Μήπως είναι καλύτερο να ανακληθεί η… άδεια λειτουργίας ολόκληρης της χώρας;

Ανάμεσα στις ειδήσεις των τελευταίων ωρών ήταν και τρεις που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για μία ακόμα φορά ότι ζούμε από τύχη:

• Ανακλήθηκε η άδεια λειτουργίας της κατασκήνωσης, στην πισίνα της οποίας πνίγηκε προ ημερών ένα 8χρονο κορίτσι. Η κατασκήνωση πρόλαβε να λειτουργήσει και κάποια 24ωρα μετά τον πνιγμό, πριν την κλείσουν οι αρμόδιες υπηρεσίες, ενώ η αστυνομία, ακόμα αναζητά, λέει, τον νομικά υπεύθυνο!
• Το μπιτσόμπαρο στη Χαλκιδική που μετατράπηκε σε σαλούν της άγριας δύσης με πυροβολισμούς και αναμετρήσεις συμμοριών, σφραγίστηκε – ευτυχώς εκεί δεν την πλήρωσε κάποιος άτυχος, όπως έχει συμβεί σε άλλα ανάλογου επιπέδου μπαρ στο παρελθόν. Όμως δεν είναι το μοναδικό στη χώρα που υπακούει στους δικούς του νόμους – στη Μύκονο και αλλού να δείτε!
• Με αφορμή το περιστατικό στο λιμάνι της Άνδρου με το πλοίο που απέπλευσε έχοντας ανοιχτή την μπουκαπόρτα, οι ενώσεις των πλοιάρχων και των ναυτικών πληρωμάτων, εξέδωσαν ανακοίνωση καταγγέλλοντας ότι οι ελλείψεις στις λιμενικές υποδομές μίας σειράς νησιών είναι τόσο ξεπερασμένες, που καθίστανται επικίνδυνες. Τον κίνδυνο αυξάνει η πλημμελής εποπτεία των λιμενικών αρχών και η ίδια η ανικανότητα, ου μην και αδιαφορία του αρμόδιου υπουργού και των συνεργατών του. Αν σε όλα αυτά βάλει κάποιος ότι κάθε είδους υποδομές στα νησιά είναι προβληματικές, οι δρόμοι σε κάποιες περιοχές της χώρας, όπως η Κρήτη μοιάζουν με ρωσική ρουλέτα, οι δασικές πυρκαγιές κάνουν βόλτες στα αστικά κέντρα, καίγοντας ανθρώπους μέχρι και μέσα στο Χαλάνδρι, τα νοσοκομεία λειτουργούν στο κόκκινο και μόνο χάρη στην αυτοθυσία όσων παραμένουν στο ΕΣΥ, αντιλαμβάνεται ότι κατά τύχη ζούμε σε μία ανοχύρωτη χώρα, χωρίς βασικές… προδιαγραφές λειτουργίας. Χωρίς στοιχειώδεις προβλέψεις και επιβλέψεις για την ασφάλεια των πολιτών. Δεν είναι πλέον ο στόχος να καλυτερέψει κανείς τη ζωή του, να διασφαλίσει ένα καλό επίπεδο ζωής και να φτιάξει πράγματα για το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του.

Αλλά το πώς θα επιβιώσει και τι θα κάνει όταν βρεθεί είτε στην ανάγκη, είτε και σε ένα απρόοπτο στην καθημερινότητά του, όπως το να μπαίνει σε ένα πλοίο, να στέλνει τα παιδιά του στην κατασκήνωση ή να κυκλοφορεί σε δρόμους καρμανιόλες.

Η χώρα δεν περίμενε τον υπερτουρισμό για να δείξει σημάδια κατάρρευσης – τα κατάφερνε από μόνη της και πριν, με την φιλότιμη προσπάθεια της κυβέρνησης προς τούτο.

Σε συνθήκες όμως υπερβολικής και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης του τουριστικού προϊόντος, η χώρα διαλύεται. Δεν αλλοιώνεται απλώς – αυτό είναι δεδομένο και ίσως μεσοπρόθεσμα να το πληρώσει. Κυρίως το πρόβλημα είναι ότι λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο και στην τύχη. Κι όποιος αντέξει…

Γιάννης Μακρυγιάννης

topontiki.gr