Πριν από μερικά χρόνια, μια περσόνα των μεσημεριανάδικων, βγαίνοντας από το μαιευτήριο με το νεογέννητο στα χέρια, βρέθηκε μπροστά σε ένα απίστευτο πλήθος θαυμαστών της.
Δεν ήταν κακό. Το κακό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ψηφίζουν.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει αυτές τις μέρες με μια ντίβα της ενημέρωσης, που εμφανίζεται να κάνει δημοσιογραφική δουλειά σε υποθέσεις που εμπλέκονται, η πεθερά της, ο εξ αγχιστείας θείος της και ο σύζυγός της.
Το κακό είναι ότι βρέθηκαν δημοσιογράφοι να της συμπαρασταθούν, επειδή έδειξε στον αέρα τη στεναχώρια της για την ήττα του τελευταίου.
Ότι μια δημοσιογράφος μετέχει σε πάνελ debate υποβάλλοντάς ερωτήσεις σε συγγενή της, -ή στους αντίπαλους του- πρέπει να αξιολογηθεί ως ιδιότυπο ελληνικό φαινόμενο.
Ότι οι επιθέσεις που δέχθηκε η παρουσιάστρια Σία Κοσιώνη- όχι μόνο από την ανωνυμία το Δικτύου- εμπεριέχουν αντιφεμινισμό και σεξισμό, πρέπει να καταδικαστεί. Αλλά η εικόνα της δεν αλλάζει.
Στα μάτια της κοινής γνώμης προσωποποιεί την αμοιβαία επωφελής συνύπαρξη της ενημέρωσης με την πολιτική. Στην προέκτασή του αυτό οδηγεί στο είδος της μιντιακής εξουσίας, που τίθεται στη διάθεση των κυβερνώντων και των ισχυρών. Πάντως όχι της αλήθειας, ή των κυβερνωμένων και των αδυνάτων, όπως είναι η αποστολή της δημοσιογραφίας.
Κατά τη δυτική κουλτούρα ενημέρωσης η ανάληψη αξιώματος από το ένα μέλος ενός ζευγαριού, είναι λόγος απόσυρσης του άλλου από μέσο που απασχολείται. Τουλάχιστον από το προσκήνιο.
Η παραμονή του και η συμβολή στην ψυμιθίωση της εικόνας του ιδίου- ή των ομοϊδεατών του- υποδηλώνει τριτοκοσμική νοοτροπία.
Αν η συγκεκριμένη παρουσιάστρια επικαλούταν ασυμβίβαστο ανάμεσα στη δουλειά της και την άσκησή της με αναφορά στον σύζυγό της και την οικογένειά του, ουδείς θα την επέκρινε. Αντίθετα, θα ήταν υπόδειγμα.
Παραμένοντας με το ακουστικό στο αυτί για οδηγίες από το κοντρόλ, είναι αδύνατο να αποφύγει την κριτική, έστω άδικη, ή αγοραία σε κάποιες εκδηλώσεις της. Η πέτρα του σκανδάλου είναι πρώτα η ιδία- οι επικριτές της ακολουθούν.
Ο Γιάννης Παντελάκης παρουσίασε περιπτώσεις πραγματικά επιτυχημένων δημοσιογράφων στην Αμερική και τη Ευρώπη, που αποχώρησαν όταν το άλλο μέλος της σχέσης τους απέκτησε εξουσία.
Αλλά εδώ είναι Βαλκάνια και όπως σημειώνει: “στη χώρα όπου δημοσιογράφοι στα τηλεοπτικά πάνελ λειτουργούν ως εκπρόσωποι κομμάτων, ως υποκατάστατά τους και η εναλλαγή κυβερνήσεων συνοδεύεται από μαζικούς διορισμούς δημοσιογράφων σε δημόσιους φορείς, η κ. Κοσιώνη απλώς δεν αποτελεί την εξαίρεση”.
Ο επαγγελματικός κώδικας θέτει κανόνες που ελάχιστοι τηρούν. Τα οκτώ άρθρα της Επαγγελματικής Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ παραβιάζονται σωρηδόν.
Στην Ελλάδα, το φαινόμενο δεοντολογικής καταπάτησης από δημοσιογράφους, είναι κάτι σαν εθνικό σπορ και επαγγελματικός εθισμός ταυτόχρονα.
Υπάρχουν δημοσιογράφοι που εμφανίζονται σε δραστηριότητες από τις οποίες προκύπτει σύγκρουση συμφερόντων και άλλοι που λειτουργούν ως διαμεσολαβητές ανάμεσα στην εξουσία, την κυβέρνηση, το κράτος και οικονομικούς παράγοντες. Προφανώς με το αζημίωτο.
Δημοσιογράφοι υπογράφουν κείμενα σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: <το κόμμα μας>, <η παράταξή μας>, <αυτό να κάνουμε για να νικήσουμε>. Αυτό δεν έχει σχέση με το δικαίωμα της πολιτικής προτίμησης: είναι προσφορά κομματικής υπηρεσίας που εμφανίζεται ως δημοσιογραφική εργασία.
Αλλοι εισπράττουν τις αμοιβές τους, όχι όπως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, αλλά μέσω …εταιριών! Για ποιο λόγο ένας δημοσιογράφος συστήνει εταιρία – δια της οποίας συχνά αναπτύσσει και άλλες δραστηριότητες- που δεν είναι γνωστές;
Κάποιοι δημοσιογράφοι προβάλουν σύμβολα του πλούτου τους, για την απόκτηση του οποίου, υπάρχει απόκλιση ανάμεσα στη φορολογική τους δήλωση και το πραγματικό τους εισόδημα.
Αλλοι, εμφανιζόμενοι ως δημοσιογράφοι, έχουν αναφερθεί σε λίστες εξωχώριας αποθήκευσης θησαυρών που αποκτήθηκαν παρανόμως, ή ως εκπρόσωποι σκοτεινών <ντιλς> και διεκπεραίωσης υπόπτων υποθέσεων. Οι περιουσίες που άφησαν μετά τον θάνατό τους μεγαλοδημοσιογράφοι προκαλούν ίλιγγο…
Υπάρχουν δημοσιογράφοι που καταπατούν κάθε καταστατική αρχή του επαγγελματικού σωματείου τους. Ως απεργοσπάστες και υπονομευτές των καλώς νοούμενων συμφερόντων του κλάδου τους. Και… υπερηφανεύονται γι΄ αυτό..
Δημοσιογράφοι είναι όσοι εμφανίζουν στις ραδιοφωνικές εκπομπές τους ως…ρεπορτάζ τη διαφήμιση προϊόντων, που κανονικά πρέπει να προβάλλονται με διαφημιστικά σποτ.
Σίγουρα όχι με προσωπικές παροτρύνσεις δημοσιογράφων για αυτοκίνητα, ασφάλειες, τηλέφωνα, τραπεζικά προϊόντα, είδη σούπερ μάρκετ, ιατρικές υπηρεσίες κ.α. Δεν θα σπεύσουν να υπερασπιστούν και στις αντίστοιχες επιχειρήσεις αν εμπλακούν σε παράνοιες η σκάνδαλα, αφού από αυτές αμοίβονται;
Η αμερικανική δημοσιογραφία είναι η καλύτερη στον κόσμο, ακριβώς γιατί δεν ενέχεται ακόμη και να παρίσταται ένας δημοσιογράφος σε κομματική εκδήλωση -πόσο μάλλον να είναι …στέλεχος κόμματος.
Οι μεγάλες εφημερίδες στο δυτικό ημισφαίριο, απαιτούν από τους συντάκτες τους πλήρη διαύγεια στα οικονομικά τους. Δεν έχουν χώρο για όποιον σχετίζεται με οικονομικά συμφέροντα, μετέχει σε κόμματα, σε διοικητικά συμβούλια, δημοσίους και ιδιωτικούς οργανισμούς και σε οτιδήποτε μπορεί να τον δεσμεύει.
Στην Ελλάδα όποιος θέλει να είναι ανεξάρτητος, απλώς … δεν βρίσκει δουλειά. Γιατί θα γράφει και ως ανεξάρτητος και αυτό δεν γίνεται δεκτό. Προσλαμβάνεται για να κοπιάρει τα non parers και να υπηρετεί τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη… Αν έχει ρεπορτάζ, δεν βρίσκει πού να το παρουσιάσει.
Οι συμπεριφορές δημοσιογράφων στο σκάνδαλο Νοβάρτις, ναυάγιο της Πύλου, στις συνεντεύξεις Τύπου του Πρωθυπουργού και στη χρησιμοποίηση διαφορετικών μέτρων και σταθμών για τα κόμματα χαρακτηρίζουν αρνητικά την ελληνική δημοσιογραφία.
Προφανώς υπάρχει χολή, αγριότητα, υποκουλτούρα σε επικρίσεις δημοσιογράφων ιδιαίτερα αν είναι γυναίκες. Αλλά δεν είναι θύματα, εφόσον παραμένουν μέλη καλοπληρωμένων συστημάτων- αντί να βρίσκονται απέναντι. Μεγαλοπαραγωγός στην τηλεόραση ευχαριστούσε τον Μητσοτάκη που του πρότεινε θέση στα ψηφοδέλτια του και …συνέχισε να του παίρνει συνέντευξη.
Να κλείσουμε επίσης με Παντελάκη, που θυμίζει την <αλυσίδα της μολυσμένης ενημέρωσης>, που θα έλεγε και ο Ιγνάσιο Ραμονέ. Η συνύπαρξη της δημοσιογραφίας με την εξουσία δεν είναι απλώς τοξική, είναι άνιση: ωφελεί την εξουσία και τους δημοσιογράφους που την υπηρετούν, αλλά βλάπτει τη δημοσιογραφία και την ενημέρωση.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κρίση εμπιστοσύνης πλήττει εκ ίσου -και συχνά σε συνδυασμό -και την πολιτική και τη δημοσιογραφία. Στο σημείο που συναντώνται και αντί να αναμετρηθούν συναγελάζονται, καταλήγουν να θεωρούνται κακόφημα επαγγέλματα…
ieidiseis.gr
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
