Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα και κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι ο κύκλος τους έχει κλείσει

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι με έναν τρόπο «ο κύβος ερρίφθη». Η περίοδος στην οποία παρακολουθούσαμε τη δυσαρέσκεια σε βάρος της κυβέρνησης να αυξάνεται, αλλά να μην εμφανίζεται ένας αντιπολιτευτικός πόλος ικανός να εκπροσωπήσει αυτή τη δυσαρέσκεια, δείχνει ότι οδεύει στο τέλος.

Όλα δείχνουν ότι διαμορφώνονται όροι για σημαντικές πρωτοβουλίες που θα δώσουν επιτέλους σχήμα και ηγεσία στον ευρύτερο δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο και θα μπορέσουν να εμπνεύσουν ξανά ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας, ώστε να πιστέψουν ότι μπορούν με την πολιτική συμμετοχή να αλλάξουν τη ζωή τους και να την κάνουν καλύτερη.

Προφανώς και τέτοιες πρωτοβουλίες θα πρέπει να είναι γενναιόψυχες και να ξεκινούν από την αφετηρία ότι «κανείς δεν περισσεύει». Όμως, την ίδια στιγμή αυτό δεν μπορεί να σημαίνει απλώς μια ανακύκλωση ανθρώπων και κυρίως λογικών και μεθόδων που έχουν δείξει τα όριά τους. Ιδίως όταν κρίσιμη πρόκληση είναι πώς θα προσελκύσει μια τέτοια πρωτοβουλία νέους ανθρώπους, που βλέπουν την πολιτική με επιφύλαξη και αποφεύγουν οτιδήποτε θυμίζει «διαδρόμους της εξουσίας».

Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να αναρωτηθούν όλοι όσοι πραγματικά νοιάζονται για το δημοκρατικό και προοδευτικό χώρο και την Αριστερά, τι και αν έχουν να προσφέρουν κάτι σήμερα στην υπόθεση της ανασυγκρότησης -ή πιο σωστά αναγέννησης, και από ποιο μετερίζι. Προτάσσοντας όχι τη φιλοδοξία τους, το γινάτι ή την προσωπική πικρία τους, αλλά το γενικό συμφέρον και το πρόταγμα να υπάρξει εναλλακτικός δρόμος, ανάχωμα στην ακραία νεοφιλελεύθερη και αντικοινωνική κυβερνητική πολιτική. Όποιος δεν μπορεί να προτάξει το γενικό από το προσωπικό και ειδικό, όχι μόνο δεν «χωράει», αλλά προσφέρει κακές υπηρεσίες και γίνεται εμπόδιο.

Να κοντοσταθούν και να προβληματιστούν εκείνοι που σε αγαστή καθημερινή συνεργασία με την τρόικα, κέρδισαν τα εύσημα για την εφαρμογή ενός μνημονίου δογματικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής και ταυτίστηκαν με αυτό όχι μόνο λόγω θέσης, αλλά και γιατί παρασύρθηκαν και αναλώθηκαν στην υπεράσπιση κάθε σκληρού μέτρου, χωρίς αυτοκριτική, λοιδορώντας την όποια δεύτερη ανάγνωση. Εκείνοι που σε αντίθεση με άλλους κύριους πρωταγωνιστές εξακολουθούν να μιλούν σαν να ξεχνούν ότι το μνημόνιο ήταν αποτέλεσμα ήττας του «άλλου δρόμου», την οποία μάλιστα χρεώνουν στους άλλους που δεν επεξεργάστηκαν στρατηγική για να πολεμήσουν τον νεοφιλελευθερισμό, χωρίς βεβαίως οι ίδιοι να προσφέρουν κάτι παραπάνω από επιφυλλίδες.

Ούτε μπορούν να εκπροσωπήσουν μια νέα δυναμική άνθρωποι που θεωρούν ότι προοδευτική πολιτική σημαίνει κυρίως «να τα λένε χοντρά», να ανοίγουν καυγάδες με άλλους πολιτικούς, και να υιοθετούν μια λαϊκιστική ρητορική που ένα μέρος του ακροατηρίου το αποξενώνουν και δημιουργούν αποστροφή για την έννοια της πολιτικής.

Και δεν πρόκειται να συμβάλει η επιστροφή σε μια πολιτικοποίηση «φοιτητικού αμφιθεάτρου» με αριστερόμετρα και στην ευκολία ως προς το «όχι σε όλα» που συνεπάγεται η μικρή αντιπολιτευτική κλίμακα. Ούτε, από την άλλη, μπορεί να συμβάλει απλώς η επίκληση της «τεχνοκρατικής» αποτελεσματικότητας που στο παρελθόν οδήγησε σε διάφορα προβλήματα.

Η στιγμή για να ανοίξει ένα νέο ελπιδοφόρο κεφάλαιο είναι τώρα και ο προοδευτικός δημοκρατικός κόσμος οφείλει να αδράξει την ευκαιρία αξιοποιώντας στο έπακρο τα μέσα και τις δυνάμεις που διαθέτει. Εκμεταλλευόμενος το μομεντουμ, με κοινή πλέον πεποίθηση και παραδοχή -ακόμη και από τους σφοδρούς επικριτές- ότι το τρίτο μνημόνιο ξεκόλλησε το καράβι από τα βράχια, εξασφαλίζοντας καύσιμα για μια νέα πορεία, επιτυχία που όσο δεν ξαναπαίρνουν το τιμόνι πιστώνεται στο καθεστώς Μητσοτάκη. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου σε μια Ευρώπη που στρίβει επικινδύνως δεξιά. Η εσωστρέφεια και ο αλληλοσπαραγμός (το αυτοάνοσο νόσημα της Αριστεράς) πρέπει επιτέλους να σταματήσει και να μπει μία τελεία στην ανάλυση και στις ευθύνες για αναγκαστικές και επιβεβλημένες επιλογές του παρελθόντος, που στο τέλος όμως έσωσαν την χώρα. Ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω και ο δρόμος είναι δύσβατος και επομένως παντελώς αχρείαστες οι παγίδες και η αυτοϋπονόμευση.

Τι χρειάζεται;

Χρειάζεται επίγνωση.

Επίγνωση του πραγματικού διακυβεύματος που είναι να μπορέσει να υπάρξει εναλλακτική δημοκρατική προοδευτική κυβερνητική πρόταση ώστε να μπει φραγμός στον ιστορικό κατήφορο στο οποίο οδηγείται η χώρα.

Επίγνωση ότι αυτό σημαίνει μια διαδικασία, στην οποία το κλειδί είναι να κερδηθεί ξανά η εμπιστοσύνη της κοινωνίας.

Επίγνωση ότι αυτό χρειάζεται σοβαρότητα, δουλειά, γνώση και αποφυγή των κάθε λογής «ευκολιών».

Κοντολογίς επίγνωση ότι αυτό που απαιτείται είναι κάτι πολύ πέρα από εξυπνακίστικα ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

in.gr