Κρίσεις ή τηλεπαιχνίδι; Ασκήσεις λογικής ή μήπως όχι;

Ας ξεκινήσουμε από τα περσινά δρώμενα για να πιάσουμε την ουσία του ζητήματος. Στη διάρκεια των σχετικών κρίσεων, προήχθη ένας και πάλι υποστράτηγος κι αυτό γιατί υπήρχε τεράστιο θέμα με τη λειτουργικότητα του επιτελείου, το οποίο είχε υποστεί καθίζηση. 

Το οξύμωρο όμως ήταν πως ο μέχρι τότε επιτελάρχης που αξιολογήθηκε για τη θέση ως ανεπαρκής, δεν αποστρατεύθηκε για να προαχθεί ο κ. Ντζιοβάρας, αλλά προτιμήθηκε να δοθεί άλλη μία γροθιά -όπως θα γίνει και φέτος- στο θεσμό του αττικάρχη, καθώς επελέγη ο κ. Βασιλόπουλος με μικρή θητεία ως αντιστράτηγος.

Φέτος, ούτε και πάλι απομακρύνεται ο τέως επιτελάρχης που διατηρείται ως νοτίου, έχοντας προφανώς να επιδείξει πληθώρα λειτουργικής δραστηριότητας που καθιστούν αναγκαιότητα την παραμονή του ή μήπως όχι; Μήπως ο λόγος της διατήρησης έχει σχέση με εξωθεσμικές προστασίες που όπως και να το κάνουμε κάτι θα εποφθαλμιούν από την εξυπηρέτηση. Δεν ξέρουμε, λέμε μήπως.

Αντιθέτως αναγκών και αναγκαιοτήτων, επιλέγεται και πάλι για αποστρατεία ο κ. Ντζιοβάρας, επειδή απλά είναι ο … αδύναμος κρίκος. Ή πιο απλά, δεν έχει ποικίλες εξωθεσμικές προστασίες. Και φεύγει, ενώ μέχρι πρότινος, η πολιτική ηγεσία και στη  Βουλή ο πρωθυπουργός, εκθείασαν το εξοπλιστικό έργο σε όλα τα επίπεδα της αστυνομίας.

Και όχι μόνο αυτό. Σεμνύνονταν όλοι τους, πως Τσουβάλας και Ντζιοβάρας, αθόρυβα αλλά συστηματικά, έφεραν σε πέρας το ηράκλειο έργο, μεγαλύτερο κατ’ αναλογία οικονομίας και από την προολυμπιακή περίοδο, εγκαθιστώντας διαδικασίες και τεχνικές μίμησης για όλους τους επόμενους διαγωνισμούς προμηθειών σε ότι αφορά τη διαφάνεια, τους χρόνους υλοποίησης και την ποιότητα των υλικών. Δεν υπήρξε ούτε μία καταγγελία προσβολής έστω και μιας διαδικασίας ως αθέμιτης ή ύποπτης για χειραγώγηση.

Με βάση την ομολογία πολιτικής ηγεσίας και πρωθυπουργού, ο κ. Ντζιοβάρας κρίθηκε και αξιολογήθηκε δια των δικών τους λόγων ως εξαιρετικά επιτυχής. Αυτά όμως χθες. Γιατί σήμερα στις κρίσεις, ο κανόνας δεν είναι η αξία, αλλά ο αρεστός. Κι αν όχι ο αρεστός, αυτός που θα βάλει την υπογραφή του σε ότι του ζητηθεί. Νόμιμο ή όχι. Ηθικό ή μη. Ποδηγετούμενο κοκ. Το χειρότερο; Δεν θα κατανοεί καν τι κρύβεται καν πάνω από το διάστημα που θα του αναλογεί. Αυτό της υπογραφής του.

Τα ίδια πάνω κάτω θα συμβούν και στις υπόλοιπη ροή των κρίσεων και κυρίως των τοποθετήσεων. Με κριτήριο όχι την αξία αλλά την κανονιστική, συνεπειοκρατική θεωρία του ωφελιμισμού. Σε όλα τα μέτωπα. Και πλέον το πεδίο του ελέγχου είναι ανοιχτό.

του Γιώργου Καραϊβάζ

bloko.gr