Κυριάκος Μητσοτάκης: Γιατί;

Στις 18 Φεβρουαρίου ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών συναντήθηκε με τον Ρώσο ομόλογο του.

Τίποτε δεν έδειχνε ότι η -εμφανώς επικείμενη εκείνη τη στιγμή-ρωσικήεισβολή στην Ουκρανία, θα κατέστρεφε τις παραδοσιακές σχέσεις Ελλάδας – Ρωσίας.

Ο Νίκος Δένδιας «άκουσε ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλειά της».

Ο Σεργκέι Λαβρόφ ζήτησε «από τον Νίκο να παραπονεθεί στους συμμάχους του που τάσσονται υπέρ της Ουκρανίας».

Παρά την προοπτική του πολέμου, μίλησαν για το Κυπριακό και το «Κοινό Σχέδιο Δράσης 2022-24», ως συνέχεια της προηγηθείσας συνάντησης Μητσοτάκη-Πούτιν .

Πιο απλά: ο Δένδιας έβαλε ασφαλιστικές δικλείδες για να μην βρεθούν σε εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ τους οι δυο χώρες.

Οκτώ μέρες αργότερα -με τα ρωσικά στρατεύματα να επιχειρούν, παρανόμως, στο έδαφος της Ουκρανίας – ο Μητσοτάκης κατέστρεψε την πολιτική Δενδια.

Απόντος του υπουργού Εξωτερικών και με τον … Χαρδαλιά στο τραπέζι, ανακοίνωσε «προσωπική απόφαση, για αποστολή στρατιωτικού υλικού».

Είναι ψευδές ότι υλοποίησε απόφαση των Συμμάχων: το ΝΑΤΟ, δεν υποχρέωσε καμία χώρα να εμπλακεί στον πόλεμο, με αποστολή οπλών.

Ούτε των εταίρων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε μόνο οικονομικές κυρώσεις και οι κυβερνήσεις της συντάχθηκαν, αλλά οι περισσότερες κράτησαν και ανοικτούς διαδρόμους με τη Μόσχα.

Όπως ο Μακρόν, αλλά και ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός- που είναι …πρότυπα για τον Μητσοτάκη- αν δεν τον καθοδηγούν κιόλας.

Η Τουρκία δεν μετέχει στις κυρώσεις και παρότι έστειλε dronesστην Ουκρανία, κράτησε επαφή με τον Πούτιν και τον Ζελένσκι.

Ο Ερντογάν κάνει αυτό που όφειλε οποιοσδήποτε Έλληνας Πρωθυπουργός: να αναλάβει πρωτοβουλίες συμφιλίωσης και ειρήνης.

Αντί γι αυτό … ιδιωτικοποίησε την εξωτερική πολιτική! Και μέσα σε δέκα μέρες οι ελληνορωσικές σχέσεις επιδεινωθήκαν.

Η ανοίκεια επίθεση της Ρωσίδας πορτ-παρόλ στην κυβέρνηση, επισφράγισε την κατάρρευσή τους.

Έργο Μητσοτάκη. Στην απάντησή του – μακριά τον πολεμικό οίστρο του Πρωθυπουργού-το υπουργείο Εξωτερικών προσπάθησε να διασώσει ότι μπορούσε.

Παρά την πρόθυμη ευθυγράμμιση Μητσοτάκη στα αμερικανικά κελεύσματα, δεν τον λαμβάνει υπόψη κανείς από τους εμπλεκομένους-ή από τους παράγοντες της ευρύτερης περιοχής.

Του μένει ότι , όχι για πρώτη φορά , καταργεί πάγιες επιλογές της ελληνικής διπλωματίας.

Ερασιτεχνικά, και ανιστόρητα, εμφανιζόμενος ως …νέος Ελευθέριος Βενιζέλος , ασκεί δική του πολιτική διεθνών σχέσεων – χωρίς αποτέλεσμα- με θεωρίες αυτό-βαυκαλισμού.

Όπως τα ανυπόστατα για «διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας», παρά τον ατυχή χειρισμό του στο Τουρκο-λυβικό σύμφωνο.

Ή το στομφώδες «είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», χωρίς να γνωρίζει πού θα βάλει το όριο η Ιστορία.

Με ποια πλευρά είναι κάποιος που ανατινάζει την γεωπολιτική της χώρας του, ερήμην της Ιστορίας, του πολιτικού συστήματος, της Βουλής και των.. υπουργών του;

Η συγκυρία αναδεικνύει ήδη ένα ερώτημα: γιατί;

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr