Γιώργος Γεραπετρίτης: Τραπέζι

Κατά τη συνήθη μέθοδο των Τούρκων αξιωματούχων για τη δημιουργία τετελεσμένων, ο υπουργός Εξωτερικών του Ταγίπ Ερντογάν, λίγο πριν φτάσει την Αθήνα για το «προσύμφωνο» όσων σχεδιάζουν, όπως τους αποδίδεται, να συνομολογήσουν τον προσεχή Ιανουάριο στην Άγκυρα, οι Μητσοτάκης και Ερντογάν, μίλησε – στα ΝΕΑ – για τις επιδιώξεις της χώρας του:

-«Να λάβουμε υπόψη τα συμφέροντα και των δυο πλευρών, να συνεργαστούμε στα θαλάσσια πάρκα, να βρούμε λύσεις με διάλογο για όλα – με βάση ότι και η άλλη πλευρά έχει τα δικαιώματά της, – να αναγνωριστούν δυο ξεχωριστοί λαοί και δυο ξεχωριστά κράτη στην Κύπρο».

Τι είπε και τι εννοούσε ο Χακάν Φιντάν είναι φανερό. Και έχει πάντα ως φόντο τη «γαλάζια πατρίδα», που διδάσκεται πλέον και στα τουρκικά σχολεία ως εθνικό όραμα. Ήτοι την αναθεώρηση των Συνθηκών και την επέκταση τους Τουρκίας στην περιοχή.

Η Άγκυρα προτάσσει ευθέως τι διεκδικεί στις συνομιλίες με την Ελλάδα: συμφωνία για όλα, με «δίκαιο» τρόπο και «αμοιβαίο» όφελος. Μισό Αιγαίο, μισό υποθαλάσσιο πλούτο, μισό εναέριο χώρο, μισή Θράκη, μισή Κύπρο. Κάτι σαν αδερφομοιρασιά.

Με αυτό το δεδομένο, τι εννοεί ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών όταν λέει στην τουρκική «Χουριέτ» ότι η συγκυρία είναι ιδανική για «αποφασιστικό βήμα» στα ελληνοτουρκικά;

Τι ιδιαίτερο έχει η συγκυρία; Οι τουρκικές επιδιώξεις δεν έχουν αλλάξει ούτε κατά κεραία. Και ποιο ακριβώς είναι το «αποφασιστικό» βήμα, που θα κάνουν οι δυο πλευρές; Ειδικά η Ελλάδα, σε τι πρέπει να δείξει «αποφασιστικότητα»;

Η χώρα έχει σύνορα καθορισμένα από διεθνείς Συνθήκες και προστατευόμενα από το διεθνές Δίκαιο. Τα σύνορα εκτός από εθνική κυριαρχία, παράγουν και ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή. Τι από όλα αυτά είναι συζητήσιμα – πλην της υφαλοκρηπίδας των νησιών – ως θέμα που ανέκυψε μετά την συνυπογραφή των Συνθηκών;

Θα πει κάποιος: μα ο Γιώργος Γεραπετρίτης, όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, για «μια διαφορά» κάνουν λόγο. Προς τι οι υπόνοιες για το είδος της διαπραγμάτευσης που κάνουν; Υπάρχει λάκκος της φάβας; Υπάρχει.

Η Τουρκία θέλει να συζητηθούν «όλα» – δηλαδή όσα θέτει η ίδια – και στο τέλος να υπάρξει συμφωνία «καζάν-καζάν», για όλα. Για περισσότερο από μισό αιώνα δεν κάνει βήμα πίσω από αυτό.

Διατηρεί το casus belli στην άσκηση του ελληνικού δικαιώματος των δώδεκα μιλίων, αξιώνει αποστρατικοποίηση των νησιών, βαφτίζει «τουρκική» και χειραγωγεί τη μειονότητα στη Θράκη, ζητάει από τη διεθνή κοινότητα – και… από την Ελλάδα – αναγνώριση του ψευδοκράτους, θέτει υπό αμφισβήτηση και επαναδιαπραγμάτευση κυριαρχίας περιοχές και νησιά στο Αιγαίο, προβάλει δικαιώματα στην ελληνική και την κυπριακή ΑΟΖ.

Όλα καλουπώνονται στην αθώα μορφή της «ειρηνικής συνεκμετάλλευσης» – την οποία αποδέχονται αφελώς και κάποιοι από ελληνικής πλευράς – παρ’ ότι από τα συμφραζόμενα των αξιωματούχων της Τουρκίας προκύπτει ότι την εννοεί ως συγκυριαρχία…

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση μιλάει για «κόκκινες γραμμές» – αλλά δεν τις προσδιορίζει – και για «μία διαφορά». Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα – στην πράξη.

Όταν η Τουρκία βάζει δεκαπέντε θέματα και η Ελλάδα ένα και ταυτόχρονα ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών λέει ότι είναι ευκαιρία κάπου να συναντηθούν, κερδίζει η Τουρκία ακόμη και αν δεν συναντηθούν.

Γιατί ο στόχος της δεν είναι να γίνει το «αποφασιστικό βήμα» που λέει ο Γεραπετρίτης. Είναι να μπουν σ’ αυτή τη φάση «όλα τα θέματα» – ήτοι: αυτά που ανακινεί η Τουρκία – στο τραπέζι. Και στην επόμενη να αρχίσει το παζάρι, με δεδομένες και αναγνωρισμένες από κοινού, τις «διαφορές».

Τι δεν καταλαβαίνει ο, εξωκοινοβουλευτικός, επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας;

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI