Η θεσμική αναξιότητα του πρωθυπουργού της Ελλάδας

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δικαιούται να διερωτηθεί “ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα;”. Αυτός την κυβερνάει. Ούτε παλάτι υπάρχει, ούτε στρατιωτικοί επίορκοι, ούτε τίποτε. Αυτός και μόνο.

Ο εσωτερικός εχθρός δεν είναι ο ένοχος, αλλά ο ύποπτος του οποίου την ιδιωτική ζωή διαλύουμε και τον οποίον, ευκαιρίας δοθείσης, εκβιάζουμε για να ελέγξουμε. (Με την ευκαιρία να πω ότι η εξαιρετική δήλωση Ανδρουλάκη της 10ης Αυγούστου, δείχνει πως σαν να ξύπνησε επιτέλους ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.)

Υπήρξαν βέβαια και στο παρελθόν της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας υποκλοπές: Ωστόσο, για πρώτη φορά το φαινόμενο απέκτησε και χάρη της τεχνολογίας τόσο μαζικές -ποιοτικά και ποσοτικά- διαστάσεις με γραμμή αρμοδιότητας που παραπέμπει απευθείας στον πρωθυπουργό της χώρας.

Επιπλέον, οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων δεν στοχεύουν μόνο πολιτικά πρόσωπα, αλλά χιλιάδες άλλους που σίγουρα παρακολουθούνται «νομίμως» από αυτή την φοβερή φάμπρικα επισυνδέσεων που είχε στηθεί στην κορυφή του επιτελικού κράτους. Δεν υπερασπιζόμαστε μόνο τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ αλλά και τους χιλιάδες ανώνυμους των οποίων η ιδιωτική ζωή κατακρεουργείται καθημερινά στους διαδρόμους του βαθέως κράτους.

Αυτά όλα πρέπει να αποκαλυφθούν. Είναι πολιτειακό χρέος.

2^ον: Το βαθύ κράτος στην καρδιά του επιτελικού κράτους.

Τούτη είναι η ιδιαιτερότητα των τελευταίων αποκαλύψεων: ότι το βαθύ κράτος στην Ελλάδα το 2022 δεν είναι ανεξέλεγκτος θύλακας που έχει παρεισφρήσει στους κρυφούς διαδρόμους και τις υπόγειες διαδρομές στο περιθώριο της εκτελεστικής εξουσίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δικαιούται να διερωτηθεί «ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα;». Αυτός την κυβερνάει. Ούτε παλάτι υπάρχει, ούτε στρατιωτικοί επίορκοί, ούτε τίποτε. Αυτός και μόνο.

Το βαθύ κράτος βρίσκεται στον εγκέφαλο της κυβέρνησης. Στην καρδιά του επιτελικού κράτους, στο κέντρο του προσωπαγούς μηχανισμού εξουσίας που έχει εγκαθιδρύσει άμα τη εκλογή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το βαθύ κράτος βρίσκεται στην καρδιά του επιτελικού κράτους.

Μιας κυβέρνησης στην οποία ο πρωθυπουργός εμφανίζεται ως η προσωποποίηση της κρατικής εξουσίας και μιας αρμοδιότητας εφ’ όλης της ύλης: «με εντολή Μητσοτάκη» δεν γίνονται όλα; Δεν γίνεται ο πρωθυπουργός να πιστώνεται τα συν και στα μείον να λέει «δεν ήξερα».

Το τρομακτικό σκάνδαλο του Μεγάλου Αδελφού που ακόμη δεν έχει φυσικά αποκαλυφθεί στην ολότητά του δεν ήταν μια κακή στιγμή της κυβέρνησης αυτής.

Ήταν το αναμενόμενο σύμπτωμα της δομικής παθολογίας της. Η ενός ανδρός αρχή δεν μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό της αυθαιρεσίας. Αυτό είναι γενικός κανόνας των πολιτευμάτων. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί.

3^ον: Οι υποκλοπές ήταν αναμενόμενο σύμπτωμα, όχι σύμπτωση.

Ήδη από την προηγούμενη χρονιά κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, επισημαίναμε δομικά συμπτώματα αυταρχικής διακυβέρνησης τα οποία δεν ήταν ατυχείς στιγμές. Συγκροτούσαν και συγκροτούν μια ολική εικόνα χώρας σε θεσμικό κατήφορο.

Δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι, αλλά όταν λέγαμε ότι «η Ελλάδα δεν έχει γίνει Ουγγαρία, αλλά είναι στο σωστό δρόμο» πάντα κάποιοι θα μας έβρισκαν ως και γραφικούς διότι «αυτό είναι λαϊκιστικό ανέκδοτο».

Όταν λέγαμε ότι υπάρχει θέμα πλουραλισμού ενημέρωσης, μας απαντούσαν ότι αδικούμε τα πράγματα «διότι στην Ελλάδα καθείς είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει».

Όταν λέγαμε πως υπάρχει θέμα συνειδητής αποσάθρωσης της δευτεροβάθμιας και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μας αποκαλούσανε «αυτουργούς της μετριοκρατίας των ελληνικών πανεπιστημίων που είναι άνδρα ανομίας».

Όταν λέγαμε ότι υπάρχει ζήτημα ουσιαστικό με τη απονομή της δικαιοσύνης, μας απαντούσαν θυμωμένα «πώς τολμάμε να κρίνουμε τα ανεξάρτητα δικαστήρια» και ότι το «κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι κανιβαλισμός».

Όταν λέγαμε πως η χώρα απανθρωποιείται με τον τρόπο που φέρεται στους πρόσφυγες, ομολογούσαν ότι «είναι δυσάρεστο, αλλά αναγκαίο».

Όταν λέγαμε πως κακώς παγιώνονται οι έκτακτες νομοθεσίες αντιμετώπισης της πανδημίας και οι απευθείας αναθέσεις, μας λέγανε «ότι μόνο έτσι αντιμετωπίζεται το πρόβλημα».

Όταν μιλούσαμε για πρωθυπουργικού τύπου βοναπαρτισμό, μας έδειχναν μονίμως τον «θεσμικό πρωτογονισμό του ΣΥΡΙΖΑ».

Και τόσα άλλα…

Χρειάστηκε να βγει στον αέρα το ελληνικό watergate ώστε να ζητήσουν τώρα «να λάμψει η αλήθεια». Αργήσανε όμως χαρακτηριστικά …

4^ον: Οι ευθύνες της συντηρητικής παράταξης.

Η χώρα διέρχεται βαθιά πολιτειακή κρίση.

Η συντηρητική παράταξη που την κυβερνά βρίσκεται ενώπιον ενός κρίσιμου διλήμματος. Ή θα ευθυγραμμιστεί με την προσπάθεια του πρωθυπουργού να ξεχαστεί το κακό ή θα συμβάλει στην αντιμετώπιση της κρίσης λειτουργώντας ως θεματοφύλακας του φιλελεύθερου και δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματος.

Ανεξάρτητα από το τι θα πράξει η αντιπολίτευση, η κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ οφείλει να ζητήσει εξηγήσεις από τον πρωθυπουργό. Από το να κάθονται μουδιασμένοι οι βουλευτές της ΝΔ να τρέμουν μήπως η ΕΥΠ παρακολουθούσε και τα δικά τους τηλέφωνα, έχουν χρέος να αναλάβουν πρωτοβουλίες.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με το προσωποπαγές σύστημα εξουσίας που έχει εγκαθιδρύσει μετά την εκλογή του, βρέθηκε με τη γίδα στην πλάτη (κοπάδι ολόκληρο μάλλον) παραβιάζοντας τους νόμους και το Σύνταγμα της χώρας που προβλέπουν το απόρρητο των τηλεπικοινωνιών.

Εφόσον ο πρωθυπουργός επιμείνει σε αυτή τη γραμμή υποβάθμισης του θέματος, η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας οφείλει να άρει την εμπιστοσύνη της από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ας βρούνε άλλον πρωθυπουργό και να πάμε σε εκλογές.

Θα μου πει κανείς «τόσο αφελής είσαι;».

Δεν είμαι αφελής. Λέω τι είναι ορθό να γίνει αν είχαμε στιβαρό κοινοβουλευτισμό στη χώρα αυτήν. Δείτε τι έπαθε ο Τζόνσον στη Μεγάλη Βρετανία. Δεν το έπαθε από τους Εργατικούς. Από τους δικούς του το έπαθε.

Αυτό που συνέβη δεν είναι business as usual για ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου.

Δεν είναι ένα σκάνδαλο, ανάμεσα στα άλλα. Είναι από αυτά που ρίχνουν κυβερνήσεις.

Που πρέπει να της ρίχνουν.

news247.gr