Ένα κακό όνειρο

Τη νύχτα που μας πέρασε «είδα» ένα όνειρο, σκέτο εφιάλτη.

Ζούσα λέει σε μία παράξενη χώρα, όπου δεν υπήρχε δημοκρατία, αλλά περιέργως ο λαός της είχε πειστεί ότι έχει την καλύτερη δημοκρατία που είχε γνωρίσει ποτέ η χώρα αυτή.

Κουμάντο στην ουσία έκαναν επτά κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες – οικονομικά παράσιτα, που ήταν κάτι σαν τοποτηρητές διεθνών οικονομικών συμφερόντων. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έκαναν παραγωγικές επενδύσεις, δεν διακινδύνευαν κεφάλαια, αλλά κέρδιζαν μέσω των σίγουρων κρατικών συμβάσεων. Αυτοί καθόριζαν τον τρόπο διανομής των διαφόρων οικονομικών πακέτων στήριξης ή δανείων που λάμβανε η χώρα. Μισούσαν δε οποιαδήποτε παραγωγική επιχειρηματικότητα και με τον έλεγχο που ασκούσαν στην πολιτική εξουσία, επέβαλαν τεράστια γραφειοκρατικά και οικονομικά εμπόδια, ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν πρόκειται να αναπτυχθεί μία νέα οικονομική παραγωγική τάξη, που μοιραία θα αμφισβητούσαν τα παρασιτικά τους προνόμια.

Είχαν καταφέρει να ελέγχουν την πολιτική εξουσία και μέσω αυτού του ελέγχου, είχαν επιβάλει ένα υπερσυγκεντρωτικό πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο προκειμένου να ελέγχουν οι ίδιοι τον κεντρικό πυρήνα του συστήματος, στη θέση του οποίου κατάφερναν να αναδεικνύουν κάθε φορά, εκείνο το πολιτικό πρόσωπο, που θα μπορούσαν εύκολα οι ίδιοι να ελέγχουν και μέσω αυτού ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Όταν διαπίστωναν ότι το πρόσωπο αυτό φθειρόταν πολιτικά, τότε το άλλαζαν με άλλο που το παρουσίαζαν ως το καταλληλότερο.

Ο λαός πίστευε ότι ο ίδιος εκλέγει τους πολιτικούς του και ειδικά τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Όμως αυτό είχε κανονιστεί από πριν μεταξύ των επτά ολιγαρχών και μέσω των ΜΜΕ και των δημοσκοπικών εταιριών που έλεγχαν, επέβαλαν στις συνειδήσεις του κόσμου τη δική τους απόφαση.

Είχαν επιβάλει δε ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν επέτρεπαν να αλλάξει. Ένα σύστημα όπου τα πάντα, κυβέρνηση, Βουλή, Δικαιοσύνη, Εκκλησία, κρατικός μηχανισμός, ελέγχονταν απόλυτα από το πρόσωπο του, «επιβληθέντος» από αυτούς,πρωθυπουργού και μέσω αυτού φυσικά από τους ίδιους. Αντίθετα, ο λαός, ενώ ήταν αποκλεισμένος από την ουσιαστική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και σπρωγμένος στο περιθώριο, μόνο για να πληρώνει και να πεινάει, αντίθετα είχε πειστεί ότι με την ετερροκατευθυνόμενη ψήφο του κάθε τέσσερα χρόνια, είναι εκείνος αποκλειστικά υπεύθυνος για τις επιλογές του.

Μέσα σ΄ αυτόν τον εφιάλτη, προσπαθούσα εναγωνίως να φωνάξω, να πω στον κόσμο γύρω μου τι συμβαίνει. Ρωτούσα στον κόσμο γιατί δεν τα βλέπει όλα αυτά; Όμως, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, παρότι κατέβαλα προσπάθειες, η φωνή μου δεν ακουγόταν. Ήμουν άφωνος, ενώ ο κόσμος γύρω μου, κινούταν αδιάφορα, αφού δεν μπορούσε να με ακούσει.

Μέσα σ΄ αυτή την αγωνία, ξύπνησα ξαφνικά κάθιδρος. Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να επανέλθω και να συνειδητοποιήσω ότι όλο αυτό ήταν ένα κακό όνειρο. Ευτυχώς που δεν ζω σε μια τέτοια χώρα.