ΚΙΝΑΛ: Αρχηγό θα βγάλουν, κόμμα θα έχουν;

Συνήθως η εκλογή νέας ηγεσίας για ένα κόμμα αποτελεί αφορμή κινητοποίησης των μελών, ανανέωσης της δημόσιας εικόνας του κι επίλυσης των εσωκομματικών προβλημάτων του. Στην περίπτωση του ΚΙΝΑΛ, η διαδικασία της εκλογής νέου αρχηγού παροξύνει αντί να εκτονώνει την εσωκομματική κρίση, προκαλεί αμηχανία στα μέλη κι επιβεβαιώνει την εικόνα ενός γερασμένου κόμματος χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό. Ενός κόμματος που αντιμετωπίζει υπαρξιακή κρίση.

6+1 υποψήφιοι

Γενικά η πολιτική συμμετοχή είναι θετικό γεγονός, αλλά το να έχει ένα σχετικά μικρό κόμμα έξι ή εφτά (αν υπολογίσουμε τον Γιώργο Παπανδρέου) υποψηφίους, είναι δείγμα απώλειας του μέτρου. Ένας τόσο μεγάλος αριθμός υποψηφιοτήτων δείχνει οι προσωπικές φιλοδοξίες να έχουν κυριαρχήσει σε βάρος των πολιτικών σχεδίων και των ιδεολογικών πλαισίων. Ακόμα και σε πολύ μεγαλύτερα κόμματα δεν έχουν καταγραφεί (και ούτε θα μπορούσαν να καταγραφούν) εφτά διακριτά πολιτικά/ιδεολογικά ρεύματα.

Δεν είναι υπερβολικός ο ισχυρισμός ότι για μερικούς από τους υποψηφίους δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό όχι μόνο το τι τους διαφοροποιεί από τους ανθυποψηφίους τους, αλλά γενικά ποιο είναι το ιδεολογικό/πολιτικό στίγμα τους. Ακόμα κι εκείνοι που καθιστούν κάπως πιο καθαρό το πολιτικό τους πλαίσιο, είναι τελείως θολοί σε ό,τι αφορά τη συνολική προγραμματική πρότασή τους. Στον πολιτικό λόγο των υποψηφίων για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ περισσεύουν η ξύλινη γλώσσα και ο βερμπαλισμός, την ίδια ώρα που είναι οφθαλμοφανές το έλλειμμα προγραμματικών επεξεργασιών με κάποιες αξιώσεις.

Τοξικό κλίμα

Ακόμα χειρότερό για το ΚΙΝΑΛ είναι το πολύ τοξικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί. Στη “μεγάλη πολιτική” ζωή είναι συχνές οι κατηγορίες περί διαπλοκής ή αντιδημοκρατικών πρακτικών. Από την άλλη, είναι πολύ σπάνιο να κατηγορείται κάποιος υποψήφιος αρχηγός κόμματος ότι ενεργεί βάσει σχεδίου που εκπορεύεται από άλλο κόμμα, κατά το (σκοτεινό) πρότυπο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Το μείζον ζήτημα για το ΚΙΝΑΛ όμως ότι κατηγορίες που κανονικά θα τις ανέμενε κανείς από τους αντιπάλους του κόμματος, εκτοξεύονται από “συντρόφους” εναντίον “συντρόφων”. Εν προκειμένω, δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με τα συνήθη “συντροφικά μαχαιρώματα”, αλλά με τη διάρρηξη κάθε αίσθησης του συνανήκειν. Πώς μπορούν να συνυπάρξουν την επόμενη μέρα άνθρωποι που σήμερα ανταλλάσσουν τέτοιες ιταμές κατηγορίες; Αλλά ακόμα και αν βρουν έναν τρόπο (ψυχροπολεμικής) συνύπαρξης, πώς μπορεί το ΚΙΝΑΛ να γίνει στοιχειωδώς ελκυστικό για τους πολίτες μετά από μια τόσο τοξική εσωκομματική αντιπαράθεση;

Ο ρόλος του ΚΙΝΑΛ

Η κυριαρχία των προσωπικών φιλοδοξιών και το τοξικό εσωκομματικό κλίμα δεν έχουν αφήσει χώρο μέχρι στιγμής, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, στο να συζητηθεί το μείζον υπαρξιακό ερώτημα για το κόμμα: Ποιος μπορεί να είναι ο πολιτικός ρόλος του ΚΙΝΑΛ ως αυτόνομης οντότητας;

Ακόμα και μια καθαρή επιλογή στο ζήτημα των συμμαχιών, δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα του πολιτικού ρόλου. Τι ακριβώς θα κομίσει το ΚΙΝΑΛ σε μια συμμαχία είτε με τη Νέα Δημοκρατία είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί είναι προτιμότερη μια κυβέρνηση συμμαχίας με μικρό εταίρο το ΚΙΝΑΛ, από μια μονοκομματική κυβέρνηση; Ποιον χώρο θέλει (και μπορεί) να καλύψει η Χαριλάου Τρικούπη από τη στιγμή που τα δύο κόμματα εξουσίας συγκλίνουν στο Κέντρο; Εντέλει, μπορεί να αποκτήσει το ΚΙΝΑΛ μια σύγχρονη πολιτική ταυτότητα και να μην εμφανίζεται πλέον ως απόηχος του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ;

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το ΚΙΝΑΛ θα εκλέξει πρόεδρο. Αν δεν απαντηθεί όμως το υπαρξιακό ερώτημα του, δεν ξέρω σε τι ακριβώς θα ηγηθεί ο νέος πρόεδρος.

Γιάννης Αλμπάνης

news247.gr

EUROKINISSI