Η ερώτηση αφορά το μέλλον: που οδηγείται το πολιτικό σύστημα;. Αλλά η απάντηση βρίσκεται στο παρελθόν. Για την ακρίβεια, σε τέσσερα ονόματα: δυο Καραμανλήδες, Ανδρέας Παπανδρέου και Τσίπρας.
Αυτό που τους καθιστά απάντηση για το μέλλον είναι ότι ως ηγέτες διαμορφώσαν τις προοπτικές των κομμάτων τους, με το προσωπικό βεληνεκές τους, που ξεπερνούσε τα παραταξιακά όρια.
Στην εποχή τους είχαν εκτόπισμα που προκαλούσε μέγιστους κυματισμούς κοινωνικής και κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας – που άλλαζε τη φορά των πραγμάτων.
Οι διάδοχοί τους κινήθηκαν στα απόνερα της δικής τους κυριαρχίας. Έγιναν πρόεδροι και πρωθυπουργοί, αλλά όχι και ταγοί, στις δυο Παρατάξεις που διαμορφώνουν την πολιτική γεωγραφία στη χώρα, από τον Μεσοπόλεμο και εντεύθεν.
Κανείς από τους σημερινούς πολιτικούς πρωταγωνιστές – όπως κατανέμονται σε τρία κόμματα – δεν έχει τα ηγετικά χαρακτηριστικά που αναζητά η κοινωνία, για αγκύρωση διαρκείας σε κάποιο από αυτά.
Δεν είναι θέμα πολιτικής, προγραμμάτων, υποσχέσεων, επικοινωνίας και στόχων. Μπορεί να υπάρχουν στον έναν η στον άλλο βαθμό – ως μηνύματα που εκπέμπει η μία η ή άλλη πλευρά.
Αλλά κάποιος πρέπει να έχει δημόσια παρουσία, λόγο, πολιτική συμπεριφορά και ισχυρή βούληση να κινηθούν τα πράγματα, στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση.
Με άλλα λόγια, να διαθέτει προσωπική γοητεία. Γιατί όπως έλεγε ο Σκωτσέζος συγγραφέας Τζέιμς Μπάρι: «Αν την έχεις, δεν έχεις σημασία αν δεν έχει τίποτε άλλο, αν δεν την έχεις, ό,τι και να έχεις δεν έχει σημασία».
Αυτό μας οδηγεί στην περίπτωση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κληρονόμος ονόματος και μεθόδων μιας οικογένειας, επαγγελματίας, προσηλωμένος στον στόχο του και χωρίς δισταγμούς, ξεπέρασε την «καρτουνίστικη» σκηνική εμφάνιση του και κατήγαγε δυο εκλογικούς θριάμβους. Κονιορτοποιώντας ταυτοχρόνως την αντιπολίτευση.
Αλλά πριν κλείσει τον πέμπτο χρόνο διακυβέρνησης, η τροχιά του έγινε καθοδική και η ευρωκάλπη το επικύρωσε: δεν επιμένει ότι θα οδηγήσει τη ΝΔ σε τρίτη εκλογική μάχη.
Κουράστηκε; Θα έχει την τύχη του πατέρα του; Υπάρχει δέσμευση «δυο τετραετίες και τέλος» σε τρίτους, όπως ο Κ. Σημίτης, που είναι ο πραγματικός ιδεολογικός προγονός του; Τον φέρνει αντιμέτωπο με την πλειοψηφία η δημιουργία «κοινωνίας τρίτου» της πολιτικής του;
Μάλλον κάτι πιο ουσιώδες: είχε σχέδιο να υφαρπάξει τη ΝΔ και να γίνει Πρωθυπουργός, αλλά – ακριβώς επειδή δεν είναι ηγέτης – αδειάζουν οι μπαταρίες του και δεν μπορεί να συνεχίσει…
Αυτή είναι η αληθής ερμηνεία της εμφάνισης οργανωμένης, πλέον, αντικυβερνητικής δραστηριότητας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ.
Στην οποία νόμιζε ότι έχει επιβάλει ησυχία νεκροταφείου – σε βαθμό που να τους δίνει ακόμη και άδεια να… μην στηρίξουν την κυβέρνηση του – όπως συνέβη με τους ομοφύλους γάμους.
Οι ένδεκα που πυροβολούν τον Χατζηδάκη, υπόσχονται να συνεχίζουν με βολές που θα διαπερνούν τα χάρτινα είδωλα των υπουργών που σημαδεύουν, μέχρι να βρουν στο δόξα Πατρί τον ίδιο τον Μητσοτάκη – που είναι ο στόχος.
Το περιέγραψε τροχιοδεικτικά ο Ευριπίδης Στυλιανίδης: «Το «μένουμε σπίτι» για τους βουλευτές τελείωσε. Παρεμβαίνουμε για να καταστήσουμε τη διακυβέρνηση της ΝΔ καλύτερη, υπερασπιζόμενοι παράλληλα τις βασικές αξίες παράταξής μας».
Μετά την κλεψύδρα της κοινωνίας, ο Μητσοτάκης βρίσκεται αντιμέτωπος και με την κλεψύδρα της κοινοβουλευτικής Δεξιάς.
ieidiseis.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
