Ένα κράτος που δεν αξίζει τους ήρωές του

Ήρωες! Αυτή ήταν η πρώτη λέξη τη στιγμή που έρχεται στο νου, βλέποντας το συγκλονιστικό βίντεο με την πτώση του Canadair στην Κάρυστο.

Ήρωες! Γιατί οι δύο πιλότοι ρίσκαραν της ζωή τους (γνωρίζοντας πολύ καλά τον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχαν), προκειμένου να προστατεύσουν το κοινωνικό σύνολο και το φυσικό περιβάλλον.

Ήρωες! Γιατί κατέβηκαν όσο πιο χαμηλά (δεν) γινόταν, για να να σβήσουν τη φωτιά.

Ήρωες! Γιατί πέταγαν με το σαπάκι της δεκαετίας του ‘70.

Ήρωες! Γιατί επιχερούσαν επί μέρες σε συνθήκες που οι άνθρωποι και τα αεροπλάνα φτάνουν στα όρια τους. Για την ακρίβεια τα ξεπερνούν.

Η ελληνική κοινωνία αποτίει φόρο τιμής στον σμηναγό Χρήστο Μουλά, 34 ετών, και τον ανθυποσμηναγό Περικλή Στεφανίδη, 27 ετών, που έπεσαν κάνοντας το καθήκον τους απέναντι στον άνθρωπο και τη φύση. Τα ονόματά τους δεν πρέπει να ξεχαστούν, το παράδειγμά τους δεν πρέπει να μείνει ζωντανό.

Αλίμονο!

Στην περίπτωση όμως αυτή ταιριάζει απόλυτα το μπρεχτικό “αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”.

Αλίμονο στη χώρα που αναγκάζει τους ανθρώπους της να ρισκάρουν τη ζωή τους για να σβήσουν τις πυρκαγιές.

Αλίμονο στη χώρα που έχει γραμμένα στα παλιά της τα παπούτσια τη δασοπροστασία.

Αλίμονο στη χώρα που εναποθέτει την κατάσβεση των πυρκαγιών στα πυροσβεστικά αεροπλάνα.

Αλίμονο στη χώρα που θέλει να σβήνει τις φωτιές με τα σαπάκια της δεκαετίας του ‘70.

Αλίμονο στη χώρα που αναγκάζει τους πιλότους να πετάνε επί μέρες πέρα από τα όρια.

Αλίμονο στη χώρα που χάνει τζάμπα νέους ανθρώπους.

Ποιος αλήθεια εξεπλάγη με την τραγωδία της Καρύστου; Ποιος δεν περίμενε ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε το κακό; Ποιος δεν έχει διαβάσει τα καθιερωμένα κάθε χρόνο ρεπορτάζ για τα υπέργηρα Canadair και τους πιλότους που πετάνε πέρα από τα όρια; Το 2021 κυβερνήτης Canadair έλεγε στη Νίκη Μπάκουλη και το New247: “Τα Canadair μπορούν να πετούν από την ανατολή έως τη δύση του ηλίου, αλλά επειδή αυτά που έχουμε στην Ελλάδα είναι πολύ παλιά, δεν έχουν αυτήν τη δυνατότητα. Σκεφτείτε πως έβγαζαν προβλήματα από το ’90 που πετούσα εγώ και από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια. Nαι , από τότε καίγεται η Ελλάδα”.

Έγκλημα

Όταν επί χρόνια οι πιλότοι πετάνε τα γερασμένα Canadair πέρα από τα όρια, κανείς δεν μπορεί να μιλάει για ατύχημα, αλλά για μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία. Για ένα ακόμα έγκλημα αυτού του κράτους της ξεφτίλας και της ρεμούλας, του κράτους από το οποίο πλουτίζουν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται, βασανίζονται κι ενίοτε σκοτώνονται οι πολλοί. Αυτού του κράτους στο οποίο είναι αδιανόητο η υπουργική λιμουζίνα να είναι άνω των 5 ετών, αλλά θεωρείται νορμάλ να πετάνε μέσα στις φλόγες τα Canadair των 50 ετών.

Το οργανωμένο ψέμα

Αυτού του κράτους του οποίου το βασικό στήριγμα είναι το οργανωμένο ψέμα.

Στις 30 Απριλίου η κυβέρνηση δια του υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας μάς ανακοίνωνε: “Την πλήρη ετοιμότητα του μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας ενόψει της φετινής αντιπυρικής περιόδου που ξεκινά αύριο, Δευτέρα 1η Μαΐου”. Τη μεγάλη ετοιμότητα την είδαμε στην Κάρυστο, τη Ρόδο, τα Δερβενοχώρια, στα 342.000 στρέμματα που έχουν καεί μέχρι τώρα.

Την ώρα που η Ρόδος καταστρεφόταν και ήταν δεκάδες οι μαρτυρίες για το μπάχαλο στην πυρόσβεση, οι Πίνατ της “Ενημέρωσης 107” πανηγύριζαν για τη μεγάλη επιτυχία της μαζικής εκκένωσης. Ο δε πρωθυπουργός λίγες ώρες πριν την τραγωδία έλεγε στο Υπουργικό Συμβούλιο: “Στην αναμέτρηση αυτή είναι σημαντικό ότι δεν είχαμε ανθρώπινες απώλειες και οι αλλεπάλληλες επιχειρήσεις απομάκρυνσης κατοίκων ήταν οργανωμένες και αποτελεσματικές, ειδικά στη Ρόδο, όπου διοργανώθηκε από την Πυροσβεστική, από την Αστυνομία, από το Λιμενικό μία εκκένωση σχεδόν 20.000 πολιτών, αλλά κυρίως τουριστών”. Λες και το (σωτήριο) 112 μπορεί να είναι πανάκεια για τη αντιμετώπιση των φωτιών, λες και όταν επί μέρες καίγεται η χώρα, δεν θα είχαμε θύματα κάποια στιγμή.

Αλλά και στο συλλυπητήριο μήνυμά του για τους αδικοχαμένους Χρήστο Μουλά και Περικλή Στεφανίδη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για την τραγωδία σαν να ήταν θέλημα Θεού: “Η Πολιτεία στέκεται με σεβασμό στο πλευρό των οικογενειών των δύο ηρώων. Είναι δύο παιδιά, δύο αδέλφια όλων μας. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το εθνικό πένθος για την απώλειά τους. Σφίγγουμε, λοιπόν, τα δόντια και μετατρέπουμε τη σιωπή μας σε δύναμη. Στη μνήμη τους, συνεχίζουμε τον πόλεμο με τις καταστροφικές δυνάμεις της φύσης”.

Όχι, οι δύο ηρωικοί πιλότοι δεν σκοτώθηκαν λόγω των καταστροφικών δυνάμεων της φύσης. Έπεσαν θύματα αυτού του κράτους της ξεφτίλας και του ψέματος που αδιαφορεί για τις ανθρώπινες ζωές και το φυσικό περιβάλλον. Αυτού του κράτους που περιφρονεί τους πολίτες του.

Να παλέψουμε για να μη χρειάζεται ήρωες αυτή η χώρα.

Γιάννης Αλμπάνης

news247.gr