«Είναι ο εισηγητής, όχι το νομοσχέδιο, ανόητοι» – Οι αλήθειες ενός ντελιβερά για τον Νόμο Χατζηδάκη

O Γιάννης (είναι καραδεξιός) υπήρξε δημοσιογράφος-φωτορεπόρτερ για τρείς δεκαετίες σε εκδοτικό συγκρότημα.

Η κρίση του τύπου (που συνδυάζει λίστα Πέτσα με εξευτελιστικούς μισθούς στα ΜΜΕ) τον ανάγκασε να γίνει ντελιβεράς σε πασίγνωστη ψηφιακή πλατφόρμα.

Αλλά το δημοσιογραφικό «μυαλό» είναι σαν το χούι που φεύγει μετά την ψυχή.

«Ρε φίλε, μιλάει για τα εργασιακά ένας πολιτικός που δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του!».

«Γίνεσαι κακός. Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν πολιτικοί -καθόλα άξιοι- που αφιέρωσαν την ζωή τους στα κοινά».

(Γελάει) «Είδες χθες την γελοιογραφία του Χατζόπουλου στην Καθημερινή;»

«Όχι…».

«Δες την και θα καταλάβεις. Αλλά δες και το βίντεο που ανέβασε ο πρωθυπουργός για τους ντελιβεράδες».

«Και αυτό σου φταίει;»

«Το βίντεο είναι μια χαρά. Τα πράγματα είναι όπως τα λέει. Αλλά όταν τρέχουν να γίνουν ντελιβεράδες μακροχρόνια άνεργοι, πτυχιούχοι, απολυμένοι και 50ρηδες τι να πει σε όλους αυτούς ο πρωθυπουργός; Ότι έφερε ένα νομοσχέδιο για να τους προστατέψει;»

Εδώ τερματίστηκε η συνομιλία.

H γελοιογραφία της Καθημερινής υπαινίσσεται αυτό που πιστεύουν όσοι μελέτησαν προσεκτικά το Νομοσχέδιο Χατζηδάκη.

Ότι αν το είχε φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ θα γινόταν αποδεκτό από ευρύτατες κοινωνικές πλειοψηφίες περίπου ως «ευαγγέλιο του εργαζόμενου».

Εμπεριέχει άρθρα ευνοϊκά για τους εργαζόμενους που ισχύουν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Αποτυπώνει νομοθετικά (θεσμοθετεί) την εργασιακή πραγματικότητα.

Άρα εξασφαλίζει την «ελάχιστη» προστασία από εργοδοτικές αυθαιρεσίες.

Το «αγκάθι» της «διευθέτησης του χρόνου εργασίας» ισχύει έτσι και αλλιώς στον ιδιωτικό τομέα, τώρα τουλάχιστον μπαίνουν κάποιες «δικλείδες ασφάλειας» έστω στα χαρτιά.

Το να διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ (που έφτιαξε, για παράδειγμα, όλο το νομοθετικό πλαίσιο για τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας) είναι προκλητικό.

Αλλά, όπως λέει και ο Δημήτρης Χατζόπουλος, στην γελοιογραφία της Καθημερινής «οι νόμοι είναι σαν τα ανέκδοτα. Κάποιοι ξέρουν να τα πουν και κάποιοι όχι».

Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη πιστοποίησε μια οδυνηρή πολιτική πραγματικότητα για την κυβέρνηση.

Έχει ταυτιστεί στην συνείδηση ενός ευρέως τμήματος του κόσμου της εργασίας με τους πλέον ανάλγητους εργοδότες.

Δηλαδή με την «σκοτεινή» πλευρά του καπιταλισμού, την «ύποπτη» εκδοχή της παγκοσμιοποίησης και το απεχθές αφήγημα της εγχώριας «ολιγαρχίας».

Κάτι που τουλάχιστον ιδεολογικά δεν ισχύει για την Νέα Δημοκρατία σύμφωνα με την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, αλλά και σύμφωνα με την ιστορία της παράταξης.

Η διαχείριση των κονδυλίων της πανδημίας ενίσχυσε δυσανάλογα την εργοδοσία σε σχέση με τους εργαζόμενους που έμειναν με τα ψίχουλα των 534 ευρώ.

Αυτό εδραιώθηκε στο συλλογικό υποσυνείδητο και η επικοινωνιακή διαχείριση του Νομοσχεδίου Χατζηδάκη ήρθε να το παγιώσει.

Η τηλε-αγωνία και η εμμονή σε αμέτρητους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς μονολόγους ακόμη και αν ενίσχυε την ουσία του Νομοσχεδίου γιγάντωνε το αρνητικό πολιτικό μήνυμα.

Δεν διέλυε τον μύθο του «εκτρώματος».

Τον μετέτρεπε σε πραγματικότητα έστω και εικονική.

Έτσι ο Υπουργός έγινε σύμβολο κοινωνικής αναλγησίας συμπαρασύροντας την κυβέρνηση και το κόμμα σε ένα τοξικό πολιτικό σπιράλ.

Ακόμη και αν εκφωνήσει το «κομμουνιστικό μανιφέστο» από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ θα κατηγορηθεί για ταύτιση με την εργοδοσία.

antinews.gr

Φωτο: ΑΠΕ – ΜΠΕ