Η «Αυγή» χάνει την καθημερινή της έκδοση, 72 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου φύλλου της – σε συνθήκες μετεμφυλιακού ζόφου, που απειλούσε τους αναγνώστες της.
Στην πρώτη σελίδα του τελευταίου φύλλου της δεν υπήρχε ούτε μια αποχαιρετιστήρια λέξη για το κοινό της.
Το κόμμα – εργοδότης δεν ενημέρωσε κανέναν από το προσωπικό εγκαίρως, ή δεν επέτρεψε αναφορές που δείχνουν ότι η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει και άλλες όψεις;
Οι αιφνιδιασμένοι εργαζόμενοι εξέδωσαν μεταθανάτιο φύλο οργής για το ανοσιούργημα της κομματικής ηγεσίας:
-Χρεώνει στο προσωπικό την εκδοτική αποτυχία της εφημερίδας – όταν η ίδια, ως «αφεντικό», έχει επιβάλει έλεγχο στο περιεχόμενό της εκτός αν την κλείνει για να μην γράφει ο… Καρτερός κατά του Κασσελάκη!
Επισήμως η Κουμουνδούρου αποδίδει τη μιντιακή συρρίκνωσή της στις πωλήσεις της «Αυγής»: πανελλαδικά ανέρχονται σε μόλις 750 φύλλα. Είναι μια εφημερίδα την οποία δεν αγοράζει – σχεδόν – κανείς.
Χωρίς να το αντιλαμβάνεται, με αυτή την ανακοίνωση η κομματική ηγεσία αυτοτραυματίζεται: η χαμηλή κυκλοφορία της εφημερίδας που την εκπροσωπεί στο ενημερωτικό πεδίο, ισούται με χαμηλή απήχηση του πολιτικού λόγου της.
Η αντιστρόφως: ο πολιτικός λόγος της καθηλώνει κυκλοφοριακά την εφημερίδα που τον καθρεφτίζει. Το ακροατήριο του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας.
Γιατί όμως οι 75.000 που τον στήριξαν στην κομματική κάλπη, δεν την αγοράζουν; Τα – πόσα άραγε; – κομματικά μέλη δεν την πιάνουν στα χέρια τους. Οι 600.000 ψηφοφόροι του, αγνοούν την ύπαρξή της. Προσφέρει κομματικό υλικό, αλλά το κομματικό κοινό δεν συγκινείται…
Κανένα Μέσο Ενημέρωσης δεν κλείνει για «οικονομικούς λόγους». Έχει προηγηθεί η κυκλοφοριακή αφλογιστία, που φέρνει οικονομική στενότητα.
Από το παλαιό «Συγκρότημα Λαμπάκη» μέχρι το τελευταίο επαρχιακό έντυπο, η χρεοκοπία είναι πρωτίστως εκδοτική. Η οικονομική απλώς την ακολουθεί, ως συνέπεια.
Όπερ έδει δείξαι: όταν μιλάμε για «κομματικό όργανο» η αποτυχία είναι κομματική.
Οι δημοσιογράφοι της «Αυγής» έχουν γνώση και εμπειρία να την κρατήσουν ζωντανή ως Μέσο Ένημέρωσης – που προβάλει τις απόψεις του κόμματος. Κι ο Σουρμελίδης σήμερα και η Κεχαγιά πριν από αυτόν, ξέρουν τη δουλειά.
Αν η εφημερίδα είναι αδιάφορη, οφείλεται στην κομματική μέγγενη που περιορίζει – εξ ορισμού – το πεδίο δράσης και γραφής τους στα εσωκομματικά.
Ας δούμε ένα παράδειγμα των ημερών – που δεν είναι άσχετο με την κυκλοφοριακή αναιμία της εφημερίδας.
Ο πρώην βουλευτής και κεντρικό στέλεχος, Κώστας Ζαχαριάδης, έβαλε «πάγο» στον Παύλο Πολάκη – που αποδεικνύει διαρκώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ψηφοφόρους εξ αιτίας της τοξικότητας του λόγου του.
-«Παύλο, αν δεν είχαμε δεχτεί την επιστολή με την υποκριτική σου συγνώμη στην Πολιτική Γραμματεία, δεν θα είχαμε αυτή την εκλογική κατάρρευση» – του είπε.
Ως απάντηση πήρε κάτι ακατανόητα, για «συνεννόηση» – του Ζαχαριάδη – με τους «μετέπειτα αποστατήσαντες», που δεν επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τον Δήμο Αθηναίων με κάποιον που… δεν ήταν υποψήφιος. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.
Αλλά αυτά ας τα βρουν μεταξύ τους. Το θέμα είναι ότι ο Ζαχαριάδης, στήνοντας στον τοίχο τον Πολάκη, έκανε αυτό που το κομματικό ιερατείο δεν θα επέτρεπε να κάνουν οι δημοσιογράφοι της «Αυγής»: να κρατήσουν στη ζωή την εφημερίδα με κομματικό υλικό –κριτικής – που ακόμη και τα μέλη του κόμματος πρέπει να αναζητούν σε άλλα Μέσα.
Ο – διόλου ξαφνικός – θάνατος της «Αυγής» επιβλήθηκε από όσους την υποχρέωναν να κρύβει όσα έβλεπαν όλοι. Ακόμη και όταν δηλώσεις σαν του Ζαχαριάδη, τα καθιστούσαν αναγκαία ύλη εφημερίδας.
Παλαιός κανόνας: στην ενημέρωση επιβιώνουν μόνο αυτοί που λένε την αλήθεια – όσο πικρή κι αν είναι. «C’est la vie», που λέει κι ο Κασσελάκης.
ieidiseis.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI
Ακολουθήστε το HappenedNow.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Διαβάστε ολες τις ειδήσεις μας στο Facebook Group και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
