Η ώρα των ψηφοφόρων για εξυγίανση της πολιτικής

Η ιστορική αναδρομή στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων από το 1974 κρύβει μια εντυπωσιακή διαπίστωση: σε όλα τα ψηφοδέλτια υπήρχαν σπουδαίοι υποψήφιοι.

Ικανοί, έντιμοι και διατεθειμένοι να κάνουν στη Βουλή ότι χρειάζεται για να βρίσκεται η Ελλάδα διαρκώς σε κίνηση προς τα εμπρός. Στηριζόμενοι στις φυσικές προϋποθέσεις της και την πλούσια κοινοτική ενίσχυση στη συνέχεια.

Αλλά ο «σοφός λαός» , ως ψηφοφόρος, σπάνια έδινε κοινοβουλευτικό διαβατήριο σε αυτού του είδους υποψήφιους. Προτιμούσε όσους τον καλόπιαναν, όσους έκαναν ακριβές καμπάνιες με άγνωστης προέλευσης χρηματοδότηση, όσους ανέβαιναν το κομματικό ασανσέρ χωρίς προσόντα και υγιείς προθέσεις και όσους υποδείκνυαν επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η συνέχεια ήταν απογοητευτική για την ποιότητα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Από τη μια κοινοβουλευτική περίοδο στην άλλη , το πολιτικό προσωπικό της ήταν όλο και πιο κατώτερο. Γέμιζε όλο και περισσότερο- η Βουλή από «κομματόσκυλα», «φίρμες», τυχοδιώκτες, λαμόγια , απατεώνες και σούργελα. Κι αυτό συνεχίζεται.

Η λαϊκή ετυμηγορία, ανέδειξε «πατέρες» και «μητέρες» του έθνους, πρόσωπα που δεν είχαν προϋποθέσεις, η- ακόμη χειρότερα –είχαν επιβαρύνσεις και στίγματα.

Έτσι φτάσαμε στην κρίση αντιπροσώπευσης της πολιτικής. Για όλο και περισσοτέρους , η Βουλή δεν είναι πλέον σώμα αντιπροσώπευσης των πολιτών, αλλά συνέλευση αναξιόπιστων , που φρόντιζαν εκτός από το κόμμα, για τον εαυτό τους και τους χρηματοδότες τους- στους οποίους αναφέρονται πρωτίστως.

Φτάσαμε η πιο ισχυρή πολιτική δύναμη να είναι η Διαπλοκή, με οριζόντια επιρροή στους 300. Ορισμένοι πολιτικοί είναι πασίγνωστοι για τις εξαρτήσεις τους, αλλά ψηφίζονται… Όπως άλλοι που είναι δακτυλοδεικτούμενοι για διαφθορά. Ή κάποιοι που θεωρούνται «νούμερα». Άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου.

Η ισχύς του χρήματος και των ΜΜΕ, οδήγησε σε χειραγώγηση μεγάλου τμήματος του Κοινοβουλίου από τους «νταβατζήδες». Από τη δεκαετία του 1990 απέκτησαν την ευχέρεια να βγάζουν και Πρωθυπουργό– και όσοι δεν είχαν διάθεση να «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις»-όπως ο Καραμανλής και ο Τσίπρας- στοχοποιήθηκαν.

Έγινε τελικά καθεστώς: οι υποταγμένοι επιβίωναν, ενώ οι έντιμοι, ικανοί και χρήσιμοι για τον τόπο, έχαναν ο ένας μετά τον άλλο το εισιτήριο για τη Βουλή-ακόμη και όταν είχαν αποδείξει ότι το δικαιούνται.
Έμενε στην Ιστορία η περίπτωση του ευπατρίδη Ανάσταση Πεπονή, ενός από τους πιο συγκροτημένους και ακέραιους πολιτικούς της μεταπολεμικής περιόδου. Με δημοκρατικό φρόνημα, προσωπική ευπρέπεια , αγωνιστική διαδρομή και κυβερνητικό έργο ως υπουργός του ΠΑΣΟΚ.
Με τη συνδρομή και του συστήματος Σημίτη- που τον θεωρούσε «Ανδρεοπαπανδρεικό»- δεν μπήκε στη Βουλή του 2000- καταβάλλοντας τίμημα για το σημαντικότερο νομοθέτημα από τη Μεταπολίτευση: το νόμο του για τις προλήψεις .
Μαζί με τον νόμο για τον «βασικό μέτοχο» αργότερα, υπήρξαν τομές στην εξυγίανση του πολιτικού συστήματος. Για τον Πεπονή από εύσημο έγινε εκλογικό μειονέκτημα. Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Αθήνας, ανέδειξαν ν οκτώ βουλευτές, αλλά όχι ανάμεσά τους τον υπουργό που έδωσε για πρώτη φορά στην κοινοβουλευτική ιστορία το όνομά του σε νόμο.

Δεν τελειώνει η απαρίθμηση όσων έπρεπε να βρίσκονται στη Βουλή μετά από κάθε εκλογή στη Βουλή αλλά κόπηκαν από μηχανισμούς εντός και εκτός του κόμματος – που επηρέασαν το εκλογικό σώμα, που ήθελε να επηρεαστεί. Για να πάρουν τη θέση τους ασήμαντοι, προβληματικοί, αεριτζήδες– και κάποιοι που πλούτισαν από την πολιτική.

Ότι βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές είναι ολοφάνερο και σ αυτές τις εκλογές. Και αυτή τη φορά υπάρχουν -ειδικά στη ΝΔ ,από την οποία ο Μητσοτάκης θέλει βουλευτές τύπου Αγαπηδάκη και κρατάει στα ψηφοδέλτια Πάτσηδες– λαμπρά παραδείγματα πολίτικών που προτίμησαν να μειώνουν εθελουσίως εκτός Βουλής . Όπως ο Κώστας Τζαβάρας και ο Σταύρος Καλογιάννης– και παλαιότερα ο Αλέκος Παπαδόπουλος στο ΠΑΣΟΚ.

Άλλοι για να μην γίνουν συνυπεύθυνοι ανοσιουργημάτων και άλλοι για να μην πολιτευθούν δίπλα σε όσους δεν έχουν δείξει σεβασμό στο δημόσιο χρήμα, ή είναι γνωστοί για σχέσεις με οικονομικά κέντρα και συγκεκριμένους επιχειρηματίες.
Και βέβαια η Ιστορία θα αναδείξει, ως κορυφαίο υπόδειγμα διαχωρισμού θέσης από την οργανωμένη υποβάθμιση του Κοινοβουλίου , τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή.

Στη διαρκή υποβάθμιση του Κοινοβουλευτισμού, με τον διεμβολισμό του από την εξουσία του χρήματος, τη μετριότητα και τη διαφθορά, που προωθεί το σύστημα Μητσοτάκη, αλλά και με την εκπροσώπηση της ξεπερασμένης κομματικής γραφειοκρατίας που δεν απέτρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ, – όπως και με τις «λάιτ» υποψηφιότητες του ΠΑΣΟΚ-μπορούν να αντιταχθούν την Κυριακή οι ψηφοφόροι.

Σε όλα τα ψηφοδέλτια υπάρχουν αξιόλογοι υποψήφιοι, μαζί με «βαρίδια» – τα οποία επιβάλουν οι συνθήκες που διαμορφώνονται στο δημόσιο βίο τις τελευταίες δεκαετίες. Αν θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή οι πρώτοι και θα αποκλειστούν οι δεύτεροι , θα προκύψει από την ευθυκρισία των πολιτών στη κάλπη.

Θα αποτελέσει ιστορικό κέρδος για την Ελλάδα, αν στους 300 βρεθούν από κάθε κόμμα όσοι αξίζουν. Θα αναβαθμιστεί η πολιτική, χειραφετούμενη από εξωτερικά κέντρα που την καταδυναστεύουν και διαμορφώνουν συσχετισμούς υπέρ των συμφερόντων τους στα κόμματα και στο Κοινοβούλιο .

Καθώς πλέον οι πολιτικές αποκλίσεις ανάμεσα στα κόμματα με κυβερνώσα προοπτική δεν είναι μεγάλες, για να πάει μπροστά η χώρα, αρκεί να νομοθετούν βουλευτές χωρίς εξαρτήσεις και ιδιοτέλεια, ικανοί και έντιμοι. Αυτούς μόνο ο ψηφοφόρος μπορεί να τους επιβάλει.

Δεν είναι δύσκολο: σε κάθε ψηφοδέλτιο χωριό που φαίνεται…

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr