Μητσοτάκης και Βορίδης: Το… Κέντρο αγκαλιά με τα (δεξιά) άκρα

Εκ πρώτης όψεως, οι αντιφάσεις είναι κραυγαλέες. Από τη μια μεριά, το Μαξίμου στήνει το αφήγημά του στη βάση της αντιπαράθεσης με τα «άκρα» που (υποτίθεται ότι) υπονομεύουν τη σταθερότητα. Από την άλλη, ο ανασχηματισμός σηματοδοτεί την προσπάθεια του πρωθυπουργού να ενσωματώσει την ατζέντα της Ακροδεξιάς ακόμα περισσότερο από ό,τι το έχει κάνει μέχρι τώρα.

Από τη μια μεριά, ο Μητσοτάκης αποκλείει οποιαδήποτε πιθανότητα μετεκλογικής συνεργασίας με ακροδεξιό κόμμα. Από την άλλη, ο ίδιος ο πρωθυπουργός με τον τελευταίο ανασχηματισμό καθιστά κεντρικό πρόσωπο της κυβέρνησης τον Μάκη Βορίδη, τον κατεξοχήν εκπρόσωπο της πιο ακραίας Δεξιάς μέσα στην ΝΔ.

Από τη μεριά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΕΕ η έλλειψη εργατικών χεριών (ειδικά στον αγροτικό τομέα) θεωρείται βασικό πρόβλημα για την ανταγωνιστικότητα -είναι χαρακτηριστικό ότι το 70% των κοινοβουλευτικών ερωτήσεων στο υπουργείο Μετανάστευσης αφορούν εργάτες γης. Από την άλλη, οι πρώτες κινήσεις του Βορίδη μετά την ανάληψη του υπουργείο Μετανάστευσής, έστειλαν σήμα αυστηροποίησης του πλαισίου για τους ξένους εργαζόμενους.

Χρησιμότητα σε 4 πεδία

Ωστόσο, με μια πιο προσεκτική ματιά μπορεί να διαπιστώσουμε ότι ο αντιφάσεις είναι μόνο επιφανειακές. Ο Βορίδης αποτελεί ένα από τα βασικά πρόσωπα του συστήματος Μητσοτάκη γιατί είναι εξαιρετικά χρήσιμος σε 4 σημεία

Ιδεολογία

1. Είναι ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς της Δεξιάς που μπορεί να δώσει με επάρκεια ιδεολογικές μάχες -γι’ αυτό άλλωστε τον ακούν με προσοχή τα στελέχη της Αριστεράς. Η μεγάλη πλειονότητα των στελεχών της ΝΔ δεν προκαλούν θαυμασμό με το ιδεολογικό βάθος τους. Αντιθέτως, ο Βορίδης αποτελεί έναν πολιτικό που γνωρίζει καλά τις ιστορικές ιδεολογικές γραμμές της Αντίδρασης και μπορεί να τις προσαρμόζει στη συγκυρία. Σε μια στιγμή που η επιβίωση του συστήματος Μητσοτάκη έχει ως αναγκαία προϋπόθεση τη συσπείρωση του ιστορικού ακροατηρίου της ΝΔ, ο Βορίδης είναι αυτός που ξέρει να μιλήσει τη «γλώσσα της σκληρής Δεξιάς».

Ακροδεξιά

2. Ο Βορίδης μπορεί να δημιουργήσει γέφυρες με τους ψηφοφόρους της ΝΔ που έχουν διαρρεύσει προς τα ακροδεξιά κόμματα. Η δήλωσή του στον Σκάι ότι «πρέπει να υπάρχουν περιοριστικά μέτρα για να καταλάβει ο παράνομος μετανάστης ότι εδώ δεν είναι ευπρόσδεκτος» ενδεχομένως να μη σημάνει μείζονες αλλαγές στη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης η οποία έχει ταυτιστεί με τα push backs και το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου. Ωστόσο, δίνει σήμα οικειότητας στα ακροδεξιά ακροατήρια, κάτι που μπορεί να αξιοποιηθεί ειδικά αν πάμε σε δεύτερες εκλογές.

Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ακροδεξιά ρητορεία για τη μετανάστευση υιοθετείται όλο και πιο πολύ από την ΕΕ, όπως φάνηκε και στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Δηλαδή την ώρα που τα κεντρώα και κεντροδεξιά κόμματα κηρύσσουν τον πόλεμο στα «άκρα» (γενικώς), στην πράξη ενσωματώνουν κρίσιμα στοιχεία της πολιτικής του δεξιού άκρου. Αυτό υποτίθεται ότι γίνεται για να αποδυναμώσει την Ακροδεξιά, αλλά στην πραγματικότητα έχε το αντίθετο αποτέλεσμα.

Τραμπ

3. Η ανάθεση πρωταγωνιστικού ρόλου στον Βορίδη στέλνει σήμα συντονισμού της κυβέρνησης με το κλίμα Τραμπ. Σε μια στιγμή που το Μαξίμου δεν έχει κανένα δίαυλο επικοινωνίας με το σύστημα Τραμπ, ο Βορίδης αποτελεί πρόσωπο απόλυτα συμβατό με τον δεξιό εξτρεμισμό των νέων ενοίκων του Λευκού Οίκου. Προφανώς ο Βορίδης από μόνος τους δεν μπορεί να αλλάξει το βαρύ κλίμα με τους Αμερικανούς, αλλά όπως και να το κάνουμε, η παρουσία του έχει ισχυρό συμβολισμό. Και οι συμβολισμοί έχουν τη σημασία τους.

Μετανάστευση και εργασιακή εκμετάλλευση

4. Τέλος, η αντιμεταναστευτική πολιτική δεν συνιστά κατ’ ανάγκη εμπόδιο στην κάλυψη των αναγκών της αγοράς εργασίας, Σε πρόσφατη εκδήλωση στην ΑΣΟΕΕ η Όλγα Λαφαζάνη, μεταδιδακτορική ερευνήτρια του Τμήματος Ευρωπαϊκής Εθνολογίας του Πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου, επισήμανε ότι η αντίληψη περί μηδενικής μετανάστευσης στην πράξη «δίνει τόσο την ηθική δικαιολόγηση όσο και την κοινωνικοπολιτική αποδοχή των συνθηκών εργασίας των μεταναστών στην ύπαιθρο, στον τουρισμό και στην οικιακή εργασία. Αφού είναι ανεπιθύμητοι και επικίνδυνοι, δεν πειράζει και τόσο να ζουν σε παραπήγματα δίπλα στα χωράφια, να αμείβονται λιγότερο, να δουλεύουν περισσότερες ώρες, να έχουν μερική ή και καθόλου ασφάλιση. Η ποινικοποίηση της μετανάστευσης κανονικοποιεί την ακραία εργασιακή εκμετάλλευση». Προσέθεσε δε ότι «ταυτόχρονα, η κατασκευή των μεταναστών ως υποκείμενα του φόβου επίσης συγκροτεί τους όρους της εργασιακής τους επισφάλειας. Τα σύνορα, οι απελάσεις, ο εγκλεισμός περισσότερο από το να αποτρέπουν τη μετανάστευση κατασκευάζουν τους όρους πειθάρχησης στην εργασία».

Με δυο λόγια μια χαρά μπορεί το… Κέντρο να εναγκαλίζεται τα (δεξιά) άκρα.

Γιάννης Αλμπάνης

dnews.gr