Κολωνός, Ομόνοια, Έβρος, Υποκλοπές: Μια διαρκής λάθος συζήτηση…

Στον Κολωνό, το αρχικό σοκ της υπόθεσης παιδικής μαστροπείας διαδέχθηκε -όπως ήταν αναμενόμενο- μια τεράστια κλειδαρότρυπα. Στην οποία χωράνε: μια μάλλον συζητήσιμη προφυλάκιση (της μητέρας της 12χρονης), δικογραφίες και καταθέσεις που έχουν γίνει φέιγ βολάν και μοιράζονται σε εξωτικά πουλιά κατά προτίμηση μιντιακό παπαγαλάκια, μια ακατάσχετη συνωμοσιολογία/φημολογία με δήθεν πληροφορίες για υψηλά ιστάμενους εμπλεκόμενους (λες κι αλλάζει έτσι το έγκλημα), προσαγωγές ανδρών που προσδιορίζονται από τα φεγγάρια των γενεθλίων τους (ζήτημα χρόνου να ακούσουμε κάτι σαν «προσήχθη 37μισάχρονος»), 2-3 συνδικαλιστές αστυνομικοί να ξεπλένουν σε όλα τα προγράμματα, ένας υπουργός Προστασίας του Πολίτη που χρειάζεται να μας πείσει ότι «δίνει εντολή» για να προχωρήσει η έρευνα, ένας τηλεπαρουσιαστής που σκρολάρει λάιβ στην τηλεόραση πορνογραφικό υλικό με το θύμα μετατρέποντας τον κανιβαλισμό του σε τηλεοπτικό θέαμα.

Η κλειδαρότρυπα ανοίγει, βγάζει στο κεντρικό σαλόνι. Εκεί ο πρωθυπουργός, για άλλη υπόθεση βιασμού κάνει λόγο για «λάθος», ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ένα κείμενο αυτόματης γραφής βγάζει την υποχρέωση μιλώντας για «συλλογική ευθύνη που δεν προστατεύσαμε την 12χρονη», ενώ ο Βασίλης Κικίλιας ζητώντας «διαπόμπευση των δραστών πριν τη δικαιοσύνη» πατά το κουμπί στο ασανσέρ για το υπόγειο. Εκεί που ανοίγει ο Μάκης Βορίδης. Η ΝΔ δεν έχει την πολυτέλεια, σε αυτή την μαμούθ προεκλογική περίοδο που διανύουμε, να μην εξαργυρώσει την κοινωνική οργή που γεννά ανθρωποφαγική διάθεση (μην την πατήσει όπως στην υπόθεση Λιγνάδη που στράφηκε εναντίον της). Να λοιπόν και τα ισόβια «που πρέπει να είναι ισόβια» ή τέλος πάντων να συναλλάσσονται ποινικά με τον «χημικό ευνουχισμό». Το ότι το ημερολόγιο δείχνει 2022 κι όσα υποστηρίζει ο υπουργός Εσωτερικών εκτός από αποκρουστικά είναι και μη εφαρμοστέα (επειδή κάποια στιγμή αποφασίσαμε στην Ελλάδα ότι είμαστε πολιτισμένοι και υπαγόμαστε σε ευρωπαϊκές νομοθετικές ντιρεκτίβες) είναι πολύ μικρή λεπτομέρεια για να χαλάσει το πούρο ακροδεξιό αφήγημα.

Όλα αυτά φτιάχνουν μια σαλάτα με τόσα πολλά υλικά που δεν υπάρχει χώρος να γίνει η «ξενέρωτη» συζήτηση για την προστασία-ψυχολογική υποστήριξη του θύματος που το πηγαίνουν πέρα δώθε δέκα μέρες τώρα, για τις δομές που χρειάζονται για να μην υπάρχει αυτή η «συλλογική ευθύνη», για την αποφυγή εξίσωσης δραστών και θυμάτων. Γιατί σε ελέφαντα στο δωμάτιο αυτής της ιστορίας εξελίσσεται η μικροαστίλα. Η επιθυμία να περιοριστούν οι κακοί της ιστορίας στην εξής μία: στη μάνα (για την ώρα την βαραίνουν μερικά sms που η ίδια ισχυρίζεται ότι έχει στείλει σε συνεννόηση με τις αρχές). Να φιλήσουν οι έλληνες γονείς το βράδυ τα παιδιά τους πριν πάνε για ύπνο, ξέροντας ότι είναι καλύτεροι της.

Στην Ομόνοια, όπως λέει εδώ και η καθηγήτρια εγκληματολογίας Αναστασία Τσουκαλά, η αντίδραση ήταν ακαριαία γιατί η καταγγέλουσα τον βιασμό από τους δύο αστυνομικούς είναι μια «ορατή» 19χρονη γυναίκα. Ούτε μετανάστρια, ούτε ρομά, ούτε διαδηλώτρια, ούτε «αναρχοάπλυτη». Γι’ αυτό κι ο υπουργος σε χρόνο dt, πάλι μέσω Twitter, «έδωσε εντολή» για έρευνα και η υπόθεση δε θάφτηκε, τουλάχιστον εξαρχής, όπως τόσες και τόσες που αφορούν εδώ και 25 χρόνια το περιβόητο ΑΤ Ομονοίας. Για το «φόβο του μέσου πολίτη» που στη 19χρονη βλέπει την κόρη του, την αδερφή του, τη φίλη του.

Όμως μετά από αυτήν την αισιόδοξη αρχή για να υπάρξει δικαιοσύνη, πέφτουν οι τίτλοι του Better Call Alexis. Ο Αλέξης Κούγιας αναλαμβάνει τους δύο αστυνομικους, ταΐζει την κοινή γνώμη με το γαργαλιστικό περί «ερωτικής φαντασίωσης» της καταγγέλουσας, έρχεται κι ο Πρωθυπουργός να υποβιβάσει σε «κατάχρηση εξουσίας» το περιστατικό, η μπάλα έχει ήδη βρεθεί στην εξέδρα. Πάνω στη διαχρονική σύγχυση του κοινού για τα όρια συναίνεσης και κακοποίησης, ξανά δε θα συζητήσουμε για το αν είναι εκπαιδευμένοι οι αστυνομικοί όχι μόνο στο τι πρέπει να κάνουν αλλά και στο τι δεν πρέπει, ξανά δε θα καταλάβουμε πώς ενώ «κάποιοι αστυνομικοί πρέπει να πάνε φυλακή» (όπως λέει στο παραπάνω βίντεο ο δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης) η ατιμωρησία τους είναι ο πιο σταθερός άγραφος κανόνας του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Στον Έβρο, η ιστορία με τους πρόσφυγες στη νησίδα ίσως ξεχάστηκε. Τι έμεινε; Ένα debate για το αν η νησίδα ήταν τουρκικό ή ελληνικό έδαφος, σε ποια πλευρά της βρέθηκαν οι 38 πρόσφυγες, μια αναδίπλωση της ΜΚΟ που είχε σηκώσει το θέμα εν μέσω ψιθύρων και μαζικών παραιτήσεων των μελών της, από τη μία embedded δημοσιογράφοι που «έκαναν τη δουλειά» για το ελληνικό κράτος και στοχοποιημένοι δημοσιογράφοι επειδή προσπάθησαν να κάνουν τη δουλειά τους.

Όμως το ζήτημα των επαναπροωθήσεων είναι πολύ σημαντικό για να το συζητάμε αποπροσανατολιστικά σε επίπεδο «νησίδας». Είναι πολύ πρόσφατη η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το Φαρμακονήσι, κι ακόμα πιο νωπό το πόρισμα-καταπέλτης της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF) για την Frontex και τις επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο από το ελληνικό λιμενικό. Οποιοσδήποτε εκφράζει ανθρωπιστικό λόγο σε αυτή τη χώρα θεωρείται πια «πράκτορας του Ερντογάν». Ίσως, βέβαια, θα μπορούσε και το ελληνικό κράτος να καταδεικνύει τις βαρβαρότητες της τουρκικής πλευράς (της «ασφαλούς τρίτης χώρας», μην ξεχνάτε) σε ΟΗΕ και Κομισιόν όπως έκανε πρόσφατα με τους 92 του Έβρου. Αντί να τους επαναπροωθεί ή να τους εργαλειοποιεί με τη σειρά της για το αφήγημα του «υβριδικού πολέμου»;

Τώρα για το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, μη σας κουράσω, αφού απεφάνθη κι ο φιλοκυβερνητικός Τύπος «Υποκλοπές Τέλος», ποιος ο λόγος να το συζητάμε περαιτέρω; Άλλωστε, οι κυβερνητικοί βουλευτές όταν (κι αν) πιέζονται σε τίποτα τηλεοπτικά παράθυρα το έχουν έτοιμο το «ψηφίστε Predator εσείς» για να μας το τρίψουν στη μούρη.

Οι τέσσερις ιστορίες που έχουν μονοπωλήσει (συν την ακρίβεια) το ενδιαφέρον από το καλοκαίρι και μετά είναι προφανώς πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Σε Έβρο και υποκλοπές είναι προφανές ότι η κυβέρνηση στο προνομιακό μιντιακό τοπίο θέλει να ορίσει την κουβέντα, συνήθως εξαφανίζοντάς την. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία (φορά και κυβέρνηση) που το κάνει. Σε Ομόνοια και Κολωνό επιβεβαιώθηκε ότι τα θέματα που σοκάρουν είναι και τα πιο πρόσφορα για να γίνουν τσίρκο και να χαθεί η μπάλα.

Η αδυναμία να βρούμε συγκείμενο γίνεται όλο και πιο έντονη. Το πείραμα της υποτίμησης της συλλογικής νοημοσύνης στην Ελλάδα-μετά-την-Κρίση συνεχίζεται…

Παναγιώτης Μένεγος

news247.gr