Η “συγγνώμη” έγινε “μόδα”, για να καλύψει τις ευθύνες…

Είναι καλό ο πρωθυπουργός να ζητάει «συγγνώμη» για λάθη και παραλείψεις της κυβέρνησής του; Είναι. Διότι δείχνει ευθιξία, δείχνει ότι υπολογίζει τους πολίτες. Τι γίνεται, όμως, όταν η συγγνώμη είναι επαναλαμβανόμενη, όταν καταντάει «μόδα»;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρησιμοποιεί συχνά τη μέθοδο της «συγγνώμης». Τον Αύγουστο του 2021 ζήτησε συγγνώμη για τις καταστροφικές πυρκαγιές Αττική και Εύβοια. Και υποσχέθηκε ότι θα αποδοθούν ευθύνες. Δεν γνωρίζουμε αν και σε ποιους αποδόθηκαν.

Το Γενάρη του 2022 ζήτησε συγγνώμη από όσους εγκλωβίστηκαν από τα χιόνια στην Αττική Οδό.

Τον Αύγουστο του 2022 ζήτησε συγγνώμη από το Νίκο Ανδρουλάκη για την παρακολούθησή του από την ΕΥΠ. Όμως, ούτε ο κ. Ανδρουλάκης ούτε οι άλλοι που έπεσαν θύματα παρακολούθησης γνωρίζουν μέχρι τώρα γιατί παγιδεύτηκαν.

Τώρα ο πρωθυπουργός ζητεί ξανά συγγνώμη για την τραγωδία στα Τέμπη.

Όταν κάτι επαναλαμβάνεται τόσο συχνά, χάνει την αξία του, πόσω μάλλον όταν εντάσσεται στην επικοινωνιακή τακτική. Μια επιπλέον απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να αλλάξει την αρχική άποψή του ότι το τραγικό δυστύχημα οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος. Τώρα λέει επί λέξει «εάν το έργο της τηλεδιοίκησης είχε ολοκληρωθεί, αυτό το δυστύχημα θα ήταν πρακτικά αδύνατο να είχε συμβεί».

Όμως, γιατί το έργο δεν ολοκληρώθηκε; Η απάντηση του πρωθυπουργού «δεν προλάβαμε» δεν είναι πειστική, είναι υπεκφυγή. Πριν ακόμη γίνει πρωθυπουργός, όταν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης( Μάρτιος 2019), ο κ. Μητσοτάκης, μαζί με τον αρμόδιο τομεάρχη και μετέπειτα υπουργό Μεταφορών Κώστα Καραμανλή, είχαν μιλήσει για τον «χειροκίνητο» σιδηρόδρομο και είχαν υποσχεθεί ότι θα εγκαθιστούσαν, ως κυβέρνηση, το σύστημα τηλεδιοίκησης.

Τα ερωτήματα είναι πιεστικά μετά το τραγικό δυστύχημα. Η παραπομπή σε «διαχρονικές ευθύνες» παραπέμπει σε προσπάθεια να διαχυθούν οι ευθύνες σε βάθος χρόνου και να συμψηφιστούν. Είναι γνωστό ότι, αν «όλοι φταίνε», στο τέλος δεν φταίει κανένας.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν κριθεί, οι ευθύνες σ΄αυτές έχουν καταλογιστεί. Δεν έχει κανένα νόημα ο κ. Μητσοτάκης να ζητάει συγγνώμη «στο όνομα όλων όσοι κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και τώρα». Εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια η δική του κυβέρνηση είναι στο τιμόνι. Το σύστημα τηλεδιοίκησης στα τρένα δεν εγκαταστάθηκε με ευθύνη κάποιου διοικητή του ΟΣΕ που αυτή επέλεξε. Δικός του υπουργός ήταν ο κ. Καραμανλής, που διαβεβαίωνε ότι «πρώτο μέλημά του ήταν η ασφάλεια», αλλά δεν φρόντισε να εγκατασταθεί το σύστημα ασφαλείας. Ο δικός του διοικητής και ο δικός του υπουργός αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των εργαζομένων ότι επίκειται ατύχημα.

Για όλα αυτά-και, κυρίως, λόγω της επανάληψής της- η συγγνώμη χάνει το μεγαλύτερο μέρος της αξίας της. Διότι φαίνεται ότι χρησιμοποιείται για να καλύψει τις ευθύνες.

Ο Γάλλος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς το έχει πει έτσι: «Ξέρετε τι είναι η συγγνώμη; Είναι η αδιαφορία γι’ αυτό που δεν μας αγγίζει»…