Η (Νέα) Αριστερά σε κρίση με κερδισμένο του Μαξίμου

Η πρώτη και πιο προφανής συνέπεια είναι η διατήρηση του status quo. Όσο (και) η Νέα Αριστερά αναλώνεται σε ιδεολογικά σεμινάρια περί αυθεντικής ή μη Αριστεράς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει να κυβερνά σχεδόν χωρίς πραγματικό αντίπαλο. Ο χώρος που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αριστερό αντίβαρο – ιδίως σε θέματα κοινωνικής πολιτικής, εργασιακών δικαιωμάτων και Δημοκρατίας – είτε τσακώνεται μεταξύ του για το ποιος είναι περισσότερο «καθαρός», είτε σιωπά, είτε διασπάται. Το αποτέλεσμα είναι ένα: ελεύθερο πεδίο για τη Νέα Δημοκρατία να μετατοπίζει τον πολιτικό άξονα προς τα δεξιά χωρίς θεσμικά εμπόδια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο ρόλο του “κακού πρώην”

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, το διακύβευμα είναι μεγάλο. Αν η Νέα Αριστερά τελικά απορρίψει τη συνεργασία, τότε η επιχείρηση «επανασυσπείρωσης του χώρου» που επιχειρεί ο Στέφανος Κασσελάκης καταρρέει. Και μαζί του καταρρέει και η αφήγηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να λειτουργήσει ως κορμός της Κεντροαριστεράς. Αν όμως τελικά υπάρξει συνεργασία, ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να βρεθεί υπό αίρεση, υπό όρους, ακόμα και υπό αμφισβήτηση – δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κόσμος θα πειστεί από ένα μέτωπο όπου κανείς δεν εμπιστεύεται τον άλλον. Κι αν τελικά η συνεργασία φανεί σαν κίνηση απελπισίας, η εκλογική βάση ίσως απλώς την απορρίψει. Με άλλα λόγια: ό,τι κι αν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, χάνει.

Το ΠΑΣΟΚ ως συνήθως ρεμβάζει…

Το ΠΑΣΟΚ παρακολουθεί από τον εξώστη. Όσο η Αριστερά αυτοδιαλύεται, οι ΠΑΣΟΚογενείς στον Τύπο και το κόμμα καλλιεργούν την εντύπωση ότι υπάρχει πεδίο για να γίνουν η εναλλακτική. Όμως το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη δεν έχει κεφαλαιοποιήσει ούτε τις απεργίες, ούτε την τραγωδία των Τεμπών, ούτε την κυβερνητική φθορά. Η δημοσκοπική του στασιμότητα αποκαλύπτει ότι η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει αυτόματα ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως: αν η Νέα Αριστερά εν τέλει ενωθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να προκύψει έστω ένα σχήμα 15-18% που θα πιέσει το ΠΑΣΟΚ εκλογικά. Αν δεν ενωθεί όμως, και ο χώρος μείνει διασπασμένος, τότε το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει ο “λογικός πόλος” για τον μετριοπαθή αντιδεξιό ψηφοφόρο. Ο Ανδρουλάκης ποντάρει σε αυτό. Το πρόβλημα; Είναι λες και ποντάρει χωρίς να έχει πει ούτε μία λέξη που να συγκινεί τους πολίτες.

Τι σημαίνει αυτό για τις επόμενες εκλογές;

Εφόσον η Νέα Αριστερά δεν βρει κοινή πορεία με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα παραμείνει κάτω από το εκλογικό όριο, ή το πολύ να κινηθεί στο 2%-3%, αφαιρώντας κρίσιμους πόντους από τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Το ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα ξεπερνά το 17%-18%, ενώ το ΠΑΣΟΚ κινείται στα όρια του 10%. Αν αυτά τα τρία σχήματα δεν συγκλίνουν, τότε η ΝΔ μπορεί να κρατήσει την πρωτιά και την κυβέρνηση ακόμα και με 33%-34%, όπως ήδη συμβαίνει. Ο Καραμανλής, ο Μητσοτάκης και οι Σαμαρικοί γνωρίζουν ότι όσο η Αριστερά τρώγεται, το Μαξίμου κοιμάται ήσυχο.

Αν  υπάρξει χαρισματικός ηγέτης…

Ο μόνος τρόπος να μεταστραφεί η δυναμική είναι να υπάρξει είτε ένας χαρισματικός ηγέτης στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο που να εμπνεύσει, είτε μια πολύ ισχυρή κοινωνική κινητοποίηση που να μεταβάλει το πολιτικό σκηνικό (π.χ. νέα τραγωδία τύπου Τεμπών, νέο σκάνδαλο, ή καταστροφική κρίση π.χ. ακρίβειας). Μέχρι τότε, η Αριστερά (παλιά, νέα ή ανακυκλωμένη) φαίνεται να πορεύεται είτε προς την περιθωριοποίηση είτε προς έναν στείρο ευκαιριακό συνασπισμό, χωρίς κοινό όραμα.

Και μέχρι να βρουν τι είναι, ποιοι είναι και γιατί θέλουν να συνεργαστούν, ο μόνος που φαίνεται να απολαμβάνει το θέαμα – και τα κέρδη του – είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που μπορεί να διατυμπανίζει χαιρέκακα (δικαίως):  «Δεν φταίω εγώ που κυβερνώ μόνος. Αφού αυτοί δεν μπορούν ούτε να μιλήσουν μεταξύ τους».

Α.Κ.

neostrategy.gr