Ο Καραμανλής θέτει όρια ανοχής (του) για τα ελληνοτουρκικά στην κυβέρνηση

Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, γνωστός για τη συγκρατημένη και διαλλακτική δημόσια παρουσία του, προχώρησε σε μια τοποθέτηση που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Με αναφορές στη σταθερή υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, στην αδιαπραγμάτευτη ισχύ του Διεθνούς Δικαίου και στη σημασία της στρατηγικής αποτροπής, η δήλωσή του έρχεται ως ευθεία κριτική προς τη διαχείριση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο Κ. Καραμανλής υπενθύμισε την ανάγκη για σαφή κόκκινη γραμμή στα ελληνοτουρκικά, επισημαίνοντας ότι τα εθνικά δικαιώματα, όπως η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, δεν υπόκεινται σε διάλογο ή διαπραγμάτευση. Υπογράμμισε, μάλιστα, ότι η μόνη συζήτηση που μπορεί να γίνει με την Τουρκία αφορά την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου. Αυτή η θέση βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με την προσπάθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αναβιώσει τους διαύλους επικοινωνίας και να προωθήσει μια συνολική διευθέτηση με την Άγκυρα.

Αυτή η διαφορά φιλοσοφίας δημιουργεί ερωτήματα για το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας και τη συνοχή της, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η Τουρκία συνεχίζει την πολιτική της έντασης στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και εσχάτως στη Μέση Ανατολή, όπως εδώ και μερικές ημέρες βλέπουμε στην Συρία.

Η πρόσφατη διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος εξέφρασε ανοιχτά τη διαφωνία του με την κυβερνητική στρατηγική, επιβεβαιώνει τη ρήξη που διευρύνεται στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Ο Σαμαράς, όπως και ο Καραμανλής, υποστηρίζει μια πιο σκληρή γραμμή στα ελληνοτουρκικά, με έμφαση στην αποτροπή και στην αδιαπραγμάτευτη προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας. Η απομάκρυνσή του δεν ήταν μόνο μια πολιτική πράξη πειθαρχίας, αλλά και ένα μήνυμα προς τους διαφωνούντες εντός της παράταξης.

Η θέση Καραμανλή: Από την ιστορία στο σήμερα

Ο Καραμανλής χρησιμοποίησε ιστορικά παραδείγματα για να στηρίξει τη θέση του. Θύμισε την απόφαση της κυβέρνησής του, το 2005, να απορρίψει την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για ζητήματα εδαφικής κυριαρχίας, μια κίνηση που είχε στόχο την αποτροπή μονομερών προσφυγών που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας. Παράλληλα, ανέδειξε την ανάγκη για προετοιμασία και στρατηγική αποτροπή, τονίζοντας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εμπιστεύεται την Τουρκία σε έναν διάλογο όπου εκείνη επιδιώκει την υπονόμευση του υφιστάμενου καθεστώτος.
Αυτή η διαφορά φιλοσοφίας δημιουργεί ερωτήματα για το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας και τη συνοχή της, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η Τουρκία συνεχίζει την πολιτική της έντασης στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και εσχάτως στη Μέση Ανατολή, όπως εδώ και μερικές ημέρες βλέπουμε στην Συρία.

Το εσωκομματικό ρίσκο της απόλυτης ρήξης

Ο Καραμανλής, με την ιστορική του βαρύτητα, επιλέγει να τοποθετηθεί ως ο θεματοφύλακας της παραδοσιακής εθνικής γραμμής. Η παρέμβασή του ενδεχομένως να ενισχύσει την εσωτερική αντιπολίτευση εντός της Νέας Δημοκρατίας, ειδικά σε ένα κοινό που παρακολουθεί με ανησυχία τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά.

Η τοποθέτηση Καραμανλή και η διαγραφή Σαμαρά αποτελούν τα πιο πρόσφατα επεισόδια σε μια πολιτική κρίση που δεν αφορά μόνο πρόσωπα, αλλά και το μέλλον της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Ο Καραμανλής, με την παρέμβασή του, θέτει ένα σαφές δίλημμα: Θα επιμείνει η Ελλάδα στη στρατηγική της αποτροπής ή θα επιδιώξει έναν διάλογο που, κατά τον ίδιο, ενέχει τον κίνδυνο παραχωρήσεων;

Η τοποθέτηση Καραμανλή δεν είναι μια απλή υπενθύμιση, αλλά μια ηχηρή πολιτική παρέμβαση με στόχο να αναδειχθούν τα διακυβεύματα που, κατά τη γνώμη του, κινδυνεύουν να υποτιμηθούν. Η σύγκρουση με τη διαχείριση Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά αποτελεί ένα ακόμα κεφάλαιο στο μακρύ ιστορικό των εσωτερικών εντάσεων στη Νέα Δημοκρατία, με επίκεντρο την εθνική πολιτική.

Εάν αυτές οι διαφωνίες θα εξελιχθούν σε ρήξη ή θα μείνουν στο επίπεδο των δηλώσεων, μένει να φανεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Καραμανλής έχει θέσει τα δικά του «12 ναυτικά μίλια» στις εσωτερικές εξελίξεις εντός του κυβερνώντος κόμματος.

Ζ.Χ.