Γερμανία: Δικαστήριο επικύρωσε την ποινή σε 99χρονη για τον ρόλο της σε 10.500 δολοφονίες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης

Γερμανικό δικαστήριο απέρριψε την έφεση μιας 99χρονης, η οποία καταδικάστηκε για συνέργεια σε περισσότερες από 10.500 δολοφονίες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η 99χρονη σήμερ Ίρμγκαρντ Φούρτσνερ είχε καταδικαστεί για τον ρόλο της ως γραμματέας του διοικητή των SS στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Στούτχοφ, στη σημερινή Πολωνία. Κατηγορείται για συνέργεια σε δολοφονία σε 10.505 περιπτώσεις και για συνέργεια σε απόπειρα δολοφονίας σε πέντε περιπτώσεις.

Ομοσπονδιακό δικαστήριο επικύρωσε σήμερα (20/8) την καταδίκη της, με την οποία της επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης δύο ετών με αναστολή τον Δεκέμβριο του 2022 από δικαστήριο στο Ιτζεχόε της βόρειας Γερμανίας.

Όπως αναφέρει το Associated Press, σε ακρόαση ενώπιον ομοσπονδιακού δικαστηρίου στη Λειψία τον Ιούλιο, οι δικηγόροι της Φούρτσνερ έθεσαν εν αμφιβόλω το κατά πόσο ήταν πράγματι συνεργός σε εγκλήματα που διέπραξαν ο διοικητής και άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι του στρατοπέδου, καθώς και το κατά πόσον είχε πραγματικά επίγνωση των όσων συνέβαιναν στο στρατόπεδο. Η Φούρτσνερ ήταν τότε 18-19 ετών.

Αντιθέτως, σύμφωνα με το δικαστήριο του Ιτζεχόε, οι δικαστές ήταν πεπεισμένοι ότι η Φούρτσνερ «γνώριζε και -μέσω της εργασίας της ως στενογράφος στο γραφείο του διοικητή του στρατοπέδου συγκέντρωσης Στούτχοφ από την 1η Ιουνίου 1943 έως την 1η Απριλίου 1945- εκούσια υποστήριξε το γεγονός ότι 10.505 κρατούμενοι δολοφονήθηκαν βάναυσα» με αέρια ή με τη μεταφορά τους στο στρατόπεδο θανάτου του Άουσβιτς ή πορείες θανάτου στο τέλος του πολέμου.

Αυτή τη στιγμή είναι σε εκκρεμότητα σε γερμανικά δικαστήρια άλλες τρεις περιπτώσεις προσώπων που θεωρούνται συνεργοί σε δολοφονίες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όλα τα πρόσωπα είναι πλέον σε πολύ προχωρημένη ηλικία.

Η πρώτη περίπτωση αυτιού του είδους ήταν του Τζον Ντεμιανούκ που καταδικάστηκε το 2011 με την κατηγορία ότι υπηρέτησε ως φρουρός στο στρατόπεδο θανάτου Ζόμπιμπορ. Ως τότε τα γερμανικά δικαστήρια απαιτούσαν από τους εισαγγελείς να δικαιολογήσουν τις κατηγορίες παρουσιάζοντας στοιχεία για τη συμμετοχή σε συγκεκριμένες δολοφονίες, κάτι που συχνά ήταν σχεδόν αδύνατο.

Στην περίπτωση του Ντεμιανούκ, οι εισαγγελείς υποστήριξαν με επιτυχία ότι η βοήθεια στη λειτουργία ενός στρατοπέδου ήταν αρκετή για να καταδικαστεί κάποιος ως συνεργός σε δολοφονίες που διαπράχθηκαν εκεί.