Λανθασμένες οι εκτιμήσεις της κυβέρνησης για το μήνυμα της μεσαίας τάξης

Οι τελευταίες ευρωεκλογές έστειλαν ένα πολύ καθαρό μήνυμα: τα κόμματα εξουσίας δεν είναι τόσο ελκυστικά όσο νόμιζαν ή επιδίωκαν να είναι.

● Η Ν.Δ. γκρεμίστηκε από το 41% στο 28% και ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να συνειδητοποιήσει ότι η τετραετία του… μέλιτος είναι οριστικά παρελθόν και ότι η παντοδυναμία εύκολα κερδίζεται αλλά δύσκολα συντηρείται.

● Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε όσο χρειαζόταν για να αντιληφθεί πως μόνο με την αλλαγή αρχηγού και τα επικοινωνιακά κολπάκια του Κασσελάκη δεν βάφεις αυγά, ιδιαίτερα όταν συνεχίζεις να αγνοείς γιατί η κοινωνία σου γύρισε την πλάτη.

● Το ΠΑΣΟΚ στάθηκε ανίκανο να επωφεληθεί από τα προβλήματα των άλλων δύο και πλέον, μετά την ανοιχτή αμφισβήτηση του Ανδρουλάκη, βρίσκεται επισήμως σε κρίση ηγεσίας, από την οποία είναι άγνωστο αν και πώς θα βγει.

Δύσκολο να πεις ποιος από τους τρεις έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα, καθώς οι εθνικές εκλογές είναι μεν μακριά, αλλά ουδείς γνωρίζει για ποιον θα λειτουργήσει θετικά και για ποιον αρνητικά η επόμενη τριετία – ή λιγότερο, εάν ο Μητσοτάκης αποφασίσει εκλογικό αιφνιδιασμό. Ωστόσο η Ν.Δ. είναι αυτή που κυβερνά και, κυρίως, αυτή που, αν δεν αντέξει και δεν ανταποκριθεί, θα σύρει τη χώρα σε πολιτική κρίση.

Είναι η ισχυρή του πολιτικού συστήματος, διατηρεί τεράστιο προβάδισμα από τον δεύτερο ακόμη και στα χειρότερά της, είναι η μόνη πολιτική δύναμη που δεν έχει καταρρεύσει στη διάρκεια των αλλεπάλληλων κρίσεων της τελευταίας δεκαετίας – με εξαίρεση το πρόσκαιρο «σκάρτο» 19% του Μαΐου επί Σαμαρά το 2012 – και έχει κινηθεί πέριξ του 40% στις δύο τελευταίες εθνικές εκλογές.

Πάντως οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές, όπως άλλωστε υπογραμμίζουν με σαφήνεια οι διαφημίσεις αμοιβαίων κεφαλαίων…

Χαμηλές προσδοκίες

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. βρίσκεται, όπως και πολλές άλλες στον δυτικό κόσμο, αντιμέτωπη με μια κοινωνία που αντιμετωπίζει σωρεία προβλημάτων, αλλά πλέον έχει χαμηλές προσδοκίες από την πολιτική και τους θεσμούς. Θεωρεί πως τα κατεστημένα κόμματα δεν ικανοποιούν τις ανάγκες της και εύκολα μετακινείται εκλογικά για να εκφράσει τη διαμαρτυρία της, αφού δεν θεωρεί πια μεγάλο ρίσκο την αποχή ή την υπερψήφιση «αντισυστημικών» κομμάτων, ακόμη και αν κάποια απ’ αυτά συνιστούν πολιτική παρωδία.

Κατ’ εξοχήν τμήμα – και μάλιστα το μεγαλύτερο – της κοινωνίας που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο είναι η λεγόμενη μεσαία τάξη, η οποία έχει ως πολιτική της αναφορά το Κέντρο και, όπως είδαμε τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχε κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψει μαζικά το ΠΑΣΟΚ, να ανεβάσει στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ και αργότερα να τον αδειάσει για να κάνει σχεδόν παντοδύναμο τον Μητσοτάκη, ο οποίος με τη σειρά του είδε ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους να του στέλνουν την τελευταία προειδοποίηση.

Μια μεγάλη παρεξήγηση που φαίνεται ότι έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου τα προηγούμενα χρόνια ήταν να πιστέψουν διάφοροι ότι το Κέντρο ταυτίζεται ιδεολογικά με τα βολεμένα παρεάκια του Κολωνακίου, τα οποία έχουν λύσει τα άλλα τους προβλήματα και επιβεβαιώνουν την πολιτική και προσωπική ύπαρξή τους ασχολούμενα κατ’ αποκλειστικότητα με τα ατομικά δικαιώματα μειονοτήτων, μεταναστών κ.λπ. και θεωρώντας ότι σε αυτούς έλαχε ο βαρύς κλήρος να «ξεβλαχέψουν» (ακόμη μια φορά…) την κοινωνία.

Τους είναι μάλλον δύσκολο να καταλάβουν γιατί οι πολίτες δυσφορούν όταν οι πολιτικοί προύχοντες αποφασίζουν να καταναλώσουν τόσο μεγάλο μέρος από το πολιτικό κεφάλαιο του πρωθυπουργού και να προχωρήσουν σε μείζονες ιδεολογικές συγκρούσεις, με τεράστιο πολιτικό κόστος, προκειμένου να ικανοποιήσουν αιτήματα μερικών δεκάδων ζευγαριών ανά τη χώρα και όχι:

● Για να διορθώσουν τη λειτουργία των σχολείων και των νοσοκομείων και να καλύψουν τα τεράστια κενά προσωπικού και ποιότητας.

● Για να εξασφαλίσουν ότι οι καθηγητές, οι δάσκαλοι και οι γιατροί θα έχουν – και θα μπορούν να πληρώσουν – εξασφαλισμένη στέγη και φαγητό στις περιοχές υψηλής τουριστικής ανάπτυξης, οι οποίες διαρκώς αυξάνονται.

● Για να φρενάρουν τη δημογραφική κρίση της χώρας, η οποία προσλαμβάνει χαρακτηριστικά κατάρρευσης.

● Για να χτυπήσουν τα καρτέλ που λυμαίνονται την αγορά και το πενιχρό εισόδημα των εργαζομένων.

● Για να εξορθολογίσουν το φορολογικό σύστημα, να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή και να ελαφρύνουν σημαντικά όσους, αναγκαστικά ή από επιλογή, δεν κλέβουν το κράτος.

● Για να εκσυγχρονίσουν τους θεσμούς και να καταπολεμήσουν θλιβερές παθογένειες που κρατούν την Ελλάδα πίσω.

Προφανώς το πρόβλημα για τη Ν.Δ. – φάνηκε αυτό στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών – δεν ήταν η νομοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά το σήμα που εξέπεμψε η κυβέρνηση για τις προτεραιότητές της – και, συνεπώς, για το πόσα πράγματα… δεν αποτελούν επείγουσες προτεραιότητές της, άξιες για σύγκρουση και κατανάλωση πολιτικού κεφαλαίου.

Κεντροαριστερή παγίδα

Ένας άλλος παράγοντας που προφανώς παραπλάνησε Ν.Δ. και κυβέρνηση είναι οι κρίσεις στα κόμματα της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης, η πολιτική ανεπάρκειά τους και η αδυναμία τους να υποδεχτούν ψήφο διαμαρτυρίας. Εάν όμως το κυβερνών κόμμα πέρασε μια κρίση μεγαλείου το προηγούμενο διάστημα, τώρα πρέπει να προσγειωθεί επειγόντως, καθώς η κοινωνία δεν αναστέλλει την κριτική της επειδή ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν αποτελούν κυβερνητική λύση.

Η κριτική επίσης δεν αναστέλλεται μόνο και μόνο επειδή η Δεξιά της Δεξιάς παράγει χαμηλής ποιότητας θέαμα αντί για πολιτική. Άλλωστε οι πολίτες έδειξαν ότι υπάρχουν οι επιλογές της αποχής και ο διασκορπισμός σε πλήθος μικρών κομμάτων.

Συνεπώς είναι λάθος η αίσθηση που εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλούς στη Ν.Δ. και την κυβέρνηση ότι η ανεπάρκεια της κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς αποτελεί εγγύηση δικής τους παντοδυναμίας. Ίσα – ίσα που ο συνδυασμός ανεπάρκειας της κυβέρνησης και ανικανότητας της Κεντροαριστεράς μπορεί να ενισχύσει δραματικά την απαξίωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος με συνέπειες που ίσως να μας εκπλήξουν δυσάρεστα…

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ

topontiki.gr