“Καλός και κακός μπάτσος” για τους καλλιτέχνες

Αν αναλύσει κανείς ορθολογικά τις αντιδράσεις της κυβέρνησης απέναντι στις κινητοποιήσεις των ανθρώπων του πολιτισμού πρέπει μάλλον να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο πρωθυπουργός και η υπουργός Πολιτισμού …δεν μιλιούνται. Αν όχι αυτό, τότε πως σίγουρα υπάρχει ένα πρόβλημα συντονισμού στο Μέγαρο Μαξίμου. Απότοκο ίσως της φυγής του – ικανότατού όπως λέγεται- σε θέματα συντονισμού Γρηγόρη Δημητριάδη.

Ας το εξηγήσουμε:

Χθες στην Βουλή η Λίνα Μενδώνη, όχι απλά θεώρησε μη σημαντικές αλλά υποτίμησε ολοκληρωτικά τις κινητοποιήσεις των ανθρώπων του πολιτισμού. Για τους εργαζόμενους στα Μουσεία υποστήριξε πως μόλις το 15% συμμετείχε στην απεργία ενάντια στο νομοσχέδιο της που οδηγεί στην εμπορευματοποίηση των μουσείων της χώρας.

Όσο για τους καλλιτέχνες που αντιδρούν στο προεδρικό διάταγμα το οποίο υποβαθμίζει τις σπουδές τους για πολλοστή φορά τους έβγαλε …τρελούς. Επαναλαμβάνοντας πως «δεν έχουμε θίξει ούτε ένα εργασιακό δικαίωμα» και ότι η ρύθμιση που έχει βγάλει τους καλλιτέχνες στον δρόμο είναι μια αθώα κωδικοποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας.

Με λίγα λόγια η κυβέρνηση απέναντι στην πολιτική της στον χώρο του πολιτισμού έχει να αντιμετωπίσει κάποιες μειοψηφίες σχεδόν παρανοϊκών προσώπων. Αφήστε που –σύμφωνα με όσα διαρρέει το υπουργείο Πολιτισμού – υποκινούνται από την αντιπολίτευση. Ίσως και από συνδικαλιστές, που ως γνωστόν είναι στοιχεία ασύμβατα με τον εκσυγχρονισμό της χώρας.

Κι όμως, λίγο πριν πει αυτά τα πράγματα στην Βουλή η Λίνα Μενδώνη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ήδη «κλείσει» συνάντηση με τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των καλλιτεχνών. Πράγμα εξαιρετικά παράξενο.

Για ποιον λόγο άραγε ο επικεφαλής της κυβέρνησης να χάσει τον χρόνο του με κάποιες μειοψηφίες, και μάλιστα καλλιτεχνικές; (Είναι γνωστό δα πως σε τέτοιους ύποπτους χώρους βρίσκει έδαφος η αριστερά). Ιδίως όταν η υπουργός του διαβεβαιώνει δημοσίως πως δεν έχουμε να κάνουμε με κινητοποιήσεις άξιες λόγου. Ακόμη και η άτυπη προεκλογική περίοδος που διανύουμε δεν δικαιολογεί μια τέτοια πρωθυπουργική πρωτοβουλία.

Όπως προαναφέραμε η ασυνεννοησία θα ήταν μία εξήγηση. Όμως δεν μπορεί να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα στο επιτελικό κράτος του Μαξίμου. Η ιστορία των υποκλοπών και τον «επισυνδεμένων» υπουργών αποδεικνύει περίτρανα πως επί Μητσοτάκη κανένας υπουργός δεν κάνει «του κεφαλιού του». Αντιθέτως όλα γίνονται σε πλήρη συντονισμό με το «κέντρο».

Έτσι το μόνο συμπέρασμα στο οποίο μπορούμε να καταλήξουμε είναι πως μάλλον εξελίσσεται μια επιχείρηση εξαπάτησης. Ένα παίγνιο «καλού και κακού μπάτσου» με τον πρωθυπουργό να έχει τον πρώτο ρόλο. Ακριβώς γιατί οι αγώνες των καλλιτεχνών όχι απλά ακουμπούν στην ευρύτερη κοινωνική αγανάκτηση, αλλά η κυβέρνηση αντιλήφθηκε πως κινδυνεύει από “το πετραδάκι που έγινε χιονοστιβάδα”. Έτσι παράλληλα με τις συκοφαντίες απο τα φίλοκυβερνητικά ΜΜΕ και την υπονόμευση των κινητοποιήσεων με 1000 τρόπους, ξεκινά και τα καλοπιάσματα.

Σε κάθε περίπτωση οι καλλιτέχνες -μερικοί εκ των οποίων σπουδάζουν υποκριτική- θα βρεθούν αντιμέτωποι με αυτούς που ασκούν, ως πολιτική πρακτική, την υποκρισία.

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

news247.gr

eurokinissi