Τι συμβαίνει όταν οι έφηβοι νιώθουν αποξενωμένοι από τη μάθηση; Δεν χρειάζονται περισσότερα ελεγκτικά μέτρα, αλλά να τους δίνονται ευκαιρίες να αναλαμβάνουν οι ίδιοι πρωτοβουλίες.
Δώστε στα παιδιά μια σχετική αυτονομία και θα δείτε εκπληκτικά αποτελέσματα, συμβουλεύουν οι συγγραφείς του νέου βιβλίου «Τhe Disengaged Teen», που προτείνει μεθόδους για να ενεργοποιηθούν οι «απαθείς», αποστασιοποιημένοι έφηβοι – που δείχνουν να μην έχουν κίνητρα για μάθηση.
Το βιβλίο κυκλοφορεί επισήμως στις 7 Ιανουαρίου και ήδη έχει συγκεντρώσει τα εύσημα των κριτικών, που το συστήνουν ως απαραίτητο οδηγό για κάθε γονέα, κηδεμόνα και εκπαιδευτικό, που θέλει να βοηθήσει τους εφήβους «να μαθαίνουν, να αισθάνονται και να ζουν καλύτερα».
Η διαφορά από τα συνήθη εγχειρίδια είναι ότι βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία ενός ερευνητικού προγράμματος, στο οποίο συμμετείχαν περισσότεροι από 66.000 έφηβοι από σχολεία των ΗΠΑ. Η έρευνα πεδίου διήρκεσε τρία χρόνια και πραγματοποιήθηκε από τo βαρυσήμαντο Ινστιτούτο Μπρούκινγκς της Ουάσιγκτον και την Τranscend Εducation, μη κυβερνητική οργάνωση που συνεργάζεται με δημόσια σχολεία.
«Απαθείς» έφηβοι ή αποτυχημένο σύστημα;
Οι δύο συν-συγγραφείς του «Τhe Disengaged Teen» είναι η βραβευμένη δημοσιογράφος των NY Times Tζένι Άντερσον και η ερευνήτρια Ρεμπέκα Γουίντροπ, διευθυντικό στέλεχος του Μπρούκινγκς. Εν όψει της κυκλοφορίας του βιβλίου, μοιράζονται κάποια από τα συμπεράσματα των ερευνών τους, προτείνοντας πρακτικές λύσεις σε αυτό που κάποιοι αποκαλούν «επιδημία αποστασιοποίησης» ανάμεσα στους εφήβους.
Ο μάλλον βαρύγδουπος όρος «disengagement epidemic» άνθησε στον απόηχο της πανδημίας, και αναφερόταν αρχικά στον εργασιακό χώρο, με τους υπαλλήλους που χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη δουλειά. Οι διεθνείς σφυγμομετρήσεις, όπως η ετήσια έκθεση του οργανισμού Gallup για το παγκόσμιο εργατικό δυναμικό, έδειξαν ότι σχεδόν οι οχτώ στους δέκα εργαζόμενους παγκοσμίως δεν είναι ενεργά «δεσμευμένοι» στη δουλειά τους. Η έννοια της εργασιακής δέσμευσης (work engagement) στη διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού, αναφέρεται στη σχέση ενός εργαζομένου είτε με το αντικείμενο της εργασίας του είτε με τον οργανισμό για τον οποίο δουλεύει και συνδέεται στενά με την εργασιακή ικανοποίηση.
H μεγάλη αποστασιοποίηση
Σε αναλογία με τo κύμα της «μεγάλης παραίτησης», το κύμα αποστασιοποίησης των εφήβων από τη μαθησιακή διαδικασία, αποδόθηκε εν μέρει στις επιπτώσεις του εγκλεισμού, της τηλεκπαίδευσης, των social media, στο στρες της απομόνωσης.
Όμως οι συγγραφείς του Disengaged Teenager υποστηρίζουν ότι οι αιτίες που οι που οι έφηβοι ή νεαροί ενήλικες μοιάζουν να μην έχουν κίνητρα ή προσανατολισμό, είναι πιο σύνθετες.
Το να δίνουμε στα παιδιά εξουσία, δεν σημαίνει ότι τα αφήνουμε να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά ότι τα αφήνουμε να επιλέξουν τους δικούς τους στόχους
Όπως αναφέρουν, σε έρευνα της Gallup σε περισσότερα από 4.000 μέλη της γενιάς Z, το 49% δήλωσε ότι δεν αισθάνεται προετοιμασμένο για το μέλλον. Οι εργοδότες παραπονιούνται ότι οι νέοι προσλαμβανόμενοι «στερούνται πρωτοβουλίας, επικοινωνιακών δεξιοτήτων, ικανοτήτων επίλυσης προβλημάτων και ανθεκτικότητας».
«Υπάρχει λόγος που το σύστημα δεν δουλεύει σωστά και δεν είναι οι συνήθεις ένοχοι, τα social media και ο covid. Πολλοί νέοι απόφοιτοι, δεν είναι σε θέση να θέτουν στόχους, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, να βρίσκουν λύσεις και να αντιμετωπίζουν τις αναποδιές – επειδή στο σχολείο και στο σπίτι τους πολύ σπάνια τους δόθηκε η δυνατότητα να αναλάβουν δράση», γράφουν οι δύο ερευνήτριες.
Τα παιδιά στην εξουσία
Το να δίνουμε στα παιδιά εξουσία, δεν σημαίνει ότι τα αφήνουμε να κάνουν ό,τι θέλουν. Σημαίνει ότι τα αφήνουμε να αναγνωρίσουν και να επιλέξουν τα ίδια κάποιους από τους δικούς τους στόχους, να τα βοηθήσουμε να χτίσουν στρατηγικές για να τους πετύχουν, και να τα καθοδηγήσουμε πώς να διορθώσουν την πορεία τους όταν δεν τα καταφέρνουν.
Το να αφήνεις τα παιδιά να αναλαμβάνουν πρωτοβουλία λειτουργεί, γιατί τα διδάσκει στρατηγικές που θα χρειαστούν για να πετύχουν στην εργασία και τη ζωή, κι επίσης τα βοηθάει να επενδύουν τα ίδια στην προσπάθειά τους – κι όχι να το κάνουν «για τη μαμά και το μπαμπά».
Όμως ελάχιστες φορές το σχολείο αφήνει τα παιδιά να δουλέψουν με αυτό τον τρόπο. Στην έρευνα του Μπρούκινγκς, μόνο οι τρεις στους δέκα μαθητές της αντίστοιχης Γ’ Λυκείου απάντησαν ότι στο σχολείο μπούν να αναπτύξουν τις ιδέες τους.
Σχολεία φυλακές
Το αποτέλεσμα είναι, τα παιδιά να νιώθουν όλο και πιο αποκομμένα από το σχολείο. Ενώ στο δημοτικό το 74% των παιδιών έλεγαν ότι τους αρέσει το σχολείο, το ποσοστό μειώνεται στο 26% στο τέλος της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, μας λέει η έρευνα. «Το σχολείο μοιάζει με φυλακή» είναι η φράση που επανέλαβαν πολλοί έφηβοι στα τρία χρόνια της έρευνας. «Όσο περισσότερο χρόνο περνούν στο σχολείο, τόσο λιγότερο αισθάνονται ότι είναι ο συγγραφέας της ζωής τους, οπότε γιατί να προσπαθήσουν;», τονίζει το άρθρο.
Οι συγγραφείς αναφέρονται σε διεθνή μελέτη του Αμερικανού ακαδημαϊκού Τζονμάρσαλ Ριβ, που διήρκεσε δύο δεκαετίες, για το τι συμβαίνει όταν δίνεται στα παιδιά κάποια εξουσία στο σχολείο. Σε 35 τυχαιοποιημένες δοκιμές ελέγχου σε 18 χώρες, ο ίδιος και άλλοι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όταν οι μαθητές έχουν κάποια ευκαιρία να αναλάβουν δική τους πρωτοβουλία, είναι πιο αφοσιωμένοι στην τάξη και πιο ικανοί να κατακτήσουν νέες δεξιότητες, έχουν καλύτερους βαθμούς και λιγότερα προβλήματα με τους συμμαθητές τους – και είναι και πιο ευτυχισμένοι.
Ζητείται ισορροπία
Όσο για τους γονείς, συστήνεται μια προσέγγιση ισορροπίας: «Αφήστε τα παιδιά να κάνουν μόνα τους αυτό που μπορούν ήδη να κάνουν. Και καθοδηγήστε και ενθαρρύνετέ τα να κάνουν πράγματα που σχεδόν μπορούν να κάνουν. Και στη συνέχεια διδάξτε και υποδείξτε τους τα πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν». Με αυτόν τον τρόπο οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να οικοδομήσουν τη δράση τους.
«Ίσως ήρθε η ώρα να ορίσουμε ένα υψηλότερο ιδανικό για την εκπαίδευση, το οποίο να αφορά λιγότερο την κατάταξη και την ταξινόμηση των μαθητών με βάση στενά μέτρα επίδοσης και περισσότερο να βοηθά τους νέους ανθρώπους να καταλάβουν πώς να ξεκλειδώσουν τις δυνατότητές τους και πώς να λειτουργήσουν στον κόσμο. Μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων της τεχνητής νοημοσύνης, των πολέμων, του αυξανόμενου αυταρχισμού, της πολιτικής πόλωσης και της ψηφιακής αποσύνδεσης, οι έφηβοι πρέπει να μάθουν πολύ περισσότερα από το πώς να ακολουθούν οδηγίες», καταλήγουν οι συγγραφείς. Μήπως κάποιος να το πει και σε όσους χαράσσουν πολιτική και στα δικά μας σχολεία;
in.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
