Μαρία Καρυστιανού: Κουράγιο

«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ».

Νίκος Γκάτσος – Μάνος Χατζηδάκις.

Η άχρηστη πληροφορία της εποχής είναι το εύρημα των δημοσκόπων ότι ένα νέο κόμμα υπό τη Μαρία Καρυστιανού θα εξασφάλιζε ως και 30% των ψηφοφόρων.

Έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν απαντά στα τρία ερωτήματα της συγκυρίας, όπως τίθενται το ένα μέσα στο άλλο:

-Αν μετέχει στις εκλογές κόμμα με τη σφραγίδα της Καρυστιανού κι αν εξασφαλίσει υπολογίσιμο ποσοστό, μπορεί να αλλάξει το πολιτικό σύστημα και τη χώρα;

Η απάντηση ισοδυναμεί με προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου. Για κανένα από αυτά δεν υπάρχουν σταθερές που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε συμπεράσματα.

Ως πρόσωπο η Μαρία Καρυστιανού είναι καθαγιασμένη στη συλλογική συνείδηση. Όχι απλώς γιατί έχασε το παιδί της στα Τέμπη, αλλά πρωτίστως για τον ακατάβλητο αγώνα της να τιμωρηθούν οι ένοχοι για την τραγωδία και για τη βούληση να μην τα παρατήσει, που τη διακρίνει.

Αυτό κάνει πολλούς να τη μετακομίζουν στα μαρμαρένια αλώνια της πολιτικής. Άλλοι ως «φαινόμενο» κι άλλοι για καλό σκοπό: Ως κινητήρια δύναμη εξυγίανσης του δημοσίου βίου.

Στην πολιτική την προτιμούν επίσης οι πιο αγοραίοι κυβερνητικοί και οι μιντιακοί φίλοι τους.

Για να αφήσουν τα προσχήματα «σεβασμού» της και να τη συνθλίψουν στις κρεατομηχανές τους – με τον τρόπο που ξέρουν. Ρωτήστε και την Ελένη Τουλουπάκη.

Η ίδια έχει σταθερή τοποθέτηση: Δεν θέλει ένα ενδεχόμενο νέο πολιτικό σχήμα να μοιάζει σε τίποτε με τους συντελεστές – πρόσωπα και κόμματα – της τρέχουσας πολιτικής σκηνής.

Προσδοκά σ’ έναν φορέα που θα αντλεί ισχύ, προσωπικό, αξίες και ήθος από το «οργανωμένο κίνημα των Τεμπών».

Για να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή της πολιτικής, υπερασπίζοντας ανιδιοτελώς τα πραγματικά συμφέροντα των πολιτών. Με αλλαγές του νόμου, του κράτους και του τρόπου διακυβέρνησης.

Ακούγεται πολύ καλό για να μπορεί να συμβεί ως πολιτική εξέλιξη με συλλογική στήριξη. Περισσότερο παραπέμπει στο ανέκδοτο: Μπορεί ο Θεός να κατασκευάσει μια πέτρα που να μην μπορεί να σηκώσει;

Ωστόσο οι τοποθετήσεις της Καρυστιανού, εμβαπτισμένες στην ασυνθηκολόγητη προσπάθεια για την αλήθεια και τη Δικαιοσύνη στα Τέμπη, έχουν διαπεραστική παιδαγωγική σημασία.

Ρίχνει – έστω με την αθωότητα του αιθεροβάμονος – νέο φως στην έννοια της πολιτικής. Ως μεθόδου θεσμικής οργάνωσης της κοινωνίας, διαμόρφωσης όρων συνύπαρξης διαφορετικών προσώπων, ιδεών και συμφερόντων και διασφάλισης προϋποθέσεων συλλογικής και ατομικής ευημερίας.

Ασφαλώς η «μάνα των Τεμπών» δεν είναι αφελής για να πιστεύει ότι αιφνιδίως θα εμφανιστούν ιεραπόστολοι της πολιτικής και άγγελοι της διακυβέρνησης για να παραμερίσουν τους δαίμονες που αλωνίζουν στη χώρα.

Ή έστω ότι στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι θα επικρατήσουν οι πλέον έντιμοι και ικανοί με τις καλές προθέσεις, μέσα ενημέρωσης με τα ευγενέστερα κίνητρα και καλοί Σαμαρείτες της οικονομίας. Ώστε να διαμορφωθεί κοινωνία αθώων, με ευνομία, δικαιοσύνη, συνοχή και συμπεριλιπτικότητα – κατά τον όρο του συρμού.

Σίγουρα γνωρίζει , από μέσα πλέον, πόσο σκληρή υπόθεση είναι η πολιτικη, πόσο εύκολα επικρατούν οι τυχοδιώκτες, οι ατάλαντοι και οι υστερόβουλοι-ακόμη και τα σούργελα

Στα κόμματα, στην κυβέρνηση, στο Κοινοβούλιο και στους θεσμούς οι αδίστακτοι, οι φαύλοι, ακόμη και οι ηλίθιοι, επιπλέουν πιο εύκολα.

Αλλά ας είναι καλά, που έχει το κουράγιο να μιλάει για πολιτικούς και πολιτική με αίσθημα αποστολής – έστω και αν δεν θα υπάρξουν ποτέ.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr

ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ ΙΣΜΗΝΗ – INTIME