Η διαφθορά ως εργαλείο εξουσίας, όχι ως ελάττωμα…

«Ο έξυπνος τρόπος για να κρατήσετε τους ανθρώπους παθητικούς και υπάκουους είναι να περιορίσετε αυστηρά το φάσμα της αποδεκτής γνώμης, αλλά να επιτρέψετε μια πολύ ζωηρή συζήτηση εντός αυτού του φάσματος – ακόμη και να ενθαρρύνετε τις πιο επικριτικές απόψεις. Αυτό δίνει στους ανθρώπους την αίσθηση…. ότι υπάρχει ελευθερία σκέψης και έκφρασης, ενώ το σύστημα διατηρεί τις προϋποθέσεις του και τα όρια στο εύρος της συζήτησης, στενά και ανάλγητα».

Νόαμ Τσόμσκι

Η πολιτική ζωή της χώρας δεν βρίσκεται απλά σε κρίση και παρακμή – λειτουργεί πλέον ως μηχανή παραλογισμού. Τα σκάνδαλα δεν είναι πια οι εξαιρέσεις, είναι ο κανόνας. Η διαφθορά δεν κρύβεται, έχει γίνει τρόπος διακυβέρνησης. Η παραβατικότητα δεν θεωρείται έκνομη αλλά μονιμοποιείται ως τρόπος επιβίωσης του μηχανισμού της εξουσίας.

Κάποτε τα πολιτικά σκάνδαλα προκαλούσαν σάλο. Σήμερα προκαλούν έκπληξη και μετά λήθη. Ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο τόσο γρήγορα που η κοινή γνώμη δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί το προηγούμενο. Διαρροές, αποκαλύψεις, διαψεύσεις, διευκρινίσεις, σιωπές – και ξανά από την αρχή. Η πολιτική μνήμη έχει καταντήσει βραχυπρόθεσμη. Και η αλήθεια; Έχει χαθεί κάτω από στρώματα θορύβου.

Οι κυβερνώντες δεν χρειάζεται πια να λογοδοτούν. Τους αρκεί να επαναλαμβάνουν ότι «συνεχίζουν το έργο τους». Το σύστημα δεν διορθώνει τα λάθη του – τα ενσωματώνει. Κάθε νέο σκάνδαλο δεν ξυπνά συνειδήσεις, απλά προστίθεται στη λίστα. Δεν υπάρχει κάθαρση, δεν υπάρχει τέλος.

Η έννοια του πολιτικού που υπηρετεί το κοινό συμφέρον έχει εξαφανιστεί. Στη θέση της βλέπουμε ιδιωτικά συμφέροντα με δημόσιο προσωπείο. Πολιτικοί που υπηρετούν όχι τους πολίτες, αλλά εξωτερικά κέντρα εξουσίας, οικογενειακά δίκτυα, φατριαστικές συμμαχίες, οικονομικές ομάδες πίεσης.

Και η κοινωνία; Παρακολουθεί σιωπηλή. Όχι επειδή συμφωνεί, αλλά επειδή έχει χάσει την πίστη της στη συλλογική δράση. Έχει συνηθίσει στην απελπισία. Η ανοχή έχει πάρει τη θέση της ελπίδας. Ο πολίτης εκπαιδεύεται να μην αντιδρά, να μην θυμάται, να μην αναρωτιέται και να ανέχεται.

Η μόνη ερώτηση που έχει πολιτικό νόημα είναι: Θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση επειδή απλά την έχουμε συνηθίσει ή θα αντιδράσουμε κάποια στιγμή; Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον σ’ αυτό.

Του Χρήστου Κουτσονάσσιου *

* Ο Χρήστος Κουτσονάσσιος είναι Δικηγόρος

neostrategy.gr