Και ξαφνικά, η Αννα Διαμαντοπούλου υποψήφια για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ! Η προτεινόμενη από την κυβέρνηση Μητσοτάκη πριν από λίγο καιρό από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη (!) για το αξίωμα του επόμενου γενικού γραμματέα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), που εδρεύει στο Παρίσι, θέση που παραλίγο να την κερδίσει.
Η απόλυτη εκπρόσωπος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής η οποία μεγαλούργησε επί εποχής Σημίτη και Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου (ΓΑΠ), ζητάει την ψήφο των ψηφοφόρων από το ΠΑΣΟΚ. Προφανώς είτε περνάει τους ψηφοφόρους (ειδικά αυτούς της παλιάς σχολής) για χαζούς, είτε κάποιοι επιθυμούν την άλωση του ΠΑΣΟΚ ώστε να αποτελέσει το απόλυτο δεκανίκι της ΝΔ για να παραμείνει στην εξουσία.
Ούτως η άλλως η συνταγή έχει δοκιμαστεί με επιτυχία στο πρόσφατο παρελθόν. Τι Βενιζέλος, τι Διαμαντοπούλου.
Αν κάποιος «αναπολίσει» το παρελθόν της πρώην νομάρχη, βουλευτή, ευρωπαίας επιτρόπου και υπουργού Παιδείας, θα δει σωρεία «επιτυχιών» που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν κάνει τον οποιοδήποτε πολιτικό να είχε κλειστεί από μόνος του στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» που είχε πει ο ιδρυτής του κόμματος και ιστορικός πολιτικός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου. Αλλά θα μου πείτε, ποιος ασχολείται με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ; Εδώ τώρα μιλάμε για τον Κώστα Σημίτη που σε λίγο θα μας τον παρουσιάσουν και ως «εθνάρχη».
Όμως κάπου πρέπει να επικρατεί και η κοινή λογική. Μέτρον άριστο και ουχί άχρηστο. Κάποτε πρέπει να καταλάβουν κάποιοι πολιτικοί- κυρίως – ότι δεν βρίσκονται στο βασίλειο των Λωτοφάγων, ούτε πως όλοι οι πολίτες τρώνε λωτούς. Το λωτόδεντρο πλέον μαράθηκε από ψευδόκοκκο…
Αλλά ευτυχώς η Ιστορία δεν χαρίζεται σε κανέναν. Και ότι ισχύει για τους απλούς ανθρώπους, ισχύει και για τους πολιτικούς: η κρίση έρχεται μέσα από τα έργα και όχι τα λόγια. Και το τι έχει να μας δείξει μέσα από τις πράξεις της ένα ακόμη παιδί του «κομματικού σωλήνα» της ομάδας Σημίτη ονόματι Αννα Διαμαντοπούλου είναι το λιγότερο απογοητευτικό.
Δεν θα επιστρέψω στην πολιτική…
Πάντως, μόλις πριν από ένα ενάμιση χρόνο η ίδια δήλωνε σε εκπομπή του ACTION 24 ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει στην πολιτική από κάποια θέση (!) Συγκεκριμένα, η πρώην υπουργός τόνισε πως έχει κουραστεί να επαναλαμβάνεται – σε κάθε ανασχηματισμό – πως θα αναλάβει κυβερνητικό πόστο. Μάλιστα θέλοντας να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στα λεγόμενά της, χρησιμοποίησε τους στίχους από το γνωστό κομμάτι της Τάνιας Τσανακλίδου «Ο ανθρωπάκος», λέγοντας: «θέλω να μείνω ελεύθερη».
Τώρα τι μπορεί να εννοεί η κ. Διαμαντοπούλου η ίδια το ξέρει, όπως τότε, στο όχι μακρινό 2016 που έφτιαξε κόμμα με το όνομα «Ωρα Αποφάσεων» (ΩΡ.Α.), έχοντας στην πλάτη της την εκδίωξη από το τότε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά. μαζί με δύο ακόμα σημερινούς γνώριμους (της πάντα «εκσυγχρονιστικής πτέρυγας») του Γιάννη Ραγκούση πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και τον «ανεξάρτητο» νυν υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Φλωρίδη. Η κατάληξη ήταν η αναμενόμενη: Εδιωξε ο ένας τον άλλον και έτσι «διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη».
Αφού λοιπόν δεν κόλλησαν οι «εκσυγχρονιστές» άρχισε να τραβά το κουπί μόνη της και έφτιαξε το «Δίκτυο « και παράλληλα φλέρταρε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την ΝΔ. Αυτό το φλέρτ εμπέδωσε καρπούς σε σημείο να προτείνει ο νυν Πρωθυπουργός για Γενική Γραμματέα του ΟΑΣΑ (Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) το 2020. Όπως ήταν αναμενόμενο η υποψηφιότητα «πάτωσε» αλλά το (δημόσιο) βήμα είχε γίνει.
Γράφοντας ιστορία με λάθος τρόπο
Όταν η Αννα Διαμαντοπούλου επιλέχθηκε ως Επίτροπος Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 1999, πολλοί είδαν τη θέση αυτή ως μια ευκαιρία για την Ελλάδα να ενισχύσει την παρουσία της στην Ευρώπη.
Ωστόσο, η θητεία της χαρακτηρίστηκε από μια σειρά από αποτυχίες και χαμένες ευκαιρίες, με την πολιτική της να επικεντρώνεται σε γενικόλογες προτάσεις που συχνά αποτύγχαναν να παράξουν απτά αποτελέσματα. Η ελληνίδα Επίτροπος, δέχθηκε έντονη κριτική από μεγάλη μερίδα του Τύπου και την τότε αντιπολίτευση για την αδυναμία της να προωθήσει μια ισχυρή ατζέντα που θα ωφελούσε την Ελλάδα.
Οι πολιτικές της θεωρήθηκαν ρηχές, επικεντρωμένες στη διαχείριση παρά στη δημιουργία ουσιαστικών αλλαγών. Επιπλέον, η αποτυχία της να εξασφαλίσει μεγαλύτερα κονδύλια για την ελληνική οικονομία εν μέσω της τότε αναπτυξιακής κρίσης αποδείχτηκε μοιραία σε βάθος χρόνου για την κοινωνία.
Αφού λοιπόν «διέπρεψε» ως Επίτροπος, έρχεται να «διαπρέψει» ξανά αυτή τη φορά ως υπουργός Παιδείας επί πρωθυπουργίας του αλησμόνητου «ηγέτη» της Ελλάδας, Γεωργίου Α. Παπανδρέου.
Τον «νόμο Διαμαντοπούλου» τον θυμάστε; Ηταν ο πρώτος νόμος που έκανε «εκσυγχρονιστική επίθεση» στη δημόσια εκπαίδευση, με σκοπό την εμπορευματοποίηση της γνώσης και την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων.
Η τότε ακαδημαϊκή κοινότητα εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά της, υποστηρίζοντας ότι οι μεταρρυθμίσεις αποδυνάμωσαν τα πανεπιστήμια και προκάλεσαν περαιτέρω οικονομική αβεβαιότητα.
Παράλληλα, την ίδια περίοδο, όλοι οι φοιτητές είδαν τις πολιτικές της ως μια προσπάθεια περιορισμού των δικαιωμάτων τους και ενίσχυσης του κρατικού ελέγχου, με αποτέλεσμα μεγάλες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα.
Αλλά δεν σταματάνε εδώ οι επιτυχίες της τότε υπουργού Παιδείας. Το φθινόπωρο του 2011, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί σε όλη την Ελλάδα βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κατάσταση: στην αρχή της σχολικής χρονιάς, οι μαθητές δεν παρέλαβαν τα απαραίτητα σχολικά βιβλία τους. Αντ’ αυτού, διανεμήθηκαν προσωρινά φωτοτυπίες και CD με το εκπαιδευτικό υλικό, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Η Άννα Διαμαντοπούλου, ως καθ’ ύλην υπεύθυνη, απέτυχε εκεί που δεν είχε αποτύχει ποτέ κανείς. Στο απλούστερο. Να υπάρχουν τυπωμένα σχολικά βιβλία! Η αποτυχία της να προνοήσει και να διαχειριστεί ένα τόσο βασικό ζήτημα, είχε άμεσες συνέπειες στη λειτουργία του σχολικού έτους, το οποίο επί της ουσίας χάθηκε για χιλιάδες μαθητές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Η αδυναμία της τότε υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης να παραδώσει τα σχολικά βιβλία στην ώρα τους αποτέλεσε το «κερασάκι στην τούρτα» στην κοινωνία ως απόδειξη για το γενικότερο διοικητικό χάος που επικρατούσε στη χώρα, εν μέσω της οικονομικής κρίσης.
Και έξω (δεν) πάμε καλά
Κατά τη διάρκεια επίσκεψης του τότε Τούρκου Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ελλάδα, το 2010, η Α. Διαμαντοπούλου είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να επωφεληθεί από το «τουρκικό μοντέλο» στην εκπαίδευση και την οικονομία, τονίζοντας τα θετικά στοιχεία της ανάπτυξης και της εκπαίδευσης στην Τουρκία. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στο πώς η Τουρκία είχε καταφέρει να αναπτύξει την οικονομία της και να αναβαθμίσει το εκπαιδευτικό της σύστημα με ταχύ ρυθμό, κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα και για την Ελλάδα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, το «παλιό ορθόδοξο» ΠΑΣΟΚ ξεσηκώθηκε εναντίον της και μόνο η ασπίδα προστασίας του ομοϊδεάτη στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, τότε προέδρου και πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου την γλύτωσε από το να φύγει από την κυβέρνηση.
Από τότε μέχρι τώρα παραμένει πιστή στο δόγμα της «ελληνοτουρκικής φιλίας» και του τρόπου να διευθετηθούν όλα με τρόπο και διαδικασίες που θα συμφέρουν και τις δύο χώρες (αλήθεια η Ελλάδα τι έχει να μοιραστεί με την Τουρκία;) ιδιαίτερα μέσω του «Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» που έχει ιδρύσει και προεδρεύει, με διάφορες ημερίδες, μελέτες κ.τλ.
Ουσιαστικά η στάση και η θέση της και σήμερα δεν έχει καμία διαφορά από αυτή της κυβέρνησης αναφορικά με την εξωτερική πολιτική και με την Τουρκία και με την Ρωσία και με την Μέση Ανατολή. Τυχαίο;
Κάποτε όλα τελειώνουν…
Είτε το θέλει η ίδια, είτε όχι, (εμείς το γνωρίζουμε) η Άννα Διαμαντοπούλου, παρά την μακρά πορεία της στην ελληνική πολιτική σκηνή, αποτελεί για πολλούς το παράδειγμα ενός πολιτικού που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από τα όρια της μετριότητας, παρά το γεγονός ότι η ίδια πιστεύει πως είναι γεννημένη να ηγείται. Καθείς με τα «θέματά» του θα μου πείτε…
Η προσήλωσή της σε τεχνοκρατικές λύσεις και η αδυναμία της να ενσωματώσει ένα ριζοσπαστικό όραμα για την Ελλάδα την κατατάσσουν στους πολιτικούς που, παρά τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν, απέτυχαν να αφήσουν ένα ουσιαστικό αποτύπωμα στην ιστορία.
Οι φιλοδοξίες της για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από την τελευταία πράξη μιας πολιτικής καριέρας που χαρακτηρίστηκε από αναποφασιστικότητα, αδράνεια και έλλειψη καινοτομίας.
Και είναι προφανές ότι αυτή η υποψηφιότητα αποτελεί απλά το όχημα συμφερόντων που δεν επιθυμούν την ανασύνταξη του ΠΑΣΟΚ και την μετατροπή του σε κόμμα που θα μπορούσε να ενωθεί με άλλες προοδευτικές δυνάμεις και να αναλάβουν από κοινού τη διακυβέρνηση της χώρας.
Γιατί με την Α. Διαμαντοπούλου στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ το μοναδικό κόμμα που σίγουρα θα επιδιώξει – αν δεν έχει προσυμφωνήσει – την κυβερνητική συνεργασία θα είναι αυτό του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Του Ζαφείρη Χατζηδήμου
neostrategy.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
