Γιατί η επαναδιαπραγμάτευση των αμυντικών συμφωνιών δεν είναι ντρίπλα του Τσίπρα αλλά εθνική ανάγκη

Στο Δελτίο των οκτώ βλέπω τον νεαρό συντάκτη να παπαγαλίζει το κυβερνητικό ρεπορτάζ και να διαλαλεί ότι ο υπουργός Άμυνας θα μεταβεί (σήμερα) στα γαλλικά ναυπηγεία της Naval Group για να παραστεί στην τελετή κοπής της λαμαρίνας για την κατασκευή της πρώτης ελληνικής φρεγάτας Belharra και επί τη ευκαιρία προτίθεται να αγοράσει άλλη μια (4η) φρεγάτα, λες και οι φρεγάτα είναι φέτα και αγοράζει με αγοράζει από το βαρέλι όσα κομμάτια θέλει…

Βλέπω και την παρουσιάστρια να ακούει με ζωηρό ενδιαφέρον τον ρεπόρτερ και να υπερθεματίζει, να ζητάει και κορβέτες αλλά και να μην εκφράζει την πιο απλή απορία:

– Πώς θα αγοραστεί η επιπλέον φρεγάτα αλλά και οι κορβέτες; -Πώς θα αποπληρωθούν όλα αυτά τα όπλα;

Δεν έχουν περάσει δα πολλά χρόνια από τότε που η ίδια παρουσιάστρια μαζί με τους υπολοίπους τηλεστάρ κατηγορούσαν την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για υπερεξοπλισμούς την περίοδο 1997-2004 και ήταν μία από τις βασικές αιτίες χρεοκοπίας της χώρας.

Αναρωτιέμαι τι βιολί παίζουν οι βετεράνοι δημοσιογράφοι με τριάντα και σαράντα χρόνια υπηρεσίας στην πλάτη τους να μιλάνε με τόσο πάθος για αγορές αεροπλάνων, πλοίων και πυραύλων και να εκφράζουν χαρά που η Τουρκία πρόσκαιρα δεν μπορεί να αποκτήσει τέτοια όπλα. Μοιάζουν σαν τα μικρά παιδιά που παίζουν «πόλεμο» στις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες των πολυκαταστημάτων.

Ακούστε πατριώτες. Το πράγμα είναι σύνθετο και πολύ σοβαρό. Η ασφάλεια της χώρας κι η εδαφική της ακεραιότητα δεν εξασφαλίζεται μόνο με αγορές όπλων από τρίτες χώρες. Απαιτείται εγχώρια αμυντική βιομηχανία και παραγωγή αναλώσιμων υλικών που θα εξασφαλίζουν την συντήρηση και αξιοπιστία των υφιστάμενων μέσων. Απαιτείται η εγχώρια παραγωγή έξυπνων όπλων! Απαιτούνται προϋποθέσεις που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν! Και δεν υπάρχουν με ευθύνη του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού!

Σήμερα η εικόνα που εμφανίζει η ελληνική αμυντική βιομηχανία είναι αποκαρδιωτική. Οι δυο βασικές κρατικές αμυντικές βιομηχανίες (ΕΑΒ & ΕΑΣ) βρίσκονται σε αποσύνθεση, εγκλωβισμένες στα γρανάζια του δαιδαλώδους νομικού πλαισίου και των κομματικών διοικήσεων που πλαισιώνονται από απόστρατους και αποτυχόντες πολιτευτές. Ο ναυπηγοεπισκευαστικός τομέας παραμένει εκτός συμμετοχής στα μείζονα εξοπλιστικά προγράμματα. Στον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση διαφοροποιείται ελαφρώς.

Τον Μάρτιο του 2018 θεσμοθετήθηκε η λειτουργία του Συμβουλίου Αμυντικής Έρευνας, Τεχνολογίας & Βιομηχανίας αλλά αγνοείται η τύχη του, όπως και ο Ενιαίος Φορέας Αμυντικής Έρευνας και Τεχνολογίας που είχε εξαγγελθεί την ίδια περίοδο.

– Δηλαδή δεν υπάρχει καμία σωτηρία για την εγχώρια αμυντική βιομηχανία; Φυσικά και όχι. Ο Δρ. Σπύρος Πλακούδας, Επίκουρος Καθηγητής Εσωτερικής Ασφάλειας στην Ακαδημία Rabdan στα ΗΑΕ στην έκθεση που συνέταξε για την Ελληνική αμυντική βιομηχανία και δημοσιεύτηκε από το BESA Center -το γνωστό think tank του Ισραήλ, υποστηρίζει ότι η ελληνική αμυντική βιομηχανία έχει πραγματοποιήσει ένα tour de force. Από μια κατάσταση παρακμής, ο τομέας βρέθηκε πολύ γρήγορα σε κατάσταση σταθεροποίησης. Παρά τον έντονο (και όχι εντελώς δίκαιο) ανταγωνισμό ενάντια στους ευρωπαϊκούς αμυντικούς γίγαντες, οι ελληνικές αμυντικές εταιρείες (η πλειοψηφία των οποίων είναι ιδιωτικές) εξασφάλισαν σχεδόν το ένα τρίτο των επερχόμενων προγραμμάτων στο πλαίσιο της PESCO (αμυντική συνεργασία) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ελληνικές εταιρείες προβλέπεται να συμμετάσχουν σε πέντε από τα 16 έργα στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Αμυντικής Βιομηχανικής Ανάπτυξης (EDIDP) μαζί με περισσότερους από 180 συμμετέχοντες από άλλες χώρες της ΕΕ. Τα έργα αυτά είναι:

• LOTUS (drone χαμηλής ορατότητας)

• DECISMAR (αναβαθμισμένο σύστημα θαλάσσιας επιτήρησης)

• ESC2 (βελτιωμένο σύστημα εντολών και ελέγχου)

• PANDORA (βελτιωμένη κυβερνοάμυνα)

• SMOTANET (εσωτερική επικοινωνία επόμενης γενιάς)

Οι ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες θα συμμετάσχουν επίσης σε ένα από τα οκτώ ερευνητικά προγράμματα στο πλαίσιο της Προπαρασκευαστικής Δράσης για την Αμυντική Έρευνα (PADR): PRIVILEGE (κρυπτογράφηση ευαίσθητων στρατιωτικών δεδομένων). Και όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Σπ. Πλακούδας: «Με άλλα λόγια, αυτές οι ελληνικές αμυντικές εταιρείες όχι μόνο ανταγωνίστηκαν επιτυχώς εναντίον των πολύ μεγαλύτερων ομολόγων τους, αλλά πέτυχαν και σημαντικές βιομηχανικές συνέργειες με τους τελευταίους. Και οι συνέργειες στον αμυντικό τομέα μπορούν να αποδειχθούν ανεκτίμητες για το ελληνικό αμυντικό οικοσύστημα».

Σύμφωνα με τον κατάλογο του Συνδέσμου Ελλήνων Κατασκευαστών Αμυντικού Υλικού (ΣΕΚΠΥ), οι εξαγωγές άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων ανήλθαν σε 54,5 εκατομμύρια ευρώ (78,59 εκατομμύρια δολάρια) το 2019.

Στην ίδια μελέτη του Δρ Σπ. Πλακούδα αναφέρεται ότι το ελληνικό αμυντικό βιομηχανικό οικοσύστημα αποτελείται σήμερα από 80 εταιρείες, αριθμός αυξημένος κατά 22% από πέρυσι. Οι περισσότερες από αυτές τις εταιρείες αναλαμβάνουν στρατιωτικά και πολιτικά έργα. Μόνο οι μισές (τέσσερις κρατικές και 35 ιδιωτικές) εκτελούν αποκλειστικά συμβάσεις που σχετίζονται με την άμυνα. Αυτές οι 39 εταιρείες απασχολούσαν 6.268 άτομα το 2019 και ο κύκλος εργασιών τους ανήλθε σε 318 εκατομμύρια ευρώ.

Αυτές οι εταιρείες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως εξής: 25 μικρές (ετήσιος κύκλος εργασιών 2 εκατ. Ευρώ), 11 μικρομεσαίες (ετήσιος κύκλος εργασιών 50 εκατ. Ευρώ) και τρεις μεσαίες (άνω των 50 εκατ. Ευρώ).

Καμία από αυτές τις 36 εταιρείες δεν ξεπερνά τον ετήσιο τζίρο των 100 εκατ. ευρώ.

Τα παραπάνω στοιχεία καταδεικνύουν ότι η αιφνίδια επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην ΕΑΒ και η δέσμευση του για επαναδιαπραγμάτευση των εξοπλιστικών συμφωνιών ώστε να επιτευχθεί ελληνική συμμετοχή δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως αντιπολιτευτική ντρίπλα αλλά ως εθνική ανάγκη.

Η χώρα βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Το πολιτικό προσωπικό εάν δεν σταματήσει να αντιμετωπίζει επιπόλαια και ευκαιριακά το τομέα της αμυντικής βιομηχανίας το Έθνος αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπο με επώδυνες ήττες.

Μια απλή σύγκριση με την αμυντική βιομηχανία της Τουρκίας μόνο παραζάλη προκαλεί. Από το 2004 η κυβέρνηση Ερντογάν εργάστηκε με στρατηγικό σχέδιο και όραμα για την ανόρθωση της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας και σήμερα έχει φτάσει στο σημείο να παράγει δικά της όπλα. Στον αμυντικό βιομηχανικό τομέα της Τουρκίας απασχολούνται 2.500 ερευνητές σε 15 επιμέρους ερευνητικά ινστιτούτα. Το 2020 η Τουρκία βρέθηκε να έχει, στον κατάλογο των 100 Κορυφαίων Αμυντικών Βιομηχανιών, 7 περισσότερες εταιρείες από το Ισραήλ, τη Ρωσία, τη Σουηδία και την Ιαπωνία μαζί. Καλύπτει πλέον το 70% των στρατιωτικών αναγκών της με εγχώρια παραγωγή από 300 βιομηχανίες οι περισσότερες από τις οποίες ανήκουν στο Ταμείο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Ερντογάν σήμερα έφτασε στο σημείο να «γλεντάει» τους Έλληνες με την βοήθεια των ελληνικών ΜΜΕ. Ερμηνεύοντας τον χρόνο και την διάσταση που δίνουν τα βραδινά τηλεοπτικά Δελτία στην δοκιμή του υπό ανάπτυξη πυραύλου Tayfum εξάγει το αυθαίρετο και άκρως επικοινωνιακό προς εσωτερική κατανάλωση συμπέρασμα ότι οι Έλληνες τα έκαναν επάνω τους με τον φόβο τους διότι βρίσκεται και η Ελλάδα μέσα στο βεληνεκές του συγκεκριμένου πυραύλου. Ωστόσο λιγοστές είναι οι απόψεις που ακούγονται στα ελληνικά media και οι οποίες υπογραμμίζουν ότι ο συγκεκριμένος πύραυλος δεν είναι έτοιμος και ότι η Ελλάδα διαθέτει ήδη αντίμετρα και ισχυρότατα όπλα για την εξουδετέρωση του! Απλώς και οι δυο κυβερνήσεις, η μεν και η δε χρησιμοποιούν την οπλο-μανία και τις εθνικιστικές κορώνες για να αποσπάσουν εκλογικό όφελος. Και στο τέλος το «μάρμαρο» θα κληθούν να το πληρώσουν γι άλλη μια φορά οι δυο λαοί προς όφελος της παγκόσμιας αμυντικής βιομηχανίας

Δήμος Βερύκιος

ieidiseis.gr