Κυριάκος Μητσοτάκης: Μινχάουζεν

Από μόνο του το ψέμα είναι πρόκληση στη νοημοσύνη των άλλων. Στο στόμα του Κυριάκου Μητσοτάκη γίνεται εξοργιστικός εμπαιγμός.

Δεν έχει σημασία αν κάποιο άλλοι -παρηκμασμένοι, λογογράφοι και αυλοκόλακες- εμπνεύσθηκαν τα χονδροειδή ψευδή για την «κοινωνική» πολιτική του και αυτός απλώς τα εκφωνούσε – με στόμφο και κυνισμό.

Η ουσία είναι ότι περιέγραφε με επιθετική ελαφρότητα ότι «έπρεπε να έλθει ο ίδιος», για να γίνουν στην Ελλάδα οι άνθρωποι χαρούμενοι.

Ισχυριζόταν, με ένα είδος παράνοιας στο ηχόχρωμα της φωνής του, ότι… εγκατέστησε σχεδόν σοσιαλισμό.

Οι εργαζόμενοι έχουν περισσότερα δικαιώματα και οι μισθωτοί ανασαίνουν -ιδίως οι αμειβόμενοι με τον κατώτατο μισθό, επειδή πήραν σε τρία χρόνια αύξηση 63 ευρώ!

Οι συνταξιούχοι ευτυχούν, οι συντάξεις βγαίνουν στην ώρα τους και διαρκώς αυξάνουν.

Η ακρίβεια ελέγχεται, τα νοσοκομεία λειτουργούν άψογα, οι οικογένειες δεν έχουν έγνοια για την εκπαίδευση των παιδιών τους.

Το έγκλημα εξαφανίσθηκε, υπάρχουν «νέες και αξιοπρεπείς» δουλειές για όλους, η μεσαία τάξη βρίσκεται στον παράδεισο.

Δεν είναι πλάκα, τέτοια έλεγε. Με αυτοθαυμασμό, χαμηλής ποιότητας ειρωνεία για την αντιπολίτευση, αριθμητικές αλχημείες και επιχειρήματα καφενείου.

Διανθισμένα με αγοραίες θεωρίες -αντίδοτο στον εξευτελισμό που υπέστη στο Στρασβούργο- και ό,τι είδους κοτσάνα του κατέβαινε για το… 2015.

Ο βαρόνος Μινχάουζεν λιγότερα ψέματα θα έλεγε. Και πάντως δεν θα τον άκουγε κανείς με τη δουλικότητα των βουλευτών της ΝΔ.

Θα τολμήσουν να επαναλάβουν στις εκλογικές τους περιφέρειες όσα χειροκροτούσαν στη Βουλή;

Τα μολύβια κατέβηκαν όταν μίλησε για το σκάνδαλο Novartis. Ισχυρίζεται ακόμη ότι ήταν πάντα «σκευωρία» και ο Τσίπρας «κρέμασε στα μανταλάκια δέκα πολιτικούς».

Αξίωσε μάλιστα να… «ζητήσει συγγνώμη» για το… δάκρυ του Πικραμμένου. Αλλά όχι από τον Σαμαρά.

Ούτε τον Άδωνι: τον ανάγκασε να καταπιεί την παραδοχή ότι δεν υπήρξε σκευωρία και -τη συγγνώμη του.

Το βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου δεν υπάρχει στο μυαλό Μητσοτάκη. Μένει κολλημένος στα ευτελή που εκστομίζει εδώ και τρία χρόνια.

Σ΄ αυτό το θέμα ο λόγος του δεν είχε συνοχή, το βλέμμα του πότε γυάλιζε και πότε ατένιζε το κενό.

Δεν είχε ειρμό, λογική, ενσυναίσθηση, σύνδεση με την πραγματικότητα – και χασκογελούσε αναίτια.

Αν εντός του, τα πράγματα, δεν μπορεί παρά να είναι όπως τα φαντάζεται, η εμφάνισή του στη Βουλή, ξεφεύγει από τις αξιολογήσεις της πολιτικής.

Περνάει στην αρμοδιότητα άλλων επιστημών: πάει καλά ο άνθρωπος;

Αρμόδιοι να το φροντίσουν αυτό είναι οι οικείοι του.

Αλλά καθώς παραμένει στην πρωθυπουργία, γίνεται επικίνδυνος: αυτό που έκανε στη Βουλή με το βούλευμα για σκάνδαλο, διαμορφώνει θεσμική κρίση.

Όταν ο επικεφαλής της Εκτελεστικής εξουσίας συγκρούεται με το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, έχουμε πολιτική ανωμαλία.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr