Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι…

Έμπειρο περί τα εκλογικά στέλεχος της παράταξης, ακαδημαϊκός, μου… εμφανίστηκε χθες προβληματισμένο με δύο αριθμούς: των νέων ψηφοφόρων και των θανόντων από το 2019 έως σήμερα.

«Ξέρεις» μου λέει «όσοι εγγράφηκαν για πρώτη φορά στους εκλογικούς καταλόγους από το 2019 έως σήμερα ανέρχονται σε 430.000. Και όσοι πέθαναν από το 2019 έως σήμερα ανέρχονται σε 560.000!».

«Και τι σημαίνει αυτό;» τον ρώτησα δήθεν αδιάφορα. Τον πρώτο αριθμό τον γνώριζα, αλλά τον δεύτερο, ομολογώ, όχι. Άκουσα βαθύ αναστεναγμό από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής:

«Μα, δεν καταλαβαίνεις; Όσοι μπαίνουν στο εκλογικό σώμα δεν είναι δικοί μας και όσοι βγαίνουν ήταν δικοί μας!».

Πράγματι. Η νεολαία αυτή τη στιγμή δεν ψηφίζει Νέα Δημοκρατία – η συντριπτική πλειονότης της τουλάχιστον. Ηταν που ήταν στραβό το κλήμα καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετίας, το έφαγαν και τα… Τέμπη. Καταλαβαίνετε. Οι υπερήλικες συνταξιούχοι, από την άλλη, τα περήφανα γηρατειά, ψηφίζουν κατά μεγάλη πλειοψηφία Ν.Δ., αλλά είναι ολιγότεροι ως πληθυσμιακή ομάδα σε σύγκριση με το 2019.

Και οι δύο αριθμοί είναι λογαριασμός για τις εκλογές. Καμιά διαφωνία. Ωστόσο, κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρόβλημα της κυβερνώσας παράταξης αυτή τη στιγμή δεν περιορίζεται μόνο στους αριθμούς. Είναι σύνθετο και πολυπαραγοντικό. Και, εξ όσων μπορώ να αντιληφθώ, αντιμετωπίζεται με πρόχειρες πατέντες. Το πρόβλημα των πολιτικών δυνάμεων της πατρίδας μας και του πολιτικού μας συστήματος είναι αυτή τη στιγμή βαθιά ψυχολογικό και ιδεολογικό (υπάρχει κρίση εμπιστοσύνης), αλλά η μέθοδος ανάταξης και αποθεραπείας που προκρίνεται είναι εντελώς προβλέψιμη και συστημική. Αντί πειστικών απαντήσεων σε ζητήματα ουσίας, επιλέγονται:

** πρώτον, η ρηχή σκανδαλολογία του τύπου «όλοι ίδιοι είμαστε» (Ραγκούσης κ.λπ.).

** δεύτερον η απαίτηση ελέγχου των υποψηφιοτήτων της αντιπολίτευσης με βάση «τιτιβίσματα» στελεχών τους για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα (Μιθριδάτης). Με επιχειρήματα που δυσαρεστούν μάλιστα τον παραδοσιακό πυρήνα των οπαδών του κόμματος, που βλέπουν το Μαξίμου να τα δίνει όλα για την «τρανς ορατότητα», αλλά όχι για χιλιάδες πολύτεκνες οικογένειες των οποίων τα δάνεια έχουν «κοκκινίσει».

** τρίτον, η ανάπτυξη δυνάμεων μικρότερων κομμάτων πέριξ της Αριστεράς και της Δεξιάς, ούτως ώστε να ευνοούν με τη δράση τους τη Ν.Δ. και να αποδυναμώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ (ελεγχόμενη από συμφέροντα και ολιγάρχες η νέα Ακροδεξιά).

** τέταρτον, εξαπολύονται πλάγιες απειλές εναντίον δημοσκόπων που επιμένουν να καταγράφουν τον αληθή συσχετισμό δυνάμεων με βάση επιστημονικά κριτήρια. Τι είδους απειλές είναι αυτές, θα έρθει η ώρα που θα τις αποκαλύψουν οι ίδιοι. Τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στον Κολωνό δεν καταλαβαίνουν από τέτοια.

Στην πραγματικότητα, γίνονται αγωνιώδεις κινήσεις αλλαγής ατζέντας και πολιτικού κλίματος, αλλά με τα μέχρι στιγμής δεδομένα το κλήμα όχι απλώς δεν ισιώνει, αλλά στραβώνει κι άλλο. Δηλητηριάζεται περαιτέρω.

Προχθές επανήλθε στην ατζέντα το ζήτημα του κατηγορούμενου για παιδεραστία Μίχου. Πληγή πυορροούσα για τη Ν.Δ. η υπόθεση αυτή. Χθες προσετέθη στην ατζέντα η έρευνα της βελγικής αστυνομίας για «μαύρα» χρήματα στην καμπάνια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στις ευρωεκλογές του 2019, επί ηγεσίας Βέμπερ. Να μη θυμίσουμε ποιος Ελλην, ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί δηλώνει υπερήφανος που δεν είχε ποτέ σχέση με τη Ν.Δ., είναι σήμερα άμεσος συνεργάτης του προέδρου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι γίνεται έρευνα εναντίον του για διαφθορά (το αντίθετο), αλλά κανείς να μην αποκλείει ότι, σε περίπτωση που πάρει η μπάλα την ηγεσία Βέμπερ για τη φερόμενη «χρηματοοικονομική απάτη» του συνεργάτη του, Βόιγκτ, δεν θα ξηλωθεί αμέσως, πριν από τις ελληνικές εκλογές, η ηγεσία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Να μείνει μόνο η τούρτα…

Ένας διαπρεπής Έλλην καθηγητής Οικονομικών ξένου πανεπιστημίου, ο οποίος ψηφίζει φανατικά Ν.Δ. και θεωρεί την Αριστερά, όπως μου είπε με το βρετανικό φλέγμα του, «το απόλυτο μηδέν», μου έλεγε προ εβδομάδος σκασμένος:

«Σαν πολλά λάθη δεν γίνονται, βρε παιδί μου; Το κόμμα μας μοιάζει με μια ωραιότατη και νοστιμότατη τούρτα, στην άκρη της οποίας έχουν όμως πέσει δύο σταγόνες δηλητήριο. Και όποιος τη δοκιμάσει γνωρίζει εκ των προτέρων πως δεν θα ζήσει».

Τα ακούω όλα αυτά με προσοχή, αλλά ομολογώ ότι είμαι πολύ μπερδεμένος και είναι πολύ νωρίς. Υπάρχει, άλλωστε, και η μέθοδος του «Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι»: να κρατήσουμε την τούρτα με το κερασάκι της και να πετάξουμε στα σκουπίδια τα δηλητηριασμένα κομμάτια.

Μανώλης Κοττάκης

newsbreak.gr