«Επιστροφή» του ΠΑΣΟΚ ή μια σέχτα στη θέση ενός ριζοσπαστικού λαϊκού Κινήματος;

Για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο, ένα κόμμα ονόμασε «συνέδριο» μια κομματική συγκέντρωση που δεν είχε περιεχόμενο συνεδρίου: Πολιτικές θέσεις, πολιτική συζήτηση και έγκριση πολιτικής απόφασης.

Η εκλογή Κεντρικής Επιτροπής ήταν η νομιμοποίηση μιας παλιάς «σέχτας» που ξεκίνησε προ ετών από τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ, και θα παίζει εφεξής ρόλο κόμματος, συσπειρωμένη γύρω από τον Νίκο Ανδρουλάκη- «ιδρυτή» και αρχηγό της.

Είναι μια ομάδα που δεν είχε εξ αρχής πολιτική και ιδεολογία ή πολιτική ταυτότητα και συνεχίζει να μην έχει-κρυπτόμενη πλέον στο κέλυφος ενός ιστορικού κόμματος, του οποίου υιοθέτησε μόνο τα σύμβολα.

Είναι ομάδα με συνοχή, αλλά τα περισσότερα μέλη της δεν έχουν πολιτικές δυνατότητες, ισχυρά βιογραφικά, επιστημονικές διακρίσεις ή πνευματική συγκρότηση και ορισμένοι είναι αγενείς. Ο επικεφαλής είναι ο «καλύτερος», αλλά έχει το πιο αδύνατο προφίλ, από όσους έχουν εγκατασταθεί ως τώρα στον τελευταίο όροφο της Χαριλάου Τρικούπη.

Στον Νίκο Ανδρουλάκη αποδίδονται οργανωτικές δεξιότητες, αρκετές για να πάρει την ηγεσία ενός κόμματος σε παρακμή την τελευταία δεκαετία.

Ωστόσο, ηγετικό προφίλ «ταγού» δεν έχει. Οι ειδικοί του αποδίδουν ελλείμματα σκηνικής παρουσίας , προβληματική εκφορά λόγου, αδυναμία παραγωγής πολιτικής και περιορισμένη γνώση της Ιστορίας. Πχ στο «συνέδριό» του την έκοψε στα μέτρα του, με τον ισχυρισμό ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου… «επανίδρυσε την παράταξη του Ελευθέριου Βενιζέλου»- αφήνοντας ανοικτό να είναι τρίτος στη σειρά, ως… επανιδρυτής της επανίδρυσης.

Λίγο χλωμό βεβαίως να θεωρηθεί το ΠΑΣΟΚ ως συνέχεια του Κόμματος των Φιλελευθέρων και μάλλον κάποιος πρέπει να του μιλήσει για το ΕΑΜ.

Είναι απλός, γήινος και συμπαθής ως πρόσωπο. Αλλά οκτώ χρόνια ευρωβουλευτής, παρέμενε… αόρατος στην ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια- ακόμη και στη Σοσιαλιστική Ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου: Όταν έγινε γνωστή η εκλογή του, σοσιαλιστές ευρωβουλευτές, αναζητούσαν το τηλέφωνό του για να τον συγχαρούν.

Η πρώτη εμφάνισή του ως αρχηγού στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα – τον περασμένο Δεκέμβριο, παρόντος του Αλέξη Τσίπρα – ήταν απογοητευτική. Ειδικά οι Ισπανοί σοσιαλιστές έγιναν έξαλλοι, όταν τον άκουσαν να αναφέρεται στη πώληση οπλισμού από τη χώρα τους στην Τουρκία, χωρίς να τους έχει ενημερώσει, όπως επιβάλει η ενδοκομματική τάξη.

Ο απολογισμός του στην Ευρωβουλή, δεν διεκδικεί εύσημα. Μετέχει, φρονίμως, στην επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων που δεν νομοθετεί και απλώς εκδίδει εκθέσεις- ευχολόγια. Οπότε χρειάσθηκε ιδιαίτερες γνώσεις, ή δυνατότητες.

Απούσης της Φώφης Γεννηματά- την οποία πολλοί στη Χαρ. Τρικούπη άρχισαν να νοσταλγούν- η «ομάδα Ανδρουλάκη» κατέκτησε εύκολα την προεδρία του ΚΙΝΑΛ. Είναι μια ομάδα- παρέα, με ρίζες στην εκφυλλισμένη μετά από μια περίοδο, Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Εξελίχθηκε σε ηγετική ομάδα του τρίτου κόμματος της Βουλής, χωρίς να έχει ιδεολογικό βάθος, με περιορισμένες πολιτικές δυνατότητες, αλλά με ροπή στη «συνωμοτική οργάνωση».

Ενίοτε της αποδίδεται αριβισμός που αξιοποιεί τους άλλους για να επικρατήσει και έλλειψη… μπέσας. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος το υπαινίχθηκε και για τον Ανδρουλάκη: «Τον έκανα γραμματέα του κόμματος και ευρωβουλευτή και δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο».

Ο Πέτρος Ευθυμίου διέθεσε την εμπειρία και προσωπική πολιτική ιστορία του αναλαμβάνοντας την προεδρία του «συνεδρίου», υπέκυψε στην παράκληση να είναι υποψήφιος για την Κ.Ε. και του επιφυλάχθηκε ο εξευτελισμός της εκλογής στην 127η θέση.

Ο πολύπειρος Πάρις Κουκουλόπουλος, που τροφοδοτεί τον επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ με θέσεις για τα ενεργειακά, ειδικά για την απολιγνιτοποίηση, εγκαταλείφθηκε στην 111η θέση.

Ο καθηγητής Κώστας Χρυσόγονος αξιοποιήθηκε ως σύμβολο επιστροφής από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά… διασύρθηκε στη 210η θέση. Κάπου εκεί παρακάτω βρέθηκε ο υπερκινητικός Χρήστος Πρωτόπαπας- που χρησιμοποιούσαν ως «πολυεργαλείο» οι προηγούμενες ηγεσίες.

Λέγεται ότι αυτή ομάδα δείχνει συχνά το ταλέντο της αγκαλιάζοντας στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί σε ιστορική διαδρομή την προσωπική συγκρότηση, με επιδίωξη να τα… πνίξει. Ο Κ. Σκανδαλίδης, ο Κ. Λαλιώτης, ο Χ. Καστανίδης, Δημ. Ρέππας, εντάσσονται σε πρόγραμμα… εξαφάνισης. Οι «Ανδρουλακοφύλακες» δεν ανέχονται όσους έχουν υψηλοτέρα πολιτικά προσόντα από τον επικεφαλής τους.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι πολλοί αντιμετωπίζουν τον Νίκο Ανδρουλάκη αφ΄ υψηλού. Πχ ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα αντιμετώπιζε με δυστυχία το ενδεχόμενο να τεθεί υπό τον Ανδρουλάκη.

Ο Γ. Παπανδρέου θεωρεί ότι υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον ίδιο και τον νέο αρχηγό του κόμματος στο οποίο «ανήκει» και στην προεκλογική περιόδου δεν έκρυβε την ανωτερότητά του- ειδικά σε ότι αφορά τη διεθνή κυκλοφορία και το βάρος το ονόματος.

Ωστόσο τα «βρήκε» μαζί του και πήρε αυτά που ήθελε ο ίδιος. Για να διασφαλίσει τους ανθρώπους του στην ΚΕ ο πρώην Πρωθυπουργός, συμμάχησε με τους «Γεννηματικούς» και ορισμένοι εξελέγησαν σε πολύ καλές θέσεις. Ειδικά ο Μιχ. Καρχιμάκης παρέδωσε μαθήματα «οργανωτισμού» στην ομάδα που υπάρχει χάρη στον οργανωτισμό της…

Ακόμη πιο εμφατικά ο Μανόλης Χριστοδουλάκης, δεξί χέρι της Φώφης, ανταπέδωσε την προσβολή Ανδρουλάκη να μην του επιτρέψει να απευθυνθεί στο συνέδριο ως απερχόμενος γραμματέας της ΚΕ- όπως συμβαίνει σε όλα κόμματα, παραδοσιακά- κατακτώντας τη δεύτερη θέση.

Η ομάδα δεν είναι και τόσο ισχυρή όσο νομίζει. Παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν διάκεινται φιλικά στον Ανδρουλάκη, διερωτώνται αν θα επιβιώσει ως «αρχηγός- ομαδάρχης μέτριων υποτακτικών». Δίκην «μονόφθαλμου μεταξύ τυφλών», όπως λένε με κακεντρέχεια.

Για παράδειγμα οι θριαμβευτής της ψηφοφορίας για τη ΚΕ Ανδρέας Σπυρόπουλος θεωρείται απλώς ακόλουθός του, ενώ η τριάδα της βιτρίνας – Μάντζιος, Μουρελάτου, Σημιτροπούλου– θεωρούνται «καλά παιδιά», αλλά από πολιτικά προσόντα όσοι τους ξέρουν κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι.

Στον 3ο της ΚΕ Στ. Ξεκαλάκη, αποδίδονται επίσης μόνο οργανωτικές δεξιότητες, ενώ πολλοί της «προεδρικής φρουράς» δεν πέτυχαν τις επιδόσεις που ήθελαν στην Κ.Ε..

Πρόσωπα επαρκούς δημόσιας εκπροσώπησης και παραγωγής πολιτικής δεν διακρίνονται στην ομάδα – και φάνηκε στο συνέδριο. Ο Νίκος Χριστοδουλάκης, παρά ότι ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση να τους βοηθήσει τους κάρφωσε: «Κανένα από τα δημοσιονομικά και αναπτυξιακά ζητήματα δεν κυριάρχησε στα συνέδρια των κομμάτων αν και είναι αυτά που θα κρίνουν την μακροχρόνια ικανότητα της χώρας να επιβιώσει».

Κοντολογίς ο Νίκος Ανδρουλάκης δημιουργεί έναν οργανωτικό ιστό με λειτουργία και νοοτροπία «σέχτας». Δεν έχει ιδεολογία και προσπαθεί να κρυφτεί, πίσω από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, της οποίας όμως δεν μπορεί να επεξεργαστεί τις παραμέτρους μεταφοράς στην ελληνική πολιτική σκηνή, στην οποία το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε κυρίως ως Κεντροαριστερά.

Δεδομένου ότι όσοι ασπάζονται αυτόν τον προσδιορισμό, ακολουθούν από το 2012 και εντεύθεν τον Αλέξη Τσίπρα, το «ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη», αναπτυσσόμενο ως οργανωτικό σχήμα κυρίως και όχι ως πολιτικός χώρος, κινδυνεύει να εξελιχθεί σε «ΚΚΕ του κέντρου».

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr