Γάμος ομοφυλοφίλων: H N.Δ. αντιγράφει τους μπολσεβίκους και μας γυρίζει έναν αιώνα πίσω! 

Τα πρωτοπαλίκαρα του Λένιν κατάργησαν τα φύλα και θέσπισαν τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών το 1920! Ενα αποκαλυπτικό κείμενο 

Το βιβλίο «Πώς βλέπω τον σημερινό κόσμο», το οποίο παρουσιάζει την ομιλία του Ρώσου προέδρου Πούτιν στη Λέσχη Συζητήσεων Valdai

του Μανώλη Κοττάκη

Οι συντάκτες του νομοσχεδίου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών υποστηρίζουν ότι με τη θέσπισή του ωθούν τη χώρα πολλά χρόνια μπροστά. Και όσοι υποστηρίζουν την αντίθετη άποψη μας επιστρέφουν στον βαθύ Μεσαίωνα.

Είναι, όμως, έτσι; Υπέπεσε προσφάτως στην αντίληψή μου το κείμενο ενός  υψηλόβαθμου Ανατολικού αξιωματούχου, ο οποίος, αντί για τη θεωρία, μίλησε για την πράξη. Εξήγησε με επιχειρήματα γιατί όλο αυτό είναι λάθος.

Και εξήγησε τι έκαναν οι μπολσεβίκοι το 1920 στην πρώην ΕΣΣΔ.  Το θέτω στην κρίση σας και στο τέλος του κειμένου θα σας αποκαλύψω και το όνομα του αξιωματούχου!

Εχει ως εξής: «Οι υποστηρικτές της λεγόμενης “κοινωνικής προόδου” πιστεύουν ότι οδηγούν την ανθρωπότητα σε ένα είδος νέας και καλύτερης συνείδησης. Καλή τύχη, σηκώστε τις σημαίες όπως λέμε, και προχωρήστε. Το μόνο πράγμα που θέλω να πω στο σημείο αυτό είναι ότι οι συνταγές τους δεν είναι καθόλου καινούργιες. Μπορεί να αποτελεί έκπληξη για κάποιους ανθρώπους, αλλά η Ρωσία έχει ήδη βρεθεί εκεί. Μετά την επανάσταση του 1917, οι μπολσεβίκοι, βασιζόμενοι στα δόγματα του Μαρξ και του Ενγκελς, είπαν κι εκείνοι ότι θα αλλάξουν τα υπάρχοντα ήθη και έθιμα, και όχι μόνο τους πολιτικούς και οικονομικούς κανόνες, αλλά την ίδια την έννοια της ανθρώπινης ηθικής, και ότι θα θέσουν τα θεμέλια μιας υγιούς κοινωνίας. Η καταστροφή των πανάρχαιων αξιών, της θρησκείας και των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι και την πλήρη απόρριψη της οικογένειας (την είχαμε κι αυτή), η ενθάρρυνση για καταγγελία αγαπημένων προσώπων, όλα αυτά χαρακτηρίζονταν ως πρόοδος και, παρεμπιπτόντως, υποστηρίχθηκαν ευρέως σε όλο τον κόσμο την εποχή εκείνη και ήταν αρκετά της μόδας, όπως και σήμερα. Παρεμπιπτόντως, οι μπολσεβίκοι ήταν απολύτως αδιάλλακτοι απέναντι σε απόψεις διαφορετικές από τις δικές τους.

Αυτό, πιστεύω, θα πρέπει να μας θυμίσει μερικά από αυτά τα ζητήματα που βλέπουμε σήμερα. Κοιτάζοντας τι συμβαίνει σε ορισμένες δυτικές χώρες, βλέπουμε έκπληκτοι τις εγχώριες πρακτικές, τις οποίες εμείς, ευτυχώς, έχουμε εγκαταλείψει, ελπίζω, στο μακρινό παρελθόν. Ο αγώνας για την ισότητα και κατά των διακρίσεων έχει μετατραπεί σε επιθετικό δογματισμό που αγγίζει τα όρια του παραλογισμού, όταν τα έργα των μεγάλων συγγραφέων του παρελθόντος -όπως του Σαίξπηρ- δεν διδάσκονται πλέον στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, επειδή οι ιδέες τους θεωρούνται οπισθοδρομικές. Οι κλασικοί θεωρούνται οπισθοδρομικοί και ότι δεν αναγνωρίζουν τη σημασία του φύλου ή της φυλής. Στο Χόλιγουντ διακινούνται υπομνήματα σχετικά με τη σωστή αφήγηση και το πόσοι χαρακτήρες ποιου χρώματος ή φύλου πρέπει να υπάρχουν σε μια ταινία. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο από εκείνες τις πρακτικές του τμήματος Αγκιτάτσιας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης.

Σε ορισμένες δυτικές χώρες, η συζήτηση για τα δικαιώματα των ανδρών και των γυναικών έχει μετατραπεί σε μια τέλεια φαντασμαγορία. Προσέξτε, φροντίστε να μην πάτε εκεί όπου κάποτε σκόπευαν να πάνε οι μπολσεβίκοι – όχι μόνο να κοινωνικοποιήσουν τις κότες, αλλά και τις γυναίκες. Ενα ακόμη βήμα και θα φτάσετε εκεί.

Οι φανατικοί υποστηρικτές αυτών των νέων προσεγγίσεων φτάνουν στο σημείο να θέλουν να καταργήσουν εντελώς αυτές τις έννοιες. Οποιος τολμήσει να αναφέρει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες υπάρχουν στην πραγματικότητα, κάτι που αποτελεί βιολογικό γεγονός, κινδυνεύει να εξοστρακιστεί. “Γονέας νούμερο ένα” και “Γονέας νούμερο δύο”, “Γονέας που γεννάει” αντί για “μητέρα” και “ανθρώπινο γάλα” αντί για “μητρικό γάλα”, επειδή διαφορετικά μπορεί να ενοχληθούν οι άνθρωποι που δεν είναι σίγουροι για το δικό τους φύλο.

Για να μην αναφέρουμε μερικά πραγματικά τερατώδη πράγματα, όταν τα παιδιά διδάσκονται από μικρή ηλικία ότι ένα αγόρι μπορεί εύκολα να γίνει κορίτσι και το αντίστροφο. Δηλαδή, οι δάσκαλοι στην πραγματικότητα τους επιβάλλουν μια επιλογή που όλοι υποτίθεται πως έχουμε. Το κάνουν αυτό ενώ αποκλείουν τους γονείς από τη διαδικασία και αναγκάζουν το παιδί να πάρει αποφάσεις που μπορεί να ανατρέψουν ολόκληρη τη ζωή του. Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να συμβουλευτούν παιδοψυχολόγους – είναι ένα παιδί σε αυτή την ηλικία ικανό να πάρει μια τέτοια απόφαση; Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό αγγίζει τα όρια του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και γίνεται στο όνομα και κάτω από τη σημαία της προόδου.

Λοιπόν, αν αυτό αρέσει σε κάποιον, ας το κάνει. Εχω ήδη αναφέρει ότι, κατά τη διαμόρφωση των συμπεριφορών μας, θα πρέπει να καθοδηγούμαστε από έναν υγιή συντηρητισμό.

Σήμερα, που ο κόσμος υφίσταται κραδασμούς σε επίπεδο δομών, η σημασία του λογικού συντηρητισμού ως θεμέλιου μιας πολιτικής πορείας έχει εκτιναχθεί στα ύψη, ακριβώς λόγω των πολλαπλασιαζόμενων ρίσκων και κινδύνων και της ευθραυστότητας της πραγματικότητας γύρω μας.

Αυτή η συντηρητική προσέγγιση δεν έχει να κάνει με έναν αδαή παραδοσιοκρατισμό, με τον φόβο της αλλαγής, ή με έναν σχεδιασμό με αναστολές. Πολύ περισσότερο δεν έχει να κάνει με τάση απομόνωσης στο καβούκι μας. Πρόκειται πρωτίστως για την εξάρτηση από μια δοκιμασμένη στον χρόνο παράδοση, τη διατήρηση και την αύξηση του πληθυσμού, τη ρεαλιστική αξιολόγηση του εαυτού μας και των άλλων, την ακριβή αντιστοίχηση των προτεραιοτήτων, τη συσχέτιση της αναγκαιότητας και της δυνατότητας, τη συνετή διατύπωση των στόχων και τη θεμελιώδη απόρριψη του εξτρεμισμού ως μεθόδου.

Και πάλι, για εμάς στη Ρωσία, αυτά δεν συνιστούν κάποια υποθετικά αξιώματα, αλλά διδάγματα από τη δύσκολη και ενίοτε τραγική ιστορία μας. Το κόστος των κακοσχεδιασμένων κοινωνικών πειραμάτων ξεπερνά μερικές φορές κάθε πρόβλεψη. Τέτοιες ενέργειες μπορούν να καταστρέψουν όχι μόνο τα υλικά, αλλά και τα πνευματικά θεμέλια της ανθρώπινης ύπαρξης, αφήνοντας πίσω τους ηθικά συντρίμμια, όπου τίποτα δεν μπορεί να χτιστεί, ώστε να τα αντικαταστήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα».

Πρόκειται για ένα απόσπασμα ομιλίας του προέδρου Πούτιν στη Λέσχη Συζητήσεων Valdai  το 2021. Ο τίτλος της ήταν «Πώς βλέπω τον σημερινό κόσμο» και στην Ελλάδα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κοροντζή, οι οποίες είχαν την καλοσύνη να μου το στείλουν προ καιρού. Ο Πούτιν προφανώς και δεν είναι άγγελος δημοκρατίας – με τους αποκλεισμούς συνυποψηφίων του από τις προεδρικές εκλογές της άνοιξης μας το δείχνει. Δεν είναι ούτε φανατικός οπαδός του Διεθνούς Δικαίου – η εισβολή του στην Ουκρανία το αποδεικνύει. Αυτά που αποκαλύπτει, όμως, για την εμπειρία της χώρας του από τις «προοδευτικές αλλαγές» των μπολσεβίκων αξίζει να τα έχουμε υπόψη μας. Δεν είναι ούτε λόγια ούτε θεωρία. Είναι εμπειρία.

Μανώλης Κοττάκης

newsbreak.gr