Εμανουέλ Μακρόν: Προειδοποίηση

Νεαρός Γάλλος, φίλος Ελληνίδας που ζει στη Γαλλία, λίγο πριν την επαναληπτική εκλογή είχε μια απορία: «Δηλαδή κάθε φορά θα ψηφίζουμε τον Μακρόν, απλώς για να μη βγει η Λεπέν;».

Είναι η «εμπειρία του εκβιασμού» για μια γενιά ανάμεσα στο 2017 και το 2022.

Ένας όχι και τόσο επιτυχημένος υπουργός των Σοσιαλιστών διεκδίκησε την προεδρία της χώρας με την υποστήριξη των «μεγάλων του χρήματος».

Επικράτησε το δεύτερο γύρο, υπό το κράτος του φόβου να πλήξουν τα δεινά που εκπροσωπεί η Λεπέν για τη Γαλλία, την Ευρώπη και την πολιτική.

Ο «συστημικός» Εμανουέλ Μακρόν δεν κυβέρνησε κατά τις προσδοκίες του 66% που τον έκανε πρόεδρο.

Αλλά η πίστη -παρά την αποχή- του γαλλικού εκλογικού σώματος στη Δημοκρατία, τις ιδέες και τις πολιτισμικές αξίες της Ευρώπης, έριξαν πάλι στο καναβάτσο την Μαρίν Λεπέν.

Αλλά όχι και τόσο. Η Γαλλική ακροδεξιά είναι εκεί, ενισχυμένη και καιροφυλακτεί.

Συμπληρωματικά ο αλλοπρόσαλλος Μελανσόν διεκδικεί τώρα τη «συγκατοίκηση» με τον Μακρόν – είτε υπάρχει, «ντιλ» μεταξύ τους , είτε όχι.

Ο Γάλλος πρόεδρος έμεινε στη θέση του με την ανοχή, όσων δεν υπολόγισε στη διάρκεια της πρώτης θητείας του.

Το παραδέχθηκε, με υποσχέσεις που μάλλον δεν θα τηρήσει: να γίνει «πρόεδρος όλων», να ξαναδεί το συνταξιοδοτικό και τα ζητήματα οικολογίας.

Η νίκη του επί της Λεπέν, συνιστά τομή για την πολιτική σε όλη την Ευρώπη για ένα λόγο: είναι η τελευταία φορά που η ακροδεξιά κατανικάται, υπό την πίεση διλλημάτων.

Αν η πολιτική και όσοι μετέχουν στη διαμόρφωση της, δεν στραφούν στην κοινωνία και στον καθημερινό άνθρωπο, στην επομένη αναμέτρηση το τέρας θα εμφανισθεί με περισσότερα δόντια.

Αν δεν υποστηριχθούν, χωρίς υποκρισίες και διπλή γλώσσα, πολιτικές που γυρίζουν τον τροχό προς την ομοσπονδοποίησης την κοινοτικής Ευρώπης, η πίεση δεν θα αποδώσει ξανά.

ΟΙ κατασκευασμένοι πολιτικοί -τους είδαμε εκτός της Γαλλίας, στην Ιταλία με τον Ρέντσι, στην Αγγλία με τον Μπλερ και στην Ελλάδα με τον Μητσοτάκη- δεν εμπνέουν τις κοινωνίες.

Γιατί δεν γράφουν την Ιστορία για λογαριασμό των πολλών.

Η υφαρπαγή της ψήφου -με τεχνικές πολιτικού μάρκετινγκ- όπως είδαμε το 2019 και στην Ελλάδα και θα ξαναδούμε σύντομα- δεν κινητοποιεί τους πολίτες, ακόμη και όταν χειραγωγούνται εκλογικά.

Ο Μακρόν επικράτησε, αλλά δεν είναι ακριβώς αυτός ο νικητής.

Η νίκη πιστώνεται στον ανώνυμο Γάλλο, που δεν θέλει να ξεκινήσει από τη χώρα του η διολίσθηση της Ευρώπης στο σκοτεινό παρελθόν της.

Η δεύτερη ήττα της Ακροδεξιάς στη Γαλλία είναι συλλογική προειδοποίηση στην ευρωπαϊκή πολιτική τάξη.

Για να λήξει η κρίση αντιπροσώπευσης, οι πολιτικοί πρέπει να εγκαταλείψουν το παιχνίδι υπέρ των ισχυρών.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr