Να μη συμβιβαστούμε με το θάνατο

Μία μία περνάμε καθημερινά τις «κόκκινες γραμμές» της πανδημίας. Οι νεκροί της κάθε ημέρας έφτασαν τον τριψήφιο αριθμό, ενώ τα κρούσματα αρχίζουν να πλησιάζουν τον πενταψήφιο αριθμό. Ωστόσο, το ξεπέρασμα των «κόκκινων γραμμών» αποδεικνύει ότι τελικά αυτές οι γραμμές δεν ήταν και τόσο… κόκκινες. Ο αριθμός των θανάτων δεν προκαλεί πολιτική θύελλα, όπως ίσως θα ανέμενε κανείς. Για την ακρίβεια, δεν δημιουργεί καν μείζον πολιτικό ζήτημα.

Η εξοικείωση που καλλιεργείται

Η άβολη αλήθεια είναι ότι σαν να εξοικειωνόμαστε με τους θανάτους από την πανδημία. Από τη μια μεριά, οι ανακοινώσεις του ΕΟΔΥ για τα θύματα έχουν καταστεί μέρος της καθημερινής ρουτίνας -το ίδιο δεν συμβαίνει άλλωστε με τους θανάτους από τροχαία ή με τους πνιγμούς των προσφύγων στα σύνορα;

Από την άλλη, την εξοικείωση με το θάνατο καλλιεργεί συστηματικά και η κυβέρνηση. Αρχικά, όταν τα κρούσματα και οι θάνατοι από κορονοϊό κινούνταν πιο χαμηλά, καλλιεργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι η πανδημία έβαινε προς το τέλος της. Τώρα που ένας αντίστοιχος κυβερνητικός ισχυρισμός θα φάνταζε απολύτως γελοίος, η κυβέρνηση προωθεί το αφήγημα ότι για το μεγάλο αριθμό θανάτων ευθύνονται οι ανεμβολίαστοι. Επομένως, οι εμβολιασμένοι δεν έχουν λόγο να ασχολούνται.

Οι ανεμβολίαστοι

Είναι προφανές πως οι ανεμβολίαστοι έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να κολλήσουν από τους εμβολιασμένους, Όταν, δε, φτάνουμε στο ζήτημα της σοβαρής ασθένειας και του θανάτου, η αναλογία γίνεται συντριπτική. Όσοι-ες δεν έχουν εμβολιαστεί, πρέπει να το κάνουν… χτες.

Ωστόσο, η πανδημία δεν αφορά μόνο τους ανεμβολίαστους, Από τη στιγμή που νοσούν και μεταδίδουν και οι εμβολιασμένοι, δεν γίνεται να μιλάμε για πανδημία ανεμβολίαστων. Επιπλέον, η εκατόμβη της πανδημίας και η αύξηση της θνησιμότητας από άλλες ασθένειες οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ΕΣΥ.

Η κυβερνητική ευθύνη

Η κυβέρνηση δεν μπορεί λοιπόν να συνεχίσει να παρακολουθεί απαθής. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζει την εκατόμβη ως θέλημα (αντιεμβολιαστή) Θεού. Είναι ευθύνη της να κινητοποιηθεί επιτέλους, και να πάρει τα αναγκαία μέτρα προστασίας για όλες-ους, στηρίζοντας τις επαγγελματικές ομάδες που ενδεχομένως πληγούν. Μεταξύ του lockdown (που πρέπει να αποφύγουμε) και της απραξίας, υπάρχουν πολλές άλλες ενδιάμεσες λύσεις. Είναι επίσης ευθύνη της κυβέρνησης να συνεχίσει την προσπάθεια για να πειστούν να εμβολιαστούν οι πολίτες που εκφράζουν φόβους για το εμβόλιο -μια καμπάνια εμβολιασμού δεν σταματάει όσο διαρκεί η υγειονομική απειλή. Μα πάνω απ’ όλα, αποτελεί κυβερνητική ευθύνη να στηριχθεί αποφασιστικά το ΕΣΥ που έχει αφεθεί στην τύχη του. Είναι πραγματικά σκανδαλώδες να διασωληνώνεται τόσο μεγάλος αριθμός ασθενών εκτός ΜΕΘ, είναι ντροπή να αναβάλλονται προγραμματισμένα χειρουργεία γιατί το ΕΣΥ έχει γίνει σύστημα μίας ασθένειας.

Η ευθύνη της κοινωνίας

Υπάρχει λοιπόν η (βαριά) ευθύνη της κυβέρνησης. Αλλά υπάρχει και η ευθύνη της κοινωνίας, που δεν είναι αμελητέα. Γιατί η αντιμετώπιση της πανδημίας δεν είναι μόνο υπόθεση της Πολιτείας. Είναι και υπόθεση των πολιτών. Είναι υπόθεση όλων μας να προσπαθήσουμε να πείσουμε για το εμβόλιο, να είμαστε προσεκτικοί με τους γύρω μας, να στηρίξουμε όσους έχουν ανάγκη, να πιέσουμε πολιτικά την εξουσία για να βγει από την απάθεια.

Πάνω απ’ όλα, είναι καθήκον όλων μας να μη συμβιβαστούμε με το θάνατο, να μην αποδεχτούμε ότι δεν πειράζει να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, να μη θεωρήσουμε ότι υπάρχουν ζωές που δεν αξίζουν. Αν κάνουμε έστω και σιωπηρά εκπτώσεις στην αξία της ανθρώπινης ζωής, τότε ανοίγουμε ορθάνοιχτα τις πύλες στη βαρβαρότητα.

Γιάννης Αλμπάνης

news247.gr