Με τη λήξη της πανδημίας, θα «πέσουν κεφάλια»

Πλησιάζουν να κλείσουν δώδεκα μήνες από τότε που η ζωή μας, λόγω της πανδημίας άλλαξε. Από τότε που γνωρίσαμε, ίσως για πρώτη φορά, την κάθε γωνιά του σπιτιού μας και αναγκαστικά βρεθήκαμε να κοιτάμε τον τοίχο, κλεισμένοι μέσα στον μικρόκοσμο της στενής μας οικογένειας.

Από εκείνες τις πρώτες μέρες μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει τα πάντα. Από την αποδοχή του κόσμου στα πρώτα σκληρά μέτρα μέχρι τους αντιεμβολιαστές και τις θεωρίες για «τσιπάκι» στα εμβόλια. Ζήσαμε σε fast forward την πορεία από την ωριμότητα αντιμετώπισης της κατάστασης από την κοινωνία στην άκριτη αντιπαράθεση ακόμα και για ζητήματα τα οποία η κοινωνία θεωρούσε ως αναγκαία, όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία.

Δεν είναι τίποτα τυχαίο από όσα συμβαίνουν. Ο εγκλεισμός μπορεί να μειώνει τα κρούσματα του ιού αυξάνει όμως τον παραλογισμό του εγκλεισμένου. Δεν είναι η πρώτη φορά που το φαινόμενο αυτό παρατηρείται, σίγουρα όμως είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται με τέτοια ένταση και μάλιστα, σε παγκόσμια κλίμακα.

Ιδρυματισμό το αποκαλούν οι επιστήμονες. Είναι η κατάσταση αυτή κατά την οποία ο «κρατούμενος» βγαίνει από το κελί του και αντί να χαρεί για την ελευθερία του, αποζητά την «ασφάλεια» του χώρου του. Είναι η κατάσταση όπου η λογική δίνει τη θέση της στην παραδοξολογία και τις θεωρίες συνωμοσίας. Είναι η κατάσταση όπου αν δεν γίνουν οι σωστές κινήσεις, η οικονομική κρίση η οποία πιθανόν να ακολουθήσει την πανδημία, θα είναι το μικρότερο από τα προβλήματά μας.

Και παρόλο που για την πανδημία δεν μπορεί κανείς να ρίξει το φταίξιμο στην σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας, για την διαχείρισή της σίγουρα μπορεί να βρει πολλά και σημαντικά λάθη.

Η πολυλογία, η άκρατη λογοδιάρροια από κάθε έναν, ειδικό και μη, οι άστοχες προβλέψεις και η λατρεία της εικόνας στο γυαλί, είχαν ως αποτέλεσμα την μη υπακοή του κόσμου σε απαραίτητα, όπως αποδείχθηκε μέτρα.

Και όλα αυτά έγιναν διότι αφέθηκε ο καθένας να μιλά δημόσια για θέματα στα οποία δεν είχε την παραμικρή εξειδίκευση και, συχνά, δεν είχε και την αρμοδιότητα να ομιλεί.

Οι λοιμωξιολόγοι έγιναν τηλεοπτικοί αστέρες οι οποίοι διαπίστωσαν πως υπάρχει εκεί έξω ένας κόσμος ο οποίος ενδιαφέρεται για όσα μέχρι πρότινος λέγονταν μόνο μέσα στις πανεπιστημιακές αίθουσες. Και επειδή οι απόψεις είναι όπως και οι «έδρες», όλοι δηλαδή έχουν και από μία, χάθηκε η ενιαία γραμμή και, συνεπώς και το μέτρο.

Δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα βγει η ελληνική κοινωνία από αυτή την κρίση. Δεν γνωρίζω αν το έμφυτο χαρακτηριστικό του διχασμού το οποίο διαθέτει η ελληνική ράτσα, βρήκε έναν νέο τρόπο έκφρασης.

Αυτό που ξέρω είναι πως όταν όλα αυτά τελειώσουν, θα πρέπει όλοι αυτοί που με τις παλινωδίες των αποφάσεών και των ενεργειών τους προκάλεσαν αυτόν τον διχασμό, να πληρώσουν.

Εν μέσω της μάχης δεν αλλάζεις τους στρατηγούς.

Μόλις όμως ο πόλεμος τελειώσει, θα πρέπει να περάσουν «στρατοδικείο».

Και να είναι πραγματικό, «μέχρι τέλους», διαφορετικά τα «λαϊκά δικαστήρια της πανδημίας» θα πάρουν τη θέση τη θεσμικής «τιμωρίας» των υπευθύνων.

Δεν πρέπει να τηρηθούν εσωκομματικές ισορροπίες και συμπάθειες. Δεν πρέπει να προσμετρηθεί κατά τη διαδικασία της κρίσης η ισχύς της εσωκομματικής ομάδας καθενός από τους υπευθύνους.

Γιατί ο «λαϊκισμός της πανδημίας» καραδοκεί και το τελικό ερώτημα θα είναι αν θα προστατευθούν οι «ομαδούλες» ή η κοινωνία.

Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, «θα πέσουν κεφάλια». Να είναι τουλάχιστον τα σωστά.