Η κυβέρνηση «έθαψε» τη μεγάλη επέτειο της δημοκρατίας

Στη χτεσινή ομιλία της στη δεξίωσης για την επέτειο της αποκατάστασης της δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο η Κατερίνα Σακελλαροπούλου συνόψισε τη σημασία της ιστορικής τομής της Μεταπολίτευσης: «Γιορτάζουμε σήμερα τη Μεταπολίτευση, την πιο ομαλή και προοδευτική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας. Μια πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική κατάκτηση των Ελλήνων. Με ορόσημο την καθολική απόλαυση της δημοκρατίας και την άρση των αποκλεισμών και των διακρίσεων». Συνεχίζοντας, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρθηκε στις μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις αυτών των 50 ετών της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας: «Το πολιτειακό επιλύθηκε, το Κομμουνιστικό Κόμμα νομιμοποιήθηκε, η εθνική αντίσταση αναγνωρίστηκε, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων καταργήθηκαν. Μπορεί αυτά να ηχούν τώρα αυτονόητα, αλλά υπήρξαν σημαντικά βήματα για μια Πολιτεία ελευθερίας και ισότητας».

Τα πενηντάχρονα της Μεταπολίτευσης συνιστούν λοιπόν μια πολύ σημαντική επέτειο που δίνει την ευκαιρία να αναστοχαστούμε την πορεία της ελληνικής κοινωνίας από το 1974, να επισημάνουμε τις κατακτήσεις και να συζητήσουμε τα προβλήματα της δημοκρατίας, να προβληματιστούμε για το σχέδιο της χώρας τα επόμενα χρόνια.

Η γιορτή που δεν γιορτάστηκε

Ωστόσο, αυτή η μεγάλη επέτειος δεν τιμήθηκε με τον προσήκοντα τρόπο από την κυβέρνηση κι από την Πολιτεία εν γένει. Μέχρι τώρα έχουμε σημαντικές πρωτοβουλίες όπως η έκθεση για τη Δημοκρατία της Εθνικής Πινακοθήκης (στην οποία η δραστήρια Συραγώ Τσιάρα έχει φέρει άνεμο ανανέωσης), η έκθεση «1974-1944 – Διπλή επέτειος» του Δήμου Αθηναίων στο Πάρκο Ελευθερίας, καθώς και το συνέδριο της Καθημερινής για τη Μεταπολίτευση τον περασμένο Μάρτιο. Ωστόσο, κεντρικά η Πολιτεία δεν οργάνωσε κάποιας μεγάλης κλίμακας επετειακή εκδήλωση.

Η δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο γίνεται κάθε χρόνο. Με το πέρασμα των ετών ο χαρακτήρας της έχει αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό, αφού ελκύει το ενδιαφέρον περισσότερο ως κοσμικό γεγονός παρά ως τιμητική εκδήλωση των αγώνων για τη δημοκρατία. Μάλιστα, στη φετινή δεξίωση η Προεδρία της Δημοκρατίας έκανε την απρέπεια να μην καλέσει συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών ενώ κάλεσε οικογένειες που έχασαν δικούς τους στο Μάτι. Για μια ακόμα φορά βλέπουμε την αθλιότητα του διαχωρισμού των νεκρών της κρατικής αβελτηρίας σε «δικούς μας» και «δικούς τους». Για την κοινωνία βέβαια όλοι οι νεκροί είναι δικοί της.

Οι αιτίες

Γιατί όμως η κυβέρνηση «έθαψε» επί της ουσίας τη μεγάλη επέτειο της δημοκρατίας;

Ο πρώτος λόγος είναι ότι η συζήτηση για τη Μεταπολίτευση εξακολουθεί να αποτελεί προνομιακό πεδίο της Αριστεράς. Δεν μπορείς να μιλήσεις για τις κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης χωρίς να γίνει λόγος για τη μετεμφυλιακή καχεκτική δημοκρατία, τις διώξεις σε βάρος της Αριστεράς, το δεξιό παρακράτος, το ρόλο των ΗΠΑ στη χούντα, το προδοτικό πραξικόπημα της Κύπρου. Η προσπάθεια που έγινε στα μνημονιακά χρόνια να ενοχοποιηθεί η Μεταπολίτευση για τη χρεοκοπία, δεν έπεισε την κοινωνία. Μια κυβέρνηση που δείχνει δυσανεξία σε οτιδήποτε είναι ή θεωρείται «αριστερό», φαίνεται ότι θέλησε να αποφύγει το άνοιγμα μιας «άβολης» συζήτηση για το ιστορικό παρελθόν.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι σε οποιαδήποτε συζήτηση ή εκδήλωση για τη Μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν μπορεί παρά να έχει κεντρική θέση. Παρότι είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι «ο Καραμανλής έφερε τη δημοκρατία», εντούτοις, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο ιστορικός ηγέτης της ελληνικής Δεξιάς σφράγισε την ιστορική τομή του 1974. Ως γνωστόν, ο πρωθυπουργός δεν δείχνει ενθουσιασμό (για να το πούμε όσο πιο… μαλακά γίνεται) για τον καραμανλισμό λόγω τόσο της οικογενειακής παράδοσής του όσο και του εσωκομματικού παιχνιδιού στη Νέα Δημοκρατία. Επομένως ας το αφήσομε στην άκρη το 1974…

Το αφήγημα του μέλλοντος

Ο πιο βασικός λόγος όμως για τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη αδιαφόρησε για την επέτειο της δημοκρατίας, είναι η απουσία ενός συνεκτικού αφηγήματος για το μέλλον της χώρας. Ένας σοβαρός κι εκτενής διάλογος για τον μισό αιώνα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας δεν θα αφορούσε μόνο τον απολογισμό του παρελθόντος. Εκ των πραγμάτων, η συζήτηση θα πήγανε στο μέλλον, στο πώς θα βαδίσει η Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, πώς θα αντιμετωπίσει το πολιτικό σύστημα την κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, πώς θα ανέβει το βιοτικό επίπεδο το οποίο έχει πέσει για πρώτη φορά από τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Η συζήτηση για τα 50 χρόνια της δημοκρατίας δεν αφορά μόνο το τι κάναμε αλλά και το τι θα κάνουμε. Και η κυβέρνηση σε αυτό το ερώτημα δεν έχει απάντηση. Δεν έχει απάντηση γιατί το πολιτικός της ορίζοντας είναι οι επόμενοι μήνες, όχι τα επόμενα χρόνια. Μια κυβέρνηση κι ένα πολιτικό σύστημα που χαράζουν την πολιτική τους με βάση τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, δεν μπορούν να έχουν σχέδιο για το μέλλον της χώρας. Αυτήν την απουσία σχεδίου θα τη βρούμε μπροστά μας πολύ σύντομα

Γιάννης Αλμπάνης

dnews.gr