Κυριάκος Μητσοτάκης: Καθεστώς

Κάποια Μέσα Ενημέρωσης σημείωσαν τις διαφορές απόψεων σ’ ένα δημοσιογραφικό συγκρότημα.

Παρ’ ότι αυτά αφορούν μόνο τους αναγνώστες του και τον ιδιοκτήτη του, εν προκειμένω υπάρχει κάτι με ευρύτερο ενδιαφέρον: η μια πλευρά αποδοκιμάζει την ισχυρισμό της άλλης ότι, στη σημερινή Ελλάδα η κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη είναι «δύο ανεξάρτητες εξουσίες που η καθεμία κάνει τη δουλειά της».

Η κυβέρνηση μπορεί να κυβερνάει όπως θέλει, όσο έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής και «τον τελευταίο λόγο στη Δικαιοσύνη έχει η Δικαιοσύνη»…

Παρένθεση. Βασικά το πολίτευμα στηρίζεται στη διάκριση τριών και όχι δυο εξουσιών και επιπλέον η εθνική Δικαιοσύνη δεν είναι το τελικό στάδιο κρίσης, σε χώρα – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Κλείνει η παρένθεση.

Τις «δουλειές» της κυβέρνησης τις ξέρουμε. Αλλά για ποιας Δικαιοσύνης τη «δουλειά» μιλάμε; Αυτής, της οποίας την ηγεσία διορίζει το υπουργικό Συμβούλιο και αξιώνει να συμπεριφέρεται ως θεραπαινίδα του;

Αυτής που κρίνει – όχι σε μια δικαστική αίθουσα, όπως είναι φυσικός χώρος απονομής Δικαιοσύνης, αλλά πίσω από κλειστές πόρτες – ότι δεν υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό και νόμιμο, από συγκεκριμένες περιπτώσεις παρακολούθησης της ζωής πολίτικων, δημοσιογράφων, στρατιωτικών κ.α., από την εθνική αντικατασκοπεία – της οποίας προΐσταται ο Πρωθυπουργός;

Ή ότι τα παρακρατικά κυκλώματα που λειτουργούν συμπληρωματικά – σύμφωνα με ευρήματα ανεξάρτητων Αρχών – απλώς διαπράττουν μαχητά πλημμελήματα;

Η Δικαιοσύνη της Τουλουπάκη, που αντιλαμβάνεται ως καθήκον της να ερευνά υπαρκτές καταγγελίες για διαφθορά πολιτικών; Η Δικαιοσύνη του Ντογιάκου και της Αδειλίνη, που αποφαίνεται για το ακαταδίωκτο των επωνύμων, ακόμη και όταν συνδέονται με «αδιευκρίνιστης» προέλευσης χρήμα;

Ειδικά για τις υποκλοπές, μετά το Γουοτεργκέιτ – που έστειλε άκλαφτο έναν από τους πιο ικανούς Αμερικάνους προέδρους – είναι στον αέρα ο φιλοκυβερνητικός ισχυρισμός ότι η νομιμότητα των παρακολουθήσεων «ισχύει σε όλες τις δημοκρατίες του πλανήτη».

Νομιμότητα κατά παραγγελία δεν υπάρχει. Πράγματι «στη Δημοκρατία ο Άρειος Πάγος δεν καθοδηγείται», αλλά υπό μια προϋπόθεση: να μην καθοδηγείται!

Θα ήταν «φυσιολογικό» να προσφεύγει στη Δικαιοσύνη η κυβέρνηση, αν δεν είχε φροντίσει εν τω μεταξύ, να τη δεσμεύσει με διατεταγμένες νομοθετικές και διοικητικές παρεμβάσεις, που της εξασφαλίζουν ατιμωρησία.

Κάθε αρθρογράφος μπορεί να καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Μητσοτάκης και η Δικαιοσύνη σε θέματα όπως είναι οι υποκλοπές, τα Τέμπη, οι πυρκαγιές, βρίσκονται στη σωστή πλευρά και οι άλλοι στη λάθος – ή υποκινούνται από «συμφέροντα».

Όμως η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη, στο Δίκαιο και την απονομή του, καταλύεται όταν το εκλογικό αποτέλεσμα εκλαμβάνεται ως «λευκή επιταγή» που καταργεί – ή… τιμωρεί – κάθε θεσμικό και κοινωνικό αντίβαρο που ενοχλεί τη κυβέρνηση. Ρωτήστε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο…

Άλλο κοινοβουλευτική Δημοκρατία με συνταγματικό πρωθυπουργό επικεφαλής της Εκτελεστικής εξουσίας και άλλο το προσωπαγές καθεστώς, με επικεφαλής «κυβερνήτη» που λογοδοτεί στον εαυτό του και χειραγωγεί εκτός από τους θεσμούς και την… ενημέρωση.

Δικαιοσύνη είναι ο αμερόληπτος έλεγχος της νομιμότητας. Αλλά δεν εξασφαλίζεται ποτέ, με νόμους που όπως θα έλεγε ο Ανατόλ Φρανς: «Απαγορεύουν στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς να κοιμούνται κάτω από γέφυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί»

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΗΣ / EUROKINISSI