Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει «βασιλιάς» αλλά διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ

Είναι σπάνιο φαινόμενο να συναντά κανείς έναν πολιτικό που καταφέρνει να συγκεντρώνει πάνω του τόσο ενδιαφέρον χωρίς καν να χρειάζεται τη στήριξη των ψηφοφόρων. Ο Νίκος Παππάς, το αστέρι της «υπεροχής του μέτριου», κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις, όχι χάρη σε κάποιο ουσιαστικό έργο, αλλά μέσα από τακτικές που θυμίζουν περισσότερο τα εγχειρίδια για τη διάσπαση πολιτικών παρατάξεων.

Ο Νίκος Παππάς, μια φιγούρα που συνδέθηκε άρρηκτα με την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2013 και μετά, κατόρθωσε να μετατραπεί από στενός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα σε έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους πολιτικούς της ελληνικής αριστεράς. Με τις υπονομευτικές του κινήσεις, εναντίον του Τσίπρα μέχρι τις συγκρούσεις με τον Στέφανο Κασσελάκη, τον Παύλο Πολάκη και τον Σωκράτη Φάμελο τις υπόγειες διαδικασίες και την απεγνωσμένη του φιλοδοξία για την ηγεσία – όσοι είναι ακόμη σε θέσεις ευθύνης στον  ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν καλά τι συνέβη – υπήρξε η καθοριστική συνιστώσα για τη διάσπαση του κόμματος.

Το “πάθημα” δεν έγινε μάθημα

Κάπου στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, στην οποία ο Παππάς έλαβε τον ρόλο του «αγαπημένου της δικαιοσύνης». Με μαεστρία που θα ζήλευε ο κάθε αρχιτέκτονας δολοπλοκιών, ο Παππάς επιχείρησε να αναμορφώσει το μιντιακό τοπίο της χώρας, κάνοντας συμφωνίες που σίγουρα θα μνημονεύονται ως οι πιο πρωτοπόρες στον τομέα της… αδιαφάνειας. Η θρυλική του ικανότητα να παρακάμπτει τη διαφάνεια ήταν τουλάχιστον αξιοζήλευτη. Έκανε, λοιπόν, την απόπειρά του να «ρυθμίσει» το τοπίο των ΜΜΕ, αν και οι αντιδράσεις των δημοκρατικών αρχών, ας πούμε, ίσως να ήταν πιο σκεπτικές.

Ο Παππάς, βλέπετε, είναι ένας άνθρωπος με φιλοδοξίες. Γιατί να αρκεστεί στη θέση του απλού στελέχους, όταν μπορεί να γίνει ο σκηνοθέτης της απόλυτης ανατροπής; Από τις υπόγειες προσπάθειες να μειώσει την επιρροή του Παύλου Πολάκη, μέχρι τις πιο προφανείς κινήσεις του να «κλείσει τον δρόμο» στον Στέφανο Κασσελάκη, ο Παππάς κατέδειξε την τακτική του «καμένου γηπέδου». Επειδή, όπως λένε, τα μεγάλα μυαλά δεν συγκρούονται – εκτός κι αν μιλάμε για το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ν. Παππάς επεδίωξε το απόλυτο: να γίνει πρόεδρος του κόμματος, ακόμα κι αν έπρεπε να αποδυναμώσει την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, να ρίξει «σκιές» στον Κασσελάκη και να υπονομεύσει τον Σωκράτη Φάμελο.

Με τον Ν. Παππά μπροστάρη, η πολιτική του «χωρίς συμμάχους» έλαβε μια νέα διάσταση: εκείνη όπου τα βέλη στρέφονται προς κάθε κατεύθυνση εκτός από την έξοδο της κομματικής πόρτας.

Το μεγαλείο της φιλοδοξίας…

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε, προφανώς, ένα απλό πεδίο για να δοκιμάσει ο Παππάς τις δυνάμεις του στην… προσωπική του εκστρατεία προς την κορυφή. Ο ίδιος επεδίωξε το απόλυτο: να γίνει πρόεδρος του κόμματος, ακόμα κι αν έπρεπε να αποδυναμώσει την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, να ρίξει «σκιές» στον Κασσελάκη και να υπονομεύσει τον Σωκράτη Φάμελο, για τον οποίο οι περισσότεροι μάλλον δεν είχαν ιδέα πριν. Κατά έναν μοναδικό τρόπο, ο Παππάς έφερε μια εντελώς νέα εκδοχή στο παιχνίδι: πώς να κυνηγήσεις την καρέκλα όταν δεν έχεις καν τη λαϊκή αποδοχή, ούτε καν την υποστήριξη των δικών σου.

Ο Παππάς, ο οποίος κάποτε ονειρεύτηκε να γίνει ένας «στρατηγός» στο πολιτικό τοπίο της αριστεράς, κατάφερε κάτι πρωτόγνωρο: να ολοκληρώσει την εικόνα του πιο μισητού προσώπου στο ίδιο του το κόμμα, χωρίς καν να χρειαστεί να παραγάγει κάποια σοβαρή αντιπολίτευση. Το ταλέντο του στην πολιτική υπονόμευση είναι σχεδόν αξεπέραστο, αφού κατάφερε να αποδυναμώσει τους πάντες γύρω του, αφήνοντας όμως άθικτη μόνο μία μορφή – εκείνον τον ίδιο, με τις φιλοδοξίες του, αλλά και με την ολοκληρωτική απουσία της κομματικής στήριξης.

… Και η ιδιοφυΐα του «μέτριου»

Η επιδίωξη του Νίκου Παππά να αναρριχηθεί στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες των ενεργειών του, κόστισε τελικά ακριβά στο κόμμα που υπηρέτησε. Οι υπόγειες τακτικές, οι προσωπικές φιλοδοξίες και η συστηματική υπονόμευση των συναδέλφων του δημιούργησαν έναν άνθρωπο αποξενωμένο και μισητό, όχι μόνο για τις επιλογές του αλλά και για την εικόνα που άφησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, διασπασμένος και αποδυναμωμένος, φέρει το αποτύπωμα αυτής της πολιτικής «αρπακτικότητας». Αντί να τον οδηγήσει στην ηγεσία, η πορεία του Παππά έδειξε πως η προσπάθεια για εξουσία με κάθε κόστος μπορεί να αφήσει πίσω της μόνο ερείπια και να σημαδέψει ανεπανόρθωτα το ίδιο το πολιτικό σύστημα που προσπάθησε να ελέγξει.

Α.Κ.