Η Ντόρα κάνει πόλεμο

Τελικά είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία; Από τη μια μεριά, η Ντόρα Μπακογιάννη δηλώνει: «Ζούμε σε μια περίοδο εξαιρετικά ανησυχητική, για να μην κοροϊδευόμαστε. Είμαστε σε μια χώρα που έχει συγκεκριμένη απειλή εξ ανατολών, σε μια χώρα που είναι σε πόλεμο με την Ρωσία, λόγω της στάσης της με την Ουκρανία, όπως όλη η Ευρώπη».

Από την άλλη, η Ρωσική Πρεσβεία διαψεύδει στο… Twitter ότι έχει ξεσπάσει ρωσοελληνικός πόλεμος. Επειδή λοιπόν έχουμε μπερδευτεί, πρέπει κάποιος υπεύθυνος να ξεκαθαρίσει το ζήτημα…

Ελαφρότητα

Η όλη ιστορία θα προκαλούσε κανονικά μόνο θυμηδία, αποτελώντας ένα από τα (όχι λίγα) ευτράπελα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ενδεχομένως, να λογιζόταν απλώς ως μια άστοχη δήλωση της Ντόρας Μπακογιάννη, μιας πολιτικού που πολλοί τη θεωρούν το κορυφαίο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας. Ωστόσο, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και (πολύ) πιο σοβαρά.

Την ώρα που τρέχει το αίμα ποτάμι στην Ουκρανία και ανοίγουν δύο νέα πολεμικά μέτωπα (Αζερμπαϊτζάν-Αρμενία, Τατζικιστάν-Κιργιστάν) το θέμα του πολέμου δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τόση ελαφρότητα. Ο πόλεμος είναι θάνατος και καταστροφή. Είναι η ακύρωση της αξίας τη ανθρώπινης ζωής και του πολιτισμού. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται με ευκολία στο δημόσιο διάλογο, δεν μπορεί να εργαλειοποιείται για μικροκομματικούς λόγους, δεν μπορεί να μετατρέπεται σε αφορμή για τρολάρισμα.

Η Ελλάδα μπορεί να εμπλέκεται εμμέσως στη σύγκρουση λόγω της τυχοδιωκτικής αποστολής όπλων στην Ουκρανία από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, εντούτοις, δεν είναι σε ανοιχτό πόλεμο με τη Ρωσία -όπως και δεν είναι και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, (θα έπρεπε να) αποτελεί προτεραιότητα όλου του πολιτικού κόσμου η αποτροπή της άμεσης πολεμικής σύρραξης με τη Ρωσία.

Η δήλωση της Ντόρας Μπακογιάννη είναι απαράδεκτη τόσο από ηθικής όσο και από γεωπολιτικής άποψης, γιατί δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τη βαρύτητα που έχει η έννοια πόλεμος, ιδιαίτερα σε μια εποχή πρωτοφανούς αστάθειας του παγκόσμιου συστήματος.

Εχθροί, όχι αντίπαλοι

Το δεύτερο στοιχείο που κάνει την υπόθεση του «πολέμου με τη Ρωσία» πολύ πιο σοβαρή από ό,τι αρχικά φαίνεται, είναι ότι δεν πρόκειται για μια μεμονωμένη δήλωση της κ. Μπακογιάννη. Συνολικά το Μαξίμου επιχειρεί να κάνει πολιτικό παιχνίδι με την «απειλή από τη Ρωσία».

Προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γιάννης Οικονόμου, απαντώντας σε ερώτηση για το αν η κυβέρνηση φοβάται ρωσική υβριδική επίθεση, υποστήριξε κατά το παρελθόν υπήρξε απόπειρα ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα με γενναία χρηματοδότηση, κι επιχειρήθηκε διείσδυση του ρωσικού παράγοντα. Μάλιστα, υπογράμμισε: «Περιμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε αν υπήρχαν κάποιοι που χρηματοδότησαν ελληνικά κόμματα». Την ίδια στιγμή τα νεοδημοκρατικά τρολ στο διαδίκτυο κατηγορούν ανοιχτά την αντιπολίτευση ότι έχει χρηματοδοτηθεί από τον Πούτιν.

Στο θέμα της «ρωσικής απειλής» θα μπορούσε κανείς να επισημάνει την ενημέρωση του υπουργείου Εξωτερικών ότι δεν έχει λάβει στοιχεία από τις ΗΠΑ σχετικά με τις υπόγειες ρωσικές χρηματοδοτήσεις. Θα μπορούσε επίσης να αναρωτηθεί κανείς πώς γίνεται να υφίσταται ρωσική απειλή και η κυβέρνηση να επιτρέπει στους Έλληνες εφοπλιστές να διακινούν το 60% του ρωσικού πετρελαίου. Θα μπορούσε τέλος να υπενθυμίσει ότι στην κορυφαία στιγμή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια, η Νέα Δημοκρατία είχε «συμπορευθεί» αντικειμενικά με τον Πούτιν, αντιτιθέμενη στη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ωστόσο, αυτές οι εύλογες αιτιάσεις είναι μικρότερης σημασίας συγκριτικά με το μείζον ζήτημα που εγείρει η εργαλειοποίηση της «ρωσικής απειλής». Προκειμένου να συσπειρώσει το δεξιό ακροατήριο και να δικαιολογήσει τις υποκλοπές, η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει τους πολιτικούς αντιπάλους της ως ξενοκίνητους εχθρούς της Ελλάδας. Αυτή η δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιπάλων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάλυση της όποια δυνατότητας πολιτικού διαλόγου, καθώς και στην ακύρωση θεμελιωδών πολιτικών ελευθεριών -με τους αντιπάλους συζητάς, με τους εχθρούς όχι. Είναι ταυτισμένη δε με τις δύο πιο σκοτεινές στιγμές της ελληνικής Ιστορίας: Τον Διχασμό και τον Εμφύλιο.

Συνοψίζοντας, η κυβέρνηση δεν ορρωδεί προ ουδενός, προκειμένου να μείνει γαντζωμένη στην εξουσία. Όσο περισσότερο έδαφος χάνει, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται.

Γιάννης Αλμπάνης

news247.gr