Σεβίλλης κατασκευάστηκε από το Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης στις αρχές της δεκαετίας του 2000, με την υποστήριξη της Ε.Ε.
Ο σκοπός του συνίσταται στην παρουσίαση του θαλάσσιου χώρου που υπάγεται στη δικαιοδοσία των κρατών-μελών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης της λεγόμενης θαλάσσιας περιοχής της Νότιας Κύπρου και της Ελλάδος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σύμφωνα με τον Χάρτη της Σεβίλλης, η Ελλάδα και η Νότια Κύπρος επιθυμούν να περιορίσουν την Τουρκία, τη χώρα με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Ανατολική Μεσόγειο μήκους 2.280 χλμ., στον κόλπο της Αττάλειας, η έκταση του οποίου είναι 41.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Ο κύριος στόχος τους είναι να καταστρατηγήσουν, παραβιάζοντας όλες τις αρχές του διεθνούς και του θαλάσσιου δικαίου, τα δικαιώματα άλλων παραθαλάσσιων κρατών, συμπεριλαμβανομένων και των δικαιωμάτων της Τουρκίας, για τον θαλάσσιο χώρο που υπάγεται στη δικαιοδοσία τους.
Ο Χάρτης της Σεβίλλης περιορίζει προς όφελος της Ελλάδος και της Νότιας Κύπρου τον νόμιμο θαλάσσιο χώρο άλλων παραθαλάσσιων κρατών, όπως της Λιβύης, της Αιγύπτου και του Ισραήλ».
Το τουρκικό αφήγημα περί ελληνικής «απειλής»
«Παρόλο που η Ελλάδα δεν έχει ακτογραμμή στην Ανατολική Μεσόγειο, η ΕΕ και τα άλλα κράτη της περιοχής, μέρος των οποίων βρίσκονται υπό την επιρροή της καταστροφικής πολιτικής της Νότιας Κύπρου και της Ελλάδος, δυστυχώς, συνεχίζουν να υποστηρίζουν την παράνομη μαξιμαλιστική πορεία της Ελλάδος και της Νότιας Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δεν είναι νησιωτικό κράτος (αρχιπελαγικό κράτος), αλλά ένα ηπειρωτικό κράτος με νησιά, τα οποία, από την άποψη του διεθνούς θαλάσσιου δικαίου, αποτελούν δύο εντελώς διαφορετικές πραγματικότητες.
Έτσι, η Τουρκία αντιμετωπίζει θαλάσσιες απειλές στο Αιγαίο πέλαγος λόγω των ρεβιζιονιστικών και μαξιμαλιστικών αξιώσεων της Ελλάδος.
Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για το Ανατολικό τμήμα της Μεσογείου, λόγω των κοινών μαξιμαλιστικών φιλοδοξιών της Νότιας Κύπρου και της Ελλάδος.
Η Τουρκία δεν θα είναι η χώρα, που θα απαρνηθεί τη θαλάσσια δικαιοδοσία της και τα δικαιώματά της, τα οποία απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο».
Τουρκία – ΝΑΤΟ
«Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ με υψηλό κύρος. Οχι μόνο διαθέτει το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, αλλά και συνέβαλε σημαντικά στην επίτευξη των βασικότερων στόχων της Συμμαχίας από τη στιγμή της ένταξής της σε αυτήν, το 1952.
Συμμετείχε σε αμέτρητες επιχειρησιακές και εκπαιδευτικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, με στόχο την ενίσχυση της Συμμαχίας και της ταυτότητάς της ως οργανισμού.
Όπως υπογραμμίζει συχνά ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, είμαστε ένα από τα σημαντικότερα μέλη της Συμμαχίας. Υπό αυτή την έννοια, η συνεργασία της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ αποτελεί ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Είναι αδύνατο να αμφισβητηθεί η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.
Οσον αφορά τη Ρωσία, τη συμφέρει να έχει έναν τέτοιο φίλο, όπως η Τουρκία, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Επομένως, όχι μόνο την Τουρκία, αλλά και τους φίλους της θα συνέφερε περισσότερο η Τουρκία να παραμείνει στο ΝΑΤΟ. Τελικά, η Τουρκία είναι σταθεροποιητικός παράγοντας, που συμβάλλει στη διατήρηση της ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή».
Στόλος «μεγάλης ακτίνας δράσης»
«Όπως κάθε ανεπτυγμένο κυρίαρχο κράτος, έτσι και η Τουρκία προσπαθεί να διευρύνει τις δυνατότητες του Πολεμικού Ναυτικού της με την παρουσία της σε σημαντικές θαλάσσιες περιοχές παγκοσμίως.
Η Τουρκία κάνει συγκεκριμένα βήματα για την υλοποίηση αυτού του στόχου της. Έχουν ξεκινήσει σχέδια ναυπήγησης πλοίων, ενώ εκπονείται μελέτη για τον σχεδιασμό και την κατασκευή πολεμικών σκαφών διαφόρων τύπων από την τουρκική ναυπηγική βιομηχανία.
Και δεν περιοριζόμαστε σε αυτό. Καταβάλλονται τεράστιες προσπάθειες για την ανάπτυξη της εγχώριας επιστημονικής έρευνας και τεχνολογικής βάσης.
Η απόκτηση στόλου «μεγάλης ακτίνας δράσης» θα είναι το επιστέγασμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας, για την οποία η Τουρκία είναι έτοιμη να καταβάλει κάθε προσπάθεια.
Χάρη στην εμπειρία που έχουμε αποκτήσει από την διαδικασία σχεδιασμού και κατασκευής εγχώριων κορβετών, φρεγατών και -εντελώς πρόσφατα- του πρώτου στην Τουρκία πολυμορφικού αεροπλανοφόρου, Anadolu, η Τουρκία πραγματοποιεί κάτι παραπάνω από αυτό που θα λέγαμε πολλά υποσχόμενα βήματα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός στόλου «μεγάλης εμβέλειας δράσης».
Μεγαλοϊδεατικές βλέψεις
«Η Τουρκία θέλει να αποκτήσει στόλο, οι δυνατότητες του οποίου θα μπορούν να χαρακτηριστούν ως δυνατότητες στόλου «μεσαίου μεγέθους», από πλευράς πολεμικής και αριθμητικής δύναμης, που θα εξασφαλίζει την παρουσία της σε επιχειρησιακά σημαντικές περιοχές του «Παγκόσμιου Ωκεανού» (Medium Global Force Projection Navy).
Η Τουρκία είναι αποφασισμένη να αυξήσει τις δυνατότητες των δυνάμεων του Πολεμικού της Ναυτικού με τη συμμετοχή της σε επιχειρησιακά σημαντικές περιοχές του «παγκόσμιου Ωκεανού», εκπορευόμενη από την αντίληψη ενός «μέσης πολεμικής και αριθμητικής δύναμης στόλου, που εγγυάται την περιφερειακή παρουσία» και την αντίληψη ενός «μέσης πολεμικής και αριθμητικής δύναμης στόλου, που εγγυάται την συμμετοχή σε επιχειρησιακά σημαντικές περιοχές των ωκεανών
Σε ένα σχήμα πολεμικής αντιπαράθεσης αυτού του επιπέδου στη θάλασσα, ο στόλος χρειάζεται αεροπλανοφόρο. Και λαμβάνοντας υπόψη τους στόχους του τουρκικού κράτους, ναι, το αεροπλανοφόρο δεν είναι μόνο επιθυμητό, αλλά και απαιτούμενο.
Η Τουρκία έχει στόχο να κατασκευάσει το δικό της πολυμορφικό αποβατικό ή και αεροπλανοφόρο.
Η εθνική πολεμική ναυπηγική βιομηχανία ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η ιδέα, λοιπόν, δεν είναι καινούργια. Ετσι γεννήθηκε το πρόγραμμα MİLGEM (εθνικό σκάφος).
Το σημείο που βρίσκεται σήμερα η ναυπηγική βιομηχανία φαίνεται πολλά υποσχόμενο, γιατί η Τουρκία δεν κατασκευάζει μόνο πλοία για τις δικές της ανάγκες, αλλά και για εξαγωγές.
Το εύρος των κατασκευών δεν περιορίζεται σε πολεμικά πλοία επιφανείας. Σε αυτά περιλαμβάνονται περιπολικά σκάφη, σκάφη εξοπλισμένα με πυραυλικά συστήματα, καθώς και υποβρύχια τύπου Reis-class (σ.σ. γερμανικής τεχνολογίας), που κατασκευάζονται στα Ναυπηγεία της Τουρκίας.
Παράλληλα η Τουρκία με κάθε δυνατό τρόπο καλωσορίζει μια κοινή προσέγγιση για την κατασκευή σκαφών (σ.σ. συμπαραγωγή) που φέρουν όπλα που χρησιμοποιούνται σε επιθέσεις στη θάλασσα και στον αέρα».
Υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ
«Ο βασικός στόχος της Τουρκίας, όσον αφορά την ναυτική της πολιτική, είναι η προστασία των θαλάσσιων συνόρων της.
Ο όρος καλύπτει τα θαλάσσια σύνορα και τα εσωτερικά ύδατα της Τουρκίας, καθώς και την θαλάσσια έκταση που βρίσκεται υπό την δικαιοδοσία της, δηλαδή την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και την υφαλοκρηπίδα.
Η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με την παράλογη αξίωση της Ελλάδας στο Αιγαίο, της νότιας Κύπρου και της Ελλάδας, καθώς και αριθμού άλλων κρατών – μελών της Ε.Ε., όπως η Γαλλία, στην Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτό που προσπαθούν να επιβάλλουν στην Τουρκία στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτελεί μια προσπάθεια περιορισμού της, κάτι που παραβιάζει τους βασικούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, που διέπουν την διαδικασία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών που εμπίπτουν στην εθνική δικαιοδοσία ενός κράτους.
Αυτές οι αρχές αποκαλούνται αρχές της αναλογικότητας, της μη παραβίασης και του κανόνα της εδαφικής κυριαρχίας στη θάλασσα. Η Τουρκία επικαλείται μια σειρά αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου και του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου, που στηρίζουν τις θέσεις της.
Έτσι, γνωρίζοντας ότι το δίκαιο είναι με το μέρος της, η Τουρκία, τάσσεται αποφασιστικά κατά οποιωνδήποτε προσπαθειών που έχουν σκοπό να περιορίσουν τον λαό της και τις επόμενες γενιές της από τα δικαιώματα που απορρέουν από το δίκαιο και την γεωγραφική της θέση».
Ενεργειακοί πόροι της Αν. Μεσογείου
«Σήμερα, στην Ανατολική Μεσόγειο οι βασικοί παίκτες είναι η κυβέρνηση της νότιας Κύπρου (σ.σ. Κυπριακή Δημοκρατία) και τα τρία θαλάσσια κράτη: η Λιβύη, το Ισραήλ και η Αίγυπτος.
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την κυβέρνηση της Νότιας Κύπρου, των Ελληνοκυπρίων και για αυτό η τελευταία δεν είναι εταίρος μας στην διαδικασία των διαπραγματεύσεων.
Αν τα προβλήματα μεταξύ της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου (σ.σ. κατεχόμενα) και της Ελληνοκυπριακής Διοίκησης στη νότια Κύπρο επιλυθούν, τότε η Τουρκία θα την αναγνωρίσει και θα ξεκινήσει με αυτήν διαπραγματεύσεις. Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, δεν είναι εταίρος της Τουρκίας.
Στην Ανατολική Μεσόγειο δραστηριοποιείται επίσης και μια σειρά εξωτερικών παραγόντων. Η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ιορδανία και τα ΗΑΕ, που συνήψαν διπλωματική συμμαχία κατά της Τουρκίας. Οι βασικότεροι λόγοι αυτής της συμμαχίας είναι:
1) να κλειδώσουν την Τουρκία εντός του κόλπου της Αττάλειας.
2) να καταβάλουν διπλωματικές προσπάθειες για να εμποδίσουν την Τουρκία να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.
Γι αυτό ένας αριθμός περιφερειακών κρατών και κάποιοι διεθνείς οργανισμοί συνασπίστηκαν, προκειμένου να απομονώσουν την Τουρκία στην περιοχή.
Αυτός ο παράξενος συνασπισμός ακολουθεί αντιτουρκική πολιτική και ρητορική, παντού, όπου μπορεί και όπου δεν μπορεί. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ανάρμοστη αντιτουρκική εμμονή, η οποία αναπόφευκτα γίνεται εμπόδιο για τους ίδιους τους συμμετέχοντες σε αυτόν τον συνασπισμό.
Ένα παράδειγμα των προσπαθειών για την απομόνωση της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο είναι η διεξαγωγή του «Φόρουμ για το Φυσικό Αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο», στο Κάιρο, με τη συμμετοχή μελών και παρατηρητών.
Κανένα σχέδιο, καμία πρωτοβουλία σε αυτήν την περιοχή, που δεν θα περιλαμβάνει τη συμμετοχή της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ, δεν θα έχει ποτέ καμία πιθανότητα επιτυχίας. Αυτό δεν είναι απειλή, αλλά μια διαπίστωση, που βασίζεται στην πραγματικότητα».
Τουρκία – Ρωσία
«Οι δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού της Τουρκικής Δημοκρατίας και ο Στόλος της Μαύρης Θάλασσας της Ρωσικής Ομοσπονδίας έχουν φιλικές και συνεργατικές σχέσεις στην Μαύρη Θάλασσα.
Η διεύρυνση των επαφών και η βελτίωση της επιχειρησιακής συνεργασίας των δύο στόλων μας είναι κάτι αμοιβαίως επωφελές. Και εφόσον δεν είναι αντίπαλες δυνάμεις, δεν έχει νόημα να τους συγκρίνουμε».
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
