Νίκος Ανδρουλάκης: Πόμολα

Κανείς στην πολιτική δεν μπορεί να πάει κόντρα στο δημόσιο αίσθημα, χωρίς να βγει χαμένος.

Δεν μπορείς σήμερα να αγνοείς τη βούληση αυτών που θα κληθούν σε ψηφίσουν αύριο.

Περνώντας από τα αναπόφευκτα τεστ ηγετικότητας, ο Νίκος Ανδρουλάκης διόρθωσε την προηγούμενη θέση του στο θέμα της άμεσης προσφυγής στις κάλπες – που ζήτησε ο Τσίπρας από καιρό.

Θα μπορούσε ενδεχομένως να προσυπογράψει την αξίωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν διατυπώθηκε, για να γίνει πιο ισχυρή.

Αλλά προφανώς δεν έκρινε σκόπιμο να φανεί ότι την ακολουθεί.

Εύλογο, ή και ευφυές- τουλάχιστον ως τακτική. Δεν έχει νόημα το ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να στοιχίζεται πίσω από το άλλο.

Ειδικά όταν υπάρχει ιστορική συνάφεια μεταξύ τους και συνεπώς ανταγωνισμός για την προτίμηση της ιδίας μερίδας του εκλογικού σώματος.

Ο Ανδρουλάκης απέφυγε αρχικά την ταύτιση με τον Τσίπρα στο θέμα των εκλογών, αλλά σε δεύτερο χρόνο πήγε ένα βήμα πιο μπροστά.

Η πίεση “να γίνουν εκλογές στο σημείο που έχουμε φτάσει μ΄ αυτήν την κυβέρνηση” είναι περισσότερο εστιασμένη :

-“Θεωρώ αδιανόητο να διαχειριστεί η παρούσα κυβέρνηση τα 72 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ”

Πρόκειται για επαναδιατύπωση του “Μαξίμου ΑΕ” της Φώτης Γεννηματά.

Είναι πιο εύστοχος γιατί ζητάει εκλογές χωρίς τους ρεβανσιστικούς υπαινιγμούς για “ανατροπή” και “να ξανάρθουμε και να είναι αλλιώς” κάποιων Συριζαίων -χωρίς μυαλό.

Ο συνδυασμός του αιτήματος για άμεσες εκλογές με το δημόσιο συμφέρον, νομιμοποιεί το αίτημα. Το μετατρέπει σε κίνητρο της κοινωνίας να συνταχθεί με τη διεκδίκηση άμεσης έκφρασής της στη κάλπη.

Πρωτίστως για τους λόγους που θέτει ο Ανδρουλάκης: αν μείνει κι άλλο η σημερινή κυβέρνηση, τα κοινοτικά λεφτά θα πάνε σε αλλότριους σκοπούς.

Ήδη εκεί διατίθενται. Σε ημέτερους, εξαγορά συνειδήσεων , ψήφων και μιντιακής υποστήριξης, μισθοδοσίες μετακλητών και μπόνους σε golden boys, εξυπηρέτηση συμφερόντων.
Πρακτικά δημιουργείται, με δημόσιο χρήμα, μια νέα γενιά κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών- του “κύκλου της οικογένειας”, πολλοί από αυτούς – και μιας νέας κάστας νεόπλουτων και τυχοδιωκτών..

Με αδιαφάνεια, φαύλες πρακτικές και παλαιοκομματικές μεθόδους, χρηματοδοτείται η αναπαραγωγή του “συστήματος Μητσοτάκη”.

Το ζήτημα δεν είναι απλώς να ανακοπεί η διακυβέρνηση από το ιερατείο του μεγάλου Μαξίμου , ή να χάσουν το μαύρο αυτοκίνητο, ο Μηταράκης, η Μενδώνη, η Κεραμέως, ο Πλεύρης και ο Βορίδης.

Αυτοί έχουν ημερομηνία λήξης. Είναι να προλάβουμε- πριν καταλήξουν σε τσέπες τα κοινοτικά κονδύλια που προορίζονται για την ανάκαμψη της χώρας..

Ως ΠΑΣΟΚ-πλέον- ο Ανδρουλάκης, βρίσκει καλύτερα τον στόχο- από την κούφια φλυαρία “εκλογές για να φύγουν” του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντιλαμβάνεται ότι περισσότερη αξία έχει να μην πάρουν και τα πόμολα, φεύγοντας.

Γιώργος Λακόπουλος

ieidiseis.gr