Η κόντρα για τα πόθεν έσχες, η βίλα στα Χάμπτονς, τα power point και ο… Δημάδης – Μία άχαρη συζήτηση

Επί τέσσερις μέρες τώρα το κεντρικό θέμα στην τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής αντιπαράθεσης είναι το πόθεν έσχες του Στέφανου Κασσελάκη.

Μία συζήτηση και άχαρη και άνευ ουσίας και αποπροσανατολιστική.

Με σαφείς πολιτικές σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες.

Όταν η χώρα βαδίζει προς την κοινωνία του ενός τρίτου, με τον μέσο Έλληνα να είναι σχεδόν ο φτωχότερος στην Ευρώπη, με ρεκόρ πληθωρισμού και ναρκοθετημένη οικονομική προοπτική, με διαλυμένη υγεία και ανεπαρκή ασφάλεια, με διακορευμένο από την αναξιοπιστία και τη διαφθορά Κράτος Δικαίου και με το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και το σκάνδαλο των υποκλοπών στο σκοτάδι της συγκάλυψης, το να συζητάς τι περιουσία έκανε ένας πολιτικός αρχηγός ΠΡΙΝ μπει στην πολιτική, είναι από αισχρό έως άκρως περιφρονητικό για τους ψηφοφόρους.

Από πότε μπήκε στη δημόσια συζήτηση το θέμα της προσωπικής περιουσίας; Από πότε έχει σημασία εάν κάποιος είναι πάμπλουτος, πλούσιος ή φτωχός για το εάν θα ασχοληθεί με την πολιτική;

Από πότε έχει σημασία το έσχες, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που ενδιαφέρει είναι το πόθεν.

Και μάλιστα το πόθεν, όχι γενικά ή απ’ όταν γεννήθηκε κάποιος. Αλλά από τη ώρα που αρχίζει να ασχολείται κάποιος με την πολιτική και μέσω αυτής να ασκεί επιρροή, αξιώματα και να διαχειρίζεται έμμεσα ή ευθέως δημόσιο χρήμα.

Κι από πότε πλούσιος πολιτικός επιτρέπεται να είναι μόνο ο δεξιός, συντηρητικός πολιτικός και όχι ο αριστερός; Τι είδους κουτοπόνηρα στερεότυπα είναι αυτά; Κρίμα που δεν το γνώριζε αυτό ο Ένγκελς, που καθόταν κι έχανε το χρόνο του με τον Μάρξ για κάτι θεωρίες περί κοινωνικής επανάστασης έτσι;

Όποιος καταπιάνεται με τέτοια θέματα το κάνει με καταφανή σκοπιμότητα και εκκωφαντική ιδιοτέλεια.

Και το κάνει μέσω ενός ραφιναρισμένου λαϊκισμού και ενός υποκριτικού ενδιαφέροντος για τη διαφάνεια δήθεν.

Στην πραγματικότητα εδώ έχουμε έναν κλασσικό ελιγμό μετατόπισης του προεκλογικού παιγνίου σε ένα πεδίο βολικό για την κυβέρνηση και προβληματικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Κασσελάκη.

Προβληματικό, υπό την έννοια ότι όσες απαντήσεις και να δοθούν για ένα θέμα που δεν έχει σημασία θα βρεθεί πάντα ένας Δημάδης να βάλει και νέα ανούσια ερωτήματα.

Διότι πρόκειται μόνο για εντυπώσεις. Και οι εντυπώσεις γεννούν εντυπώσεις, είναι ένας φαύλος κύκλος.

Την παγίδα αυτή δεν κατάλαβε μάλλον ο Κασσελάκης όταν αποφάσιζε να μπει στην κουβέντα για την περιουσία του. Και να κάνει ακόμα και παρουσίαση μέσω power point των όσων διαθέτει.

Ο πολιτικός οφείλει εξηγήσει στους πολίτες και τα κοινοβουλευτικά όργανα την περιουσία που απέκτησε στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας.

Για το πριν αρμόδια είναι αποκλειστικά η εφορία – και ο λογιστής του, που έλεγε και ο ίδιος σε μία συνέντευξη.

Και σε κάθε περίπτωση ό,τι είναι να παρουσιάσει ας το παρουσιάσει στην ώρα και με τον τυπικό τρόπο που είναι υποχρεωμένος να το κάνει.

Το πώς έμπλεξε σε αυτή τη συζήτηση τώρα, σχετίζεται μάλλον με μία αφελή, κτηνώδη αυτοπεποίθηση που τον χαρακτηρίζει, τύπου «μπορώ να απαντήσω τα πάντα ό,τι ώρα και σε όποιο μέρος», σαν να είναι σε καουμπόικο έργο.

Στην πολιτική όμως έχει σημασία τι κάνεις, πότε το κάνεις, πού και γιατί.

Και αυτή η εβδομάδα, ακριβώς πριν τις ευρωεκλογές είναι μακράν η τελευταία που θα μπορούσε να το κάνει. Διότι τώρα κινδυνεύει να χάσει την ουσία και να μείνουν οι εντυπώσεις…

topontiki.gr