«Επαναστατική Μνήμη»: Ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στο Α.Τ. Εξαρχείων

Στην ανάληψη της ευθύνης για την επίθεση με βόμβες μολότοφ το βράδυ της 4ης Φεβρουαρίου με στόχο το Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων προχώρησε η οργάνωση «Επαναστατική Μνήμη».

Η ανακοίνωση:

«Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την πυρπόληση του Α.Τ. Εξαρχείων στις 4.2.22. Η επίθεση πραγματοποιήθηκε από ομάδα συντροφισσών και συντρόφων που με όπλο της τη συντροφικότητα και την οργάνωση, αψήφησε την αστυνομοκρατία και κατάφερε να πλήξει τον μύθο της παντοδυναμίας που η αστυνομία καλλιεργεί συστηματικά στη συγκεκριμένη περιοχή. Επιτεθήκαμε με περισσότερες από 10 μολότoφ στο φυλάκιο και στην είσοδο του Α.Τ., τρέποντας σε άτακτη φυγή τους μπάτσους που βρέθηκαν απέξω.

Λίγα λόγια για τη συγκυρία

Η τραγική διαχείριση της πανδημίας, οι σαρωτικές αλλαγές που έχει επιφέρει καθώς και οι εξελίξεις της περιόδου είναι αποκαλυπτικές για το τι έχουν επιφέρει στην κοινωνική βάση. Ο πληθωρισμός, η ακρίβεια, η ενεργειακή φτώχεια, οι καθημερινοί θάνατοι από τον COVID-19 που αγγίζουν τις 24.000 είναι τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής διαχείρισης με σκοπό την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Την ίδια στιγμή η έμμεση μείωση των μισθών κόντρα στην κυβερνητική αφήγηση, η όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση του Ε.Σ.Υ. φτωχοποιούν όλο και περισσότερο την κοινωνική βάση. Από την άλλη πλευρά ο κυνισμός των κυβερνώντων αντανακλάται στις δηλώσεις τους δείχνοντας πόσο αδιάφορη τους είναι η ζωή των εξαθλιωμένων.

Οι πρόσφατες δηλώσεις Μητσοτάκη “μπορεί να είχαμε 16.000 νεκρούς αλλά σώσαμε τον τουρισμό”, η παραδοχή Πλεύρη πως “δεν έχουμε κομμουνισμό και ό,τι επιτάσσεται πληρώνεται”, καθώς και η αναφορά Σκέρτσου ότι είναι πολυτέλεια η ενίσχυση του Ε.Σ.Υ., δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες.

Παράλληλα, ο υπουργός ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης προανήγγειλε το τέλος της πανδημίας, την ίδια στιγμή που συνεχίζουν να πεθαίνουν ασθενείς σε ράντζα και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, όντας υποστελεχωμένο, βρίσκεται υπό κατάρρευση από τον φόρτο εργασίας.

Και βέβαια δεν μπορούμε να ξεχνάμε τις πραγματικές απώλειες της πανδημίας, αυτούς που νόσησαν και ξεψύχησαν εντός και εκτός ΜΕΘ, αλλά και όσους αναγκάστηκαν να σταματήσουν τις θεραπείες τους και τη νοσηλεία τους επειδή “περίσσευαν”.

Τα ανύπαρκτα μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους, τα ΜΜΜ, καθώς και η μείωση των ημερών της καραντίνας για τους νοσούντες (προς όφελος των αφεντικών) ήταν καθοριστικά για να φτάσουμε σε έναν θανατηφόρο Γενάρη με 2.710 θανάτους.

Η κατασταλτική διαχείριση της πανδημίας από την 1η κιόλας μέρα μας έδειξε γρήγορα πως το μόνο πεδίο επένδυσης του ελληνικού κράτους είναι αυτό της προληπτικής αντι-εξέγερσης. Οι αθρόες προσλήψεις μπάτσων, η αλόγιστη αγορά εξοπλισμού και οχημάτων, οι ανυπολόγιστες δαπάνες “αμυντικού εξοπλισμού” κάνουν την κοινωνία να εξοργίζεται από το θράσος και την αλαζονεία της κρατικής εξουσίας.

Μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον της ολοένα και μεγαλύτερης φτωχοποίησης και της εξασφάλισης φθηνής εργατικής δύναμης, το ελληνικό κράτος συμβάλλει στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των συμμάχων του, διεκδικώντας ολοένα και μεγαλύτερα ανταλλάγματα για το εγχώριο κεφάλαιο.

Η αγορά των μαχητικών Rafale καθώς και η προετοιμασία για την αποστολή στρατού στο Μάλι και στο Σαχέλ της Αφρικής για να ενισχύσουν τα γαλλικά στρατεύματα, εκτός από τη γεω-στρατηγική αναβάθμιση του ελληνικού κράτους, αποδεικνύουν πως η ελληνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να εμπλακεί σε ένα ενδεχόμενο αιματοκύλισμα για τα συμφέροντα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.

Ωστόσο οι ελπιδοφόρες εργατικές νίκες των τελευταίων μηνών στην e-food και στην Cosco, με αφορμή τον θάνατο του εργάτη Δημήτρη Δαγκλή, καθώς και η μαχητική απεργία στα πετρέλαια Καβάλας μετά τις απολύσεις εργαζομένων, με την ωμή καταστολή των μπάτσων να προεικονίζει το μέλλον ενός ταξικού πολέμου που μαίνεται.

Έτσι λοιπόν σε έναν κόσμο συνεχιζόμενης και αδιάκοπης κρίσης οι αγώνες που ξεσπούν στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, έως την ένοπλη λαϊκή εξέγερση στο Καζακστάν δείχνουν τον δρόμο.

Εκεί που υπάρχει ένας κόσμος που μάχεται απέναντι στην κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενάντια στον φασισμό, την ομοφοβία και την πατριαρχία.

Και αν για κάποιους αυτά φαντάζουν μακρινά, οι μαχητικοί αγώνες για την ικανοποίηση του αιτήματος του αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα μέχρι τα εξεγερσιακά γεγονότα της Νέας Σμύρνης, τους διαψεύδουν…

ΓΙΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ…

Το τσάκισμα των αντιστάσεων στη γειτονιά των Εξαρχείων αποτελεί διακαή πόθο της εξουσίας. Η αστυνομική καταστολή, οι ναρκομαφίες και το κεφάλαιο αποτελούν τις βασικές όψεις της επίθεσης απέναντι στα πιο φτωχά τμήματα της γειτονιάς, στους μετανάστ(ρι)ες, στο κίνημα και τη νεολαία.

Η ιδιωτικοποίηση του λόφου Στρέφη και η “ανάπλαση” της πλατείας Εξαρχείων επιχειρήθηκαν και δύο δεκαετίες πριν στην περιοχή με όχι και τόσο μεγάλα ποσοστά επιτυχίας για την τότε κυβέρνηση. Οι πολύμορφες αντιστάσεις και οι κινητοποιήσεις του κινήματος και της τοπικής κοινωνίας κατάφεραν να ακυρώσουν τις επενδύσεις και να αναγκάσουν την κυβέρνηση και το ιδιωτικό κεφάλαιο σε άτακτη οπισθοχώρηση.

Η πραγματοποίηση πολιτικών εκδηλώσεων, κοινωνικών και πολιτιστικών γεγονότων στον λόφο και στην πλ. Εξαρχείων, το σαμποτάζ σε μηχανήματα ιδιωτικών εταιρειών που ξήλωναν την πλατεία, οι επιθέσεις σε ναρκεμπόρους, οι μαζικές διαδηλώσεις που διοργανώθηκαν και οι επιθέσεις σε αστυνομικούς στόχους διαμόρφωσαν ένα αποσταθεροποιητικό περιβάλλον για τις επενδύσεις και ευνοϊκό για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του ανταγωνιστικού κινήματος. Η αναδίπλωση κράτους και κεφαλαίου και το έδαφος που κερδήθηκε από τις κοινωνικές-ταξικές δυνάμεις διαμόρφωσε τους όρους ώστε η γειτονιά να διατηρήσει τον μαχητικό και ταξικό της χαρακτήρα, για να αποτελέσει λίγα χρόνια μετά το σημείο αναφοράς για τη μεγαλύτερη εξέγερση της μεταπολίτευσης.

Οι κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις ήταν αυτές που διαχρονικά καθόριζαν και τη φυσιογνωμία της γειτονίας μετατρέποντας τα Εξάρχεια σε σημείο αναφοράς για το αναρχικό και το ανταγωνιστικό κίνημα.

Και διαχρονικά το κράτος αξιοποιούσε τις χρήσιμες εφεδρείες του -τους ναρκέμπορους- ώστε να τσακίσει τις αντιστάσεις και να επανακτήσει την ηγεμονία του.

Από τη δεκαετία του ’90 οι έμποροι ναρκωτικών υπήρξαν οι άνθρωποι της αστυνομίας στη γειτονιά, αφού οι συναλλαγές, οι δοσοληψίες και η ανταλλαγή πληροφοριών για το κίνημα και τους αγωνιστές αποτέλεσε και αποτελεί στρατηγική κίνηση για το κράτος για να τρυπώσει στην περιοχή. Συνδυαστικά με τα παραπάνω, το εμπόριο ναρκωτικών και η χρήση ουσιών λειτούργησαν αδρανοποιητικά σε μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που σύχναζε στα Εξάρχεια, λειτουργώντας ως εξαρτητική – κατασταλτική συνθήκη, ανταγωνιστικά στην προοπτική της πολιτικοποίησής της.

Η σκόπιμη μετατροπή της περιοχής εξάλλου σε μια τεράστια πιάτσα υπαίθριας διακίνησης ναρκωτικών που γιγαντώθηκε την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αποτέλεσε άλλη μια όψη της στρατηγικής κράτους και κεφαλαίου ώστε να εξουδετερώσουν τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται στην περιοχή.

Η ηγεμονία της μαφίας (του κράτους) στη γειτονιά και η επιβολή του φόβου διαμόρφωσε τις κοινωνικές σχέσεις ώστε “αναμενόμενα” να αναπτυχθεί σε μερίδα των κατοίκων το “αίτημα” για περισσότερη ασφάλεια. Το κράτος κατάφερε τη συρρίκνωση των προοδευτικών και ελευθεριακών χαρακτηριστικών, γνώρισμα της γειτονιάς και λάβαρο της τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Η εκδίωξη των κατοίκων εξαιτίας της αλόγιστης και ανεξέλεγκτης βίας των ναρκομαφιών, οι σιδερόφραχτες πόρτες των πολυκατοικιών που αντικατέστησαν την “ανοιχτότητα” και την αλληλεγγύη, ο φόβος και η υποταγή στον πιο δυνατό, οι βιασμοί που διαπράχθηκαν στην περιοχή συνδυαστικά με τη γενική αδιαφορία κομματιών του κινήματος στα φαινόμενα αυτά, έδωσαν χώρο στην καταστολή και έδαφος στην αντιεξέγερση.

Την ίδια στιγμή το κεφάλαιο επένδυε γενναία στην περιοχή αναμένοντας το σάπισμά της ώστε το “αίτημα για περισσότερη ασφάλεια” να συναντηθεί με την “αναγκαιότητα της καπιταλιστικής ανάπτυξης”. Δεν είναι τυχαία η ρητορική που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι καπιταλιστές όταν αναφέρονται στην περιοχή.

Η Prodea Investments, ηγέτιδα δύναμη του real estate αναφέρει: “Τα τελευταία χρόνια όμως η υποβάθμιση του κέντρου έφερε την παρακμή και στον λόφο του Στρέφη. Η εγκατάλειψη και η αδιαφορία μετέτρεψαν τον άλλοτε πνεύμονα πρασίνου σε ένα επικίνδυνο σημείο”.

Η ραγδαία καπιταλιστική ανάπτυξη στην περιοχή είναι πασιφανές όμως ότι για να συμβεί, στοχεύει στο τέλος των αντιστάσεων και στην καταστολή όσων -σε πείσμα των καιρών- συνεχίζουν να αγωνίζονται σ’ αυτήν.

Οι ξυλοδαρμοί αγωνιστών, οι συλλήψεις αφισοκολλητών, οι εκκενώσεις καταλήψεων, η μετατροπή της γειτονιάς στην πιο αστυνομοκρατούμενη της Αθήνας, δείχνουν ότι το κεφάλαιο δεν “διαπραγματεύεται” πλέον την ηγεμονία του.

Οι επενδύσεις δισ. ευρώ Κινέζων, Ισραηλινών και άλλων καθαρμάτων της ντόπιας και διεθνούς ελίτ στην αγορά ακινήτων, η δανειοδότηση/χρηματοδότηση 730 εκ. Ευρώ από την ΕΤΕπ στην Αττικό Μετρό για την κατασκευή της γραμμής 4, η ιδιωτικοποίηση του λόφου Στρέφη από την Prodea, επιτάσσουν το τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και επιβάλλουν την κατακόρυφη αύξηση των ενοικίων και των εξώσεων.

Το ταξικό έγκλημα που συντελείται στην περιοχή των Εξαρχείων με την επιχειρούμενη μετατροπή τους σε ένα ιστορικά και πολιτικά απονοηματοδοτημένο περιβάλλον, σε ένα “εναλλακτικό διασκεδαστήριο” που η ιδεολογία του “no politica” θα επικαθορίζει τις πολιτικές – κοινωνικές σχέσεις, είναι το περιβάλλον εκείνο που επιδιώκει το κεφάλαιο για την -χωρίς αντιστάσεις- κερδοφορία του.

Το σφράγισμα του Πολυτεχνείου, η μετατροπή της ιστορικής πλατείας σε εργοτάξιο, η επιχειρούμενη ισοπέδωση του μνημείου του αναρχικού μαθητή Α. Γρηγορόπουλου από την ανέγερση πολυτελών κατοικιών στην οδό Μεσολογγίου, επιτάσσουν την επιβολή της λήθης έναντι της μνήμης. Στην επίδειξη της κυριαρχίας του αστυνομικού, δικαστικού συμπλέγματος εξουσίας πάνω στην προβολή της ηττημένης αντιεξουσιαστικής σκέψης και προοπτικής.

Οφείλουμε να μετατρέψουμε το προσεχές διάστημα τη γειτονιά μας σε μια πυριτιδαποθήκη, σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον για τους επενδυτές και τα τσιράκια τους. Να ενισχύσουμε τις ήδη υπάρχουσες πρωτοβουλίες αγώνα στην περιοχή, να μεταφέρουμε τις πολιτικές πρωτοβουλίες μας μέσα σ’ αυτήν. Οφείλουμε παράλληλα να αναγνωρίσουμε και να αντιταχθούμε στις αφομοιωτικές πολιτικές που μετατρέπουν τα Εξάρχεια σε lifestyle διασκεδαστήριο καθιστώντας τα πολιτικά χαρακτηριστικά όμηρο στην ιδεολογία του κέρδους και της κυρίαρχης κουλτούρας.

Εμπνευόμενοι/-ες από τους αγώνες των προηγούμενων δεκαετιών που κατάφεραν να αναχαιτίσουν τα επιχειρηματικά σχέδια ισοπέδωσης της γειτονιάς. Εμπνευόμενοι/-ες από τον αγώνα ενάντια στο κράτος, τις ναρκομαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την αυτοθυσία που επέδειξαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι να αναμετρηθούν με έναν αδίστακτο και ανεξέλεγκτο -ενίοτε- αντίπαλο που συμπυκνώνει τα πιο άγρια εξουσιαστικά και πατριαρχικά ένστικτα.

Ξανά παίρνοντας τη σκυτάλη από τις εχθροπραξίες εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων στην περιοχή τους πρώτους μήνες μετά την εκλογή της ΝΔ, εμπνευόμενοι/-ες από το σπάσιμο της “κόκκινης ζώνης” τον Δεκέμβριο του 2020, όταν εκατοντάδες αγωνιστές/-στριες αψήφισαν την ακραία καταστολή. Πιάνοντας το νήμα των αγώνων από τη μεγάλη διαδήλωση της 6ης Δεκέμβρη του 2021 και την επανακατάληψη του κτηρίου Γκίνη.

Δηλώνουμε ότι για μας τα Εξάρχεια αποτελούν τη γειτονιά μας και είμαστε αποφασισμένοι/-ες με οποιοδήποτε κόστος να μην την εγκαταλείψουμε σε μπάτσους, ναρκέμπορους και μεγαλοεπενδυτές.

ΥΓ. Για ακόμα μια φορά οι δημοσιογράφοι αποδείχθηκαν αντάξιοι της περίστασης να διαστρεβλώνουν τα γεγονότα και ανάξιοι να υπηρετήσουν την αλήθεια. Θα είχε ενδιαφέρον να ενημέρωναν το τηλεοπτικό κοινό πόσες αστυνομικές δυνάμεις και σε τι απόσταση βρίσκονταν την στιγμή της επίθεση μας γύρω από το Α.Τ. Εξαρχείων και τι -δεν- έκαναν.

ΥΓ. Λευτεριά στον αγωνιστή Πολύκαρπο Γεωργιάδη.

Αλληλεγγύη στο σύντροφο και τη συντρόφισσα που διώκονται για την ίδια υπόθεση / Δίκη 14/02.

Άμεση απελευθέρωση του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη.

Λευτεριά στο σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη.

Επαναστατική μνήμη

zougla.gr