Κλείνει πληγές ή ανοίγει νέες;

«Οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται, κόβονται», αναγράφεται σε ένα ταμπελάκι που έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο γραφείο του – απόκτημα, όπως έχει πει, από το γραφείο του πατέρα του. Ο ίδιος τελικά με το διάγγελμά του για την υποψηφιότητα του Κώστα Τασούλα για την Προεδρία της Δημοκρατίας προσπάθησε να κόψει, έστω και προσωρινά, τις ανεπιθύμητες «ρίζες» της δυσαρέσκειας στην παραδοσιακή δεξιά.

Το επιβεβαιώνουν η ευφορία σύσσωμης της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ  (βάσει αριθμητικής και πολιτικών συσχετισμών ο Ηπειρώτης πολιτικός θα είναι επισήμως από τις 14 Μαρτίου ο διάδοχος της Κατερίνας Σακελλαροπούλου) και οι θετικές αναρτήσεις στα social media από στελέχη, νυν και παλιά, της λαϊκής δεξιάς.

Το δείχνει επίσης η χαρά στο πιο συντηρητικό κομμάτι της ΝΔ – σε ψηφοφόρους και στελέχη που κάποτε δυσφορούσαν ίσως και κρυφά, αλλά πλέον θυμώνουν, με τις κεντρογενείς επιλογές του Μητσοτάκη.

Κάποιοι χαρακτηρίζουν την επιλογή Τασούλα ως «στενά κομματική». Άλλοι μιλούν πιο στρογγυλεμένα για «παραταξιακή» πρόταση και ορισμένοι διακρίνουν «άλλη μία στροφή στο κόμμα». Όπως και να το περιγράφει κανείς, ο Μητσοτάκης κατέληξε σε απολύτως δεξιόστροφη κίνηση. Δεν τόλμησε να λύσει τον γόρδιο δεσμό της Προεδρίας τηρώντας την άγραφη παράδοση να προτείνεται πρόσωπο από το αντίπαλο πολιτικό χώρο, αντίθετα επέλεξε τον (πιο) ασφαλή δρόμο – για τα εσωκομματικά του. Άλλωστε στην υποψηφιότητα Τασούλα για την Προεδρία, προστίθεται ως κλείσιμο ματιού στη λαϊκή δεξιά και η επιλογή του Νικήτα Κακλαμάνη για διάδοχος του Τασούλα, αφού προαλείφεται για τη θέση του προέδρου της Βουλής, περνώντας ήδη από χθες την πλαϊνή είσοδο του Μαξίμου.

Οι απαντήσεις στο «γιατί;»…

Γιατί; Οι συνεργάτες του πρωθυπουργού λένε ότι ο ίδιος «δεν έκρινε με βάση τα πολιτικά στρατόπεδα, αλλά με βάση το πρόσωπο» και έχουν ως νέο μότο ότι πέραν μιας ευρείας αποδοχής είναι πολύ πιο σημαντική η «συναινετική θητεία». Στο «γιατί;» υπάρχουν προφανώς περισσότερες απαντήσεις: επιβεβαιώνεται, για παράδειγμα, η ανησυχία του Μητσοτάκη για τις εκ δεξιών πιέσεις της ΝΔ, αυτές που βασανίζουν την κυβερνητική παράταξη από τις ευρωεκλογές. Κρίνεται με λίγα λόγια ότι προέχουν η γαλάζια «φροντίδα» στην αποστασιοποίηση παραδοσιακών ψηφοφόρων της παράταξης και τα αναχώματα που κρίνεται αναγκαίο να ενισχυθούν κόντρα στις διαρροές προς τους σχηματισμούς στα δεξιότερα και στον υπερδεξιό λαϊκισμό.

Επιβεβαιώνεται ακόμα ότι ο Μητσοτάκης επιδιώκει σε αυτή τη φάση μηδενική αναταραχή στα νερά της νεοδημοκρατικής λίμνης. Γι’ αυτό και άφησε στην άκρη τις εκπλήξεις και πάντως άκουσε το εδώ και μήνες αίτημα πολλών γαλάζιων βουλευτών για «δεξιό Πρόεδρο». Στους πολίτες, μέσα από το τηλεοπτικό μήνυμά του, το έθεσε ως εξής: «Ούτε η διαφορετική προέλευση Προέδρου και Πρωθυπουργού εγγυάται την πολιτειακή ισορροπία, ούτε η πολιτική τους σύμπτωση δημιουργεί εξ ορισμού θεσμικό κίνδυνο».

Επίσης ίσως ο Μητσοτάκης να νιώθει τώρα πιο απελευθερωμένος (ή και να έχει στρατηγική) για περισσότερα κεντρώα ανοίγματα μετά από την Προεδρική εκλογή, ιεραρχώντας πρώτη την προσπάθεια επούλωσης πληγών στα δεξιά και στη συνέχεια τη «μάχη» του Κέντρου.

Και τα νέα ερωτήματα…

Απαντήσεις μπορεί να δίνονται, όμως προκύπτουν και νέα ερωτήματα. Πρώτον, αρκεί ο «δεξιός Πρόεδρος της Δημοκρατίας» ή και ο Κακλαμάνης στη θέση του προέδρου της Βουλής για να επουλωθούν εσωκομματικές πληγές; Μάλλον όχι. Εξ ου και για τον Μητσοτάκη θα παραμείνουν και λεπτές και απαιτητικές οι ισορροπίες Κέντρου – Δεξιάς: η διαρκής φροντίδα της παραδοσιακής βάσης της ΝΔ με στοχευμένες πολιτικές και ρητορική που δεν θα αποξενώνουν λίγο – λίγο ή και γρήγορα το κεντρώο ακροατήριο.

Δεύτερον, πως θα επιδράσουν οι κινήσεις του Μητσοτάκη για την Προεδρική εκλογή στην εικόνα του στους κεντρώους (εκεί όπου αντικρίζει έναν νέο διεκδικητή, το ΠΑΣΟΚ, και προσπαθεί να επαναφέρει τις γέφυρες εμπιστοσύνης); Θα φανεί προσεχώς. Και θα εξαρτηθεί ως έναν βαθμό και από τη στάση του ίδιου του Προέδρου κατά τη θητεία του, ενώ άμεσα μένει να φανεί και η στρατηγική της Χαριλάου Τρικούπη απέναντι στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.

Μπορεί οι ψηφοφόροι να μην πάνε στις κάλπες με βασικό κριτήριο (ούτε καν με κριτήριο) την Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά όλα έχουν τη σημασία τους. Δεν αργεί να ανοίξει νέες πληγές η προσπάθεια επούλωσης των υφιστάμενων – αρκεί μια λάθος αξιολόγηση των συνθηκών, μια στραβοτιμονιά, μια κακή ιεράρχηση των κινδύνων.

in.gr