ΓΑΠ: Από το “λεφτά υπάρχουν” στο “ποιος είμαι και τι κάνω”

[⚠️ Suspicious Content] Διάβασα τη συνέντευξη που έδωσε ο πρώην (ευτυχώς) πρωθυπουργός Γεώργιος Α. Παπανδρέου γνωστός ως «ΓΑΠ» ή «Τζέφρι» στο «ΒΗΜΑ» και μου σηκώθηκε η τρίχα από την κορυφή ως τα νύχια. Βαθιά αμετανόητος, χωρίς καμία αίσθηση της ευθύνης και του τι προκάλεσε στη χώρα. Τα μεγάλα λάθη του ακόμη τα πληρώνουμε. Και επειδή ένας λαός δεν πρέπει να ξεχνάει την ιστορία του (λέμε τώρα) είπα λίγο να θυμηθούμε το ένδοξο έργο του και μαζί κάποια από τα «αστέρια» που κουβαλούσε. «Αστέρια» που 15 χρόνια μετά συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν.

Το ημερολόγιο έγραφε 23 Απριλίου 2010 – ανήμερα της ονομαστικής του εορτής – ο Γιώργος Παπανδρέου βγήκε μπροστά στις κάμερες στο ηλιόλουστο Καστελλόριζο και ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα μπαίνει στο Μηχανισμό Στήριξης. Το είπε με τέτοια ηρεμία που αν έκλεινες τον ήχο, νόμιζες ότι μιλούσε για κάποιο καινούργιο πρόγραμμα εθελοντισμού. Μόνο που αυτή τη φορά το πρόγραμμα λεγόταν ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ, και δεν είχε καμία διάθεση να στηρίξει κανέναν – εκτός από τις τράπεζες.
Ο Παπανδρέου, με το γνωστό του πλατύ χαμόγελο και το βλέμμα του ανθρώπου που είναι πάντα αλλού, παραδίδει τη χώρα του στο πιάτο, με γαρνιτούρα αισιοδοξίας και φόντο τις μπλε ακρογιαλιές. Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, Έλληνας Πρωθυπουργός υπέγραψε την απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας σε απευθείας μετάδοση, και μάλιστα χαρούμενος.

Η Dream Team της καταστροφής

Δίπλα του, η κυβέρνηση-όνειρο: μια παρέλαση από πολιτικά φαντάσματα και τεχνοκράτες-φαντάσματα που νόμιζαν ότι οι κοινωνίες αλλάζουν με powerpoints. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος κήρυττε ότι «μαζί τα φάγαμε», λες και οι συνταξιούχοι που μετρούσαν τα κέρματα είχαν φάει μαζί του αστακούς και συμβόλαια. Ο Γιάννης Ραγκούσης έβλεπε μεταρρυθμίσεις σε κάθε κομμένο μισθό και κάθε απολυμένο δημόσιο υπάλληλο. Ο Χρυσοχοΐδης περηφανευόταν ότι ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει, πετυχαίνοντας ίσως το παγκόσμιο ρεκόρ ανευθυνότητας σε κοινοβούλιο. Ο Χρήστος Παπουτσής, όταν στις πλατείες ξεχύθηκαν χιλιάδες απελπισμένοι πολίτες, απάντησε με χημικά και κλομπ, εφαρμόζοντας τη νέα δημοκρατία του… «χημικού»!

Η Άννα Διαμαντοπούλου υποσχόταν σχολεία τεχνολογίας ενώ οι μαθητές έτρεμαν από το κρύο σε κλειστά καλοριφέρ. Ο Πάνος Γερουλάνος εγκαινίαζε μουσεία και εκθέσεις σε μια χώρα που πλέον δεν είχε ούτε φράγκο να πάει θέατρο. Η Μιλένα Αποστολάκη εξηγούσε στους αγρότες ότι το Μνημόνιο θα τους σώσει – λίγο πριν χάσουν τα χωράφια τους από τις τράπεζες.
Και φυσικά, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο υπουργός Υγείας και Εργασίας, που με το γνωστό του παθιασμένο στυλ εξηγούσε στον ελληνικό λαό ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις, αρκεί να μη βαρυγκωμάς.

Οι πλατείες που μύριζαν χημικά και οργή

Όταν οι αγανακτισμένοι γέμισαν τις πλατείες της χώρας, όταν άνεργοι, φοιτητές, μισθωτοί και συνταξιούχοι βγήκαν να φωνάξουν «δεν πάει άλλο», η κυβέρνηση Παπανδρέου αντέδρασε σαν αυθεντικός διευθυντής παλιών αυταρχικών σχολών της δεκαετίας του ‘50. Ο Παπουτσής έδωσε την εντολή να πνιγούν στα χημικά, στις κρότου-λάμψης και το αίμα.
Οι πλατείες μετατράπηκαν σε αρένες.

Η Δημοκρατία; Καλυμμένη από τα σύννεφα των χημικών και τις κλομπιές στα κεφάλια εκείνων που είχαν το θράσος να ζητήσουν αξιοπρέπεια. Ένα κίνημα ελπίδας κατεστάλη με βία, σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας.

Οι Κάννες και το φιάσκο του αιώνα

Αλλά τα καλύτερα έρχονταν. Νοέμβριος 2011: στη Σύνοδο Κορυφής στις Κάννες, ο Παπανδρέου πέταξε τη βόμβα: θα κάνει δημοψήφισμα για το ευρώ. Ναι, την ώρα που η Ελλάδα κρεμόταν από μια κλωστή, ο πρωθυπουργός της αποφάσισε ότι είναι καλή ιδέα να ρωτήσει τον λαό αν θέλει να μείνει ή να φύγει από το ευρώ. Σαν να ρωτάς κάποιον που πνίγεται αν θέλει να βάλει σωσίβιο ή να περιμένει το θαύμα.

Η αντίδραση του Νικολά Σαρκοζί ήταν ιστορική και ειλικρινής: σύμφωνα με το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας (και παρών στο περιστατικό) Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, γύρισε και του πέταξε στα μούτρα ένα κοσμητικό επίθετο που έμεινε στην Ιστορία:

“Γαμημ@νε ψυχοπαθή!”

Και ξαφνικά, για πρώτη φορά μετά από καιρό, ευρωπαίοι ηγέτες και ελληνικός λαός συμφώνησαν απόλυτα. Ο Παπανδρέου κατέρρευσε μέσα σε ώρες. Όχι με τιμές, όχι με δάκρυα. Έφυγε όπως έπρεπε: αθόρυβα, γελοιοποιημένος, άδειος.

Το χαμόγελο του σωτήρα

Και όμως, δεκαπέντε χρόνια μετά, το χαμόγελο του Παπανδρέου δεν έσβησε. Συνεχίζει να δίνει συνεντεύξεις, να αρθρογραφεί, να εμφανίζεται σε συνέδρια για τη “δημοκρατική διακυβέρνηση”. Μιλάει για «μεγάλες αποφάσεις» σαν να μην κατέστρεψε ποτέ τίποτα.
Σαν να ήταν θεατής και όχι πρωταγωνιστής στο δράμα.
Μόνο που εμείς θυμόμαστε.
Θυμόμαστε τις πλατείες, τις χαμένες δουλειές, τα σπίτια που χάθηκαν, τους φίλους που έφυγαν μετανάστες, τις γενιές που θυσιάστηκαν για τις υπογραφές μιας κυβέρνησης ανίκανης και επικίνδυνης.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έσωσε την Ελλάδα.
Οδήγησε το ποδήλατό του πάνω σε δρόμο στρωμένο με τις κραυγές απελπισίας ενός λαού που δεν αγάπησε ποτέ.
Γι΄αυτό ούτε και που γύρισε να κοιτάξει πίσω, ούτε καν να μας ζητήσει μια συγνώμη…

neostrategy.gr