Μια κοινωνία σε τροχιά αποσύνθεσης, μόνιμα σοκαρισμένη

Ένα παιδί θαμμένο επί δυο χρόνια σε ένα αυτοσχέδιο τάφο σε ταράτσα πολυκατοικίας στην Κυψέλη με τα οστά του να περιφέρονται στην συνέχεια για τρία χρόνια σε εργαλειοθήκη.

Ένας πατέρας αυτοκτονεί στην Κάρπαθο μετά από ροζ βίντεο του γιου του με άλλον άντρα, ένας 19χρονος μαχαιρώνεται αναίτια από χουλιγκάνους.

Μια γυναίκα κλέβει από σούπερ μάρκετ κρέας και τυρί καθώς πεινούσε. Ληστές χτυπούν ηλικιωμένη για να την ληστέψουν και τις σκίζουν τα αυτιά για να τις κλέψουν σκουλαρίκια.

Επιθέσεις σε καθημερινή βάση στους δρόμους της χώρας, υποθέσεις βιασμών, ασέλγειες ανηλίκων.

Ένας παππάς κατηγορείται πως βίαζε ένα ανήλικο κορίτσι σε χώρο της εκκλησίας. Όλα τα παραπάνω περιστατικά δεν αποκαλύφθηκαν σε βάθος χρόνων, αλλά σε μόλις έναν μήνα. Τελικά τι συμβαίνει στην κοινωνία μας;

Τι έχουμε πάθει ως κοινωνικό σύνολο, αγριέψαμε ή απλά αποκαλύφθηκε το τέρας που τόσα χρόνια κρύβαμε κάτω από το χαλάκι της επίπλαστης ευημερίας μας; Απάντηση δεν έχω, δεν είναι ο ρόλος μου να δώσω απαντήσεις, μόνο να θέσω ερωτήματα.

Τις απαντήσεις θα τις δώσει η πολιτεία, οι φορείς, οι δομές αυτής της χώρας, αλλά για να μην είμαι άδικος και μάλλον απρόσωπος, απαντήσεις πρέπει να δώσει και η κοινωνία, οι πολίτες.

Οι πολίτες που μονίμως «σοκαρισμένοι» παρακολουθούν όσα συμβαίνουν… δίπλα τους, μέσω δημοσιευμάτων και τηλεοπτικών ρεπορτάζ.

Οι πολίτες που ξέρουν αλλά «δεν μπλέκουν», οι πολίτες που «πέφτουν συνεχώς από τα σύννεφα» αλλά δεν λένε να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, την σκληρή πραγματικότητα.

Οι πολίτες που πρέπει να μιλάνε, να ενημερώνουν τις αρμόδιες αρχές για ότι έκνομο εντοπίζουν να συμβαίνει γύρω τους.

Για όνομα του θεού, κάποια στιγμή ας μιλήσουμε, ας ενημερώσουμε, ας προστατεύσουμε, ας κάνουμε επιτέλους κάτι.

Βιώνουμε στιγμές αποσύνθεσης και παρακμής, αν δεν αναλάβουμε γρήγορα δράση, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος, δεν θα υπάρχει επιστροφή.